Φιλ2: Ανισότητα (Β’)

Φιλ2: Ανισότητα (Β’)

- in Φιλοσοφία
4

1. Στο προηγούμενο άρθρο, το πρώτο της σειράς Φιλοσοφία, ανέφερα τρία επίπεδα ή τρεις κύκλους της Ανθρωπότητας: τον εξωτερικό, όπου ζουν και κινούνται οι άνθρωποι όλοι, μα αφορά κυρίως τις μεγάλες μάζες των δισεκατομμυρίων˙ τον μεσαίο, όπου μερικοί άνθρωποι που ζουν στον εξωτερικό κύκλο, ακολουθούν κάποια πειθαρχία στην ζωή τους και αναπτύσσουν ικανότητες και λειτουργίες που οι κοινές μάζες δεν έχουν, ή έχουν μόνο στην  φαντασία τους˙ τον εσώτερο κύκλο που αποτελείται από πολύ λίγους ανθρώπους οι οποίοι διαφέρουν από τους άλλους όλους ως προς την οντότητα, τη δύναμη και την κατανόηση και συνδέονται άμεσα με όλα τα άλλα όντα, βλέποντας τον κόσμο όπως δεν τον βλέπουν οι άλλοι, καταλαβαίνοντας πράγματα που οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν και κάνοντας πράγματα που οι άλλοι δεν μπορούν.

Χρειάζεται μάλλον να επαναλάβω πως δεν είναι θέμα ευφυΐας, εγκυκλοπαιδικών πληροφοριών, καλλιτεχνικών ταλέντων ή επιτευγμάτων στο εμπόριο, στην τεχνολογία, στον στρατό και παρόμοια.

2. Η ειδοποιός διαφορά είναι μία δύναμη που λέγεται «συνείδηση» ή «συνειδητότητα». Καλύτερος όρος είναι «συνειδησία» ( όπως το ευσυνειδησία, ή αυτοσυνειδησία.) Η ονομασία προέρχεται από το αρχαίο «συν+ειδέναι» που σημαίνει «γνωρίζω συγχρόνως και συνολικά».

Ο όρος «συνείδηση» συνήθως αναφέρεται στο αίσθημα ενοχών και τύψεων αλλά χρησιμοποιείται και με την έννοια «επίγνωση, συναίσθηση». Κακώς το πρώτο, καλώς το δεύτερο.

Γενικά θεωρείται μια νοητική λειτουργία ή ενέργεια όπως η σκέψη, η διάθεση κλπ. Κακώς πάλι.

Εδώ θα την χρησιμοποιώ με την έννοια μιας δύναμης ανώτερης από αυτό που εμείς λέμε «νους» ή «νόηση» ή «νοητική λειτουργία». Αυτή ενεργοποιεί και τροφοδοτεί τον νου με ενέργεια καθώς και όλες τις λειτουργίες του (σκέψη, λογική, συναίσθημα, φαντασία, διόραση κλπ.).

Γενικά πάλι πιστεύεται πως οι άνθρωποι όλοι έχουν περίπου την ίδια δύναμη συνειδησίας και οι πιο έξυπνοι έχουν λίγο περισσότερη. Αυτό δεν είναι καθόλου αλήθεια. Είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι στον εξωτερικό κύκλο βρίσκονται και λειτουργούν περίπου στο ίδιο επίπεδο συνειδησίας, αλλά του μέσου κύκλου οι άνθρωποι όντως έχουν περισσότερη και οι άνθρωποι του εσώτερου την ανώτατη βαθμίδα – αν και υπάρχουν λεπτές διαβαθμίσεις και στους δύο κύκλους.

Θα επανέλθω αργότερα στο θέμα διαβαθμίσεων της συνειδήσεως.

3. Σε αυτήν την εποχή της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού και των ίσων δικαιωμάτων, είναι πολύ δύσκολο για τους ανθρώπους στον εξωτερικό κύκλο να καταλάβουν και να χωνέψουν το γεγονός πως υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα συνειδησίας. Παρότι αναγνωρίζεται πως υπάρχουν μεγάλες διαφορές στην εξυπνάδα ή νοημοσύνη, πιστεύεται πως όλοι είναι περίπου ίδιοι σε ανάγκες και συνειδησία. Πολύ ανόητη νοοτροπία.

Δεν θα συνεχίσω με το θέμα της συνειδήσεως (ή συνειδησίας). Αλλά θα δώσω δύο αναλογίες για να δείξω την διαφορά μεταξύ ανθρώπων του εξωτερικού κύκλου και του εσώτερου.

α) Μια αναλογία είναι αφενός τα εγκεφαλικά κύτταρα (και αυτά του νευρικού συστήματος) και αφετέρου τα κοινά κύτταρα στους άλλους ιστούς και στα διάφορα όργανα.

Τα εγκεφαλικά κύτταρα αναπτύσσονται και διαφοροποιούνται από τα κοινά κύτταρα σε μικρή ηλικία. Αυτά παραμένουν σε όλη τη διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου: δεν αναπαράγονται αλλά ούτε και φθείρονται κατά τις ποικίλες λειτουργίες του εγκεφάλου και του νευρικού δικτύου. Όλα τα άλλα, παρά τις διαφοροποιήσεις τους ανάλογα με τον ιστό και το όργανο στο οποίο ανήκουν, ζουν το πολύ 48 ώρες και πεθαίνουν και αναπληρώνονται από τα άλλα κοινά κύτταρα.

Έτσι τα εγκεφαλικά κύτταρα σε σχέση με τα κοινά είναι αθάνατα.

Κατά τα άλλα έχουν το ίδιο DNA όπως όλα – αφού είναι ανθρώπινα και όλα προέρχονται από το ένα γονιμοποιημένο ωάριο.

β) Ο σίδηρος είναι φυσικός πόρος που εξορύσσεται. Ήταν γνωστός και στην αρχαιότητα από το 1500 και έπειτα ΠΚΧ. Στην εποχή μας με μία διαδικασία μετατρέπεται σε χάλυβα, κοινώς ατσάλι. Το ατσάλι εκτελεί πιο πολλές και πιο λεπτές λειτουργίες. Εκεί που το σίδερο σπάει, το ατσάλι λυγίζει. Γενικά είναι πολύ πιο ανθεκτικό.

Υπάρχουν κι άλλες μα θα τις αφήσω για το μέλλον.

Ομοίως οι άνθρωποι διαφέρουν. Εκείνοι του μεσαίου κύκλου περνούν από μια διαδικασία πειθαρχίας κι ενδυνάμωσης και όταν αυτή συμπληρωθεί γίνονται άνθρωποι του εσώτερου κύκλου για πιο λεπτές και ανθεκτικές λειτουργίες.

4 Comments

  1. Δομήνικος

    "Εκεί που το σίδερο σπάει, το ατσάλι λυγίζει. Γενικά είναι πολύ πιο ανθεκτικό."

    Μία διόρθωση: Το ατσάλι δε λυγίζει.

    Σε υψηλές θερμοκρασίες τήξεως, με προσθήκη άνθρακα (και άλλων στοιχείων) στο μέταλλο του σιδήρου και την ταχεία στερεοποίηση του μείγματος σε κρύο νερό παράγεται το κράμα του χάλυβα (ατσάλι). Ανάμεσα στις ιδιότητες του χάλυβα είναι ότι δεν οξειδώνεται με τον ίδιο γοργό ρυθμό όπως ο σίδηρος και ότι είναι πιο σκληρός: το εύρος ελαστικότητας του περιορίζεται σε ελάχιστο βαθμό. Έτσι όταν οι εφαρμοζόμενες τάσεις σε μία ατσάλινη ράβδο ή λόγχη ή σπαθί υπερβαίνουν το όριο αντοχής τότε αυτό, αφού δε μπορεί να λυγίσει, σπάει. Αντίθετα ένα όμοιο αντικείμενο από καθαρό σίδηρο υπό αντίστοιχες πιέσεις λυγίζει και δε σπάει. Για αυτό και σε πολλές εφαρμογές, όπως σε ξιφολόγχες, προτιμάται ο σίδηρος, ώστε να μην σπάνε και καταστρέφονται με βίαιες κρούσεις αλλά απλώς να λυγάνε και να μπορούν να επανέλθουν στη μορφή τους με λίγη φωτιά και λίγη δύναμη. Όμως ένα τέτοιο αντικείμενο από σίδηρο μπορεί να κόψει μετά από ένα ορισμένο αριθμό επαναλήψεων κάμξης και επαναφοράς, διαδικασία η οποία αυξάνει τη σκληρότητα του αντικειμένου στο σημείο καμπής και έχοντας χάσει την ελαστικότητα του κόβει. Απλό πράδειγμα είναι εκείνο του χαλκού ο οποίος ως μαλακό μέταλο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή ευλύγιστων συρμάτων τα οποία όμως μετά από πολλές κάμξεις και πολυχρησία σκληραίνουν και κόβουν.

    Γενικά, τα μαλακά λυγίζουν, τα σκληρά σπάνε, όπως το λουλούδι και η πορσελάνη. Στον κλονισμό και στο σεισμό, το μεν εφήμερο μα ανθιστάμενο, η δε αιώνια μα εύθραυστη. "Put the flower in the vase to get the best of both worlds".

    1. Νικόδημος

      Ευχαριστώ για την πληροφορία.

  2. Και μία σημείωση.

    Για να βρει τα διάφορα μέταλλα ο άνθρωπος έπρεπε πρώτα να μπορεί να σκάψει στα έγκατα, με τη προσδοκία ίσως για χρυσό, δηλαδή έπρεπε να αναπτύξει κάποια δεξιότητα και εργαλεία που θα του επέτρεπαν να διενεργήσει έναν τέτοιο βιασμό. Ο Άργυρος ίσως ήταν το δεύτερο μέταλλο μετά το χρυσό που βρέθηκε σε μικρά βάθη αφού ο ρυθμός οξείδωσης του είναι παρα πολύ αργός: σε διάρκεια λίγων χρόνων απλώς θαμπώνει επιφανειακά. Ο χρυσός είναι σίγουρα το πρώτο μέταλλο που χρησιμοποίησαν οι άνθρωποι, το οποίο βρισκόταν ακόμα στην επιφάνεια της γης όταν τα άλλα μέταλλα είχαν διαλυθεί μέσα στα εκατομύρια χρόνια που μεσολάβησαν από την μορφοποίησή της έως την εμφάνιση του ανθρώπου επάνω της. Λέγεται ευγενές μέταλλο γιατί δεν αντιδρά με άλλα στοιχεία και δεν διαβρώνεται και υπεραγώγιμο γιατί παρουσιάζει ελάχιστη αντίσταση στο ηλεκτρικό ρεύμα. Είναι κατ' εξοχήν μαλακό και ανθεκτικό μέταλλο, είναι εύχρηστο, λυγίζει και μορφοποιείται με ελάχιστα μέσα και υπό κατάλληλες συνθήκες διατηρεί την μορφή του αιώνια αφου δεν οξειδώνεται.

    Έτσι, αρχαϊκά τεχνουργήματα από χρυσό – από χρηστικά σκεύη έως μοντέλα ανθρώπων και θεών – διατηρήθηκαν για χιλιετίες και η μεγάλη τους ηλικία τους προσέδωσε σπουδαιότητα και αξία: μέσα από τέτοια αντικείμενα μπορούσε κάποιος να έχει "σύνδεση" και "επικοινωνία" με το πνεύμα κάποιου πανάρχαιου δημιουργού ή προγόνου. Αυτή η πνευματική και αισθηματική αξία που κάποιοι εναπόθεταν με λατρεία σε τέτοια χρυσά αντικείμενα, με τον καιρό έγινε αντικείμενο εκΜΕΤΑΛΛευσης και μεταλλάχτηκε. Άλλοι βλέποντας αυτή τη λατρεία των πρώτων προς αυτά τα θέλησαν δικά τους και αφού τους τα στέρησαν σκέφτηκαν να τους τα επιστρέψουν με κάποιο αντίτιμο υπηρεσίας, τροφής, ή άλλων υλικών αγαθών. Τέτοιοι εκΜΕΤΑΛΛευτές, το μόνο που μπορούσαν να αναγνωρίσουν ήταν το υλικό, το βάρος, η γυαλάδα και το χρώμα του χρυσού. Για εκείνους αυτό που μόνο είχε αξία ήταν η ποσότητα του μετάλλου που είχαν στη κατοχή τους και τελικά το πόσα όμοια νομίσματα μπορούσαν να κόψουν από αυτή παρά το τί μορφές, ιδέες, ιδανικά, προγόνους, κυβερνήτες, βασιλείς ή θεούς αναπαραστούσαν. Δεν είναι η σπανιότητά του χρυσού που του έδωσε αξία, κάποτε δεν ήταν καθόλου σπάνιος, είναι αυτή η μετάλλαξη της αξίας που τον έκανε τέτοιο οδηγόντας την απλιστία να τον συγκεντρώσει σε μεγάλα θησαυροφυλάκια και τράπεζες. Δηλαδή η αξία, από την ουσία των πνεματικών μορφών και ιδεών που έφεραν τα αντικείμενα, εξέπεσε στο υλικό που τις συντηρούσε, στο χρυσό. Έτσι αλλόδοξοι και ξένοι σε παρθένους από κρίματα τόπους, ακόμα μεγαλύτεροι εκΜΕΤΑΛΛευτές, εισβολείς, έμποροι, διακινητές και τραπεζίτες προτίμησαν να λιώσουν όπου έβρισκαν τέτοια ανεκτίμητα αρχαία αντικείμενα και να τα κάνουν ράβδους για να μπορούν ευκολότερα να μετακνήσουν, να πουλήσουν ή να αποθηκεύσουν τον χρυσό, διαγράφοντας για πάντα όλο και περισσότερα από τα μοναδικά ίχνη και μνημεία των ανθρώπων της Παρθένας – Χρυσής Εποχής.

    Βεβαίως, αν και πλέον υπάρχουν κι άλλα μέσα για κάτι τέτοιο, νέα τεχνουργήματα θα μπορούσαν να κρατήσουν αιώνια και να επικοινωνήσουν με τους ανθρώπους του απότατου μέλλοντος χάρη σε αυτόν το χρυσό και έτσι από μόνος του ως υλικό έχει κάποια αξία. Όμως ακόμη και ένα κολοσσιαίο, ολόχρυσο νέο σκεύασμα αν μέλλει να καταστραφεί σε λίγα χρόνια από ανθρώπους λόγω απληστίας ή ότι άλλο, δεν φτάνει την αξία, τη σπανιότητα, την ακριβοσύνη, τη μοναδικότητα, την πνευματική ουσία, ενός αρχαίου αριστουργήματος βάρους λίγων ράβδων, γιατί ακριβώς αυτό μπορεί να δώσει στον παρατηρητή και θαυμαστή την ένθεη συνειδησία και συναίσθηση της αιωνιότητας του Ανθρώπου.

    1. Νικόδημος

      Ευχαριστώ για την πληροφορία.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *