1. Ο Θεός εξακολουθεί ως Θείο Ον, ως Δημιουργός, να παραμένει ψηλά στον ουρανό, παρότι ξέρουμε πια με απόλυτη βεβαιότητα πως δεν βρίσκεται εκεί πάνω. Ή, αν βρίσκεται κι εκεί, είναι όπως παντού – αόρατος κι απλησίαστος με σωματική μορφή.
Εξακολουθεί επίσης να θεωρείται δημιουργός του «κακού» (= «πονηρού» στα Ευαγγέλια). Αυτό το «κακό» έχει, κατά τους θεολόγους, την πηγή του στον Διάβολο ή Σατανά που είναι μια συμπαντική δύναμη ανταγωνιστική του Θεού. Ο Σατανάς ήταν, πάλι κατά τους θεολόγους, ένας από τους ανώτερους αγγέλους, ο Εωσφόρος (= άγγελος [που φέρνει το φως] της αυγής), ο οποίος εξέπεσε με τους συντρόφους του.
Είναι ο Σατανάς πανταχού παρών όπως ο Θεός; Ή, αφού είναι πλάσμα κατώτερο του Κυρίου, περιορίζεται μόνο σε ορισμένα μέρη, πράγματα και πρόσωπα; Ή, όπως η πνοή του Θεού, βρίσκεται και αυτός με την ιδιότητα της «κακίας» του μέσα σε κάθε άνθρωπο;
2. Αλλά τώρα εγείρεται το ερώτημα: Τι είναι το «κακό», η «κακία»; Δηλαδή το αντίθετο της αρετής, η οποία μας κρατά κοντά στον Θεό;
Στον Χριστιανισμό, στις άλλες Αβρααμικές θρησκείες και σε άλλες κουλτούρες, η ανθρωποκτονία θεωρείται μεγάλο «κακό» – αμάρτημα! Αλλά για τους Μεσο-Αμερικανούς (Ίνκα κ.λπ.) ή τους Μαορί (παλαιότερα) η ανθρωποθυσία θεωρούνταν μεγάλο καλό. Οι Μωαμεθανοί θεωρούν τη λατρεία εικονισμάτων και ειδώλων «κακό», μα στον Χριστιανισμό και στον Ινδουισμό η λατρεία τους θεωρείται καλό!
Στην αρχή του Βιβλίου του Ιώβ (στην Παλαιά Διαθήκη), ο Διάβολος βρίσκεται μπροστά στον Θεό με άλλους αγγέλους εντελώς ελεύθερος˙ λέει μάλιστα πως έκανε περιοδεία στον κόσμο! Ο Θεός, όχι μόνο δεν κάνει κάτι να τον καταστρέψει ή έστω να τον περιορίσει, μα τον αφήνει, και μάλιστα τον προτρέπει (!), να βασανίσει τον αφοσιωμένο, έντιμο Ιώβ!
Με άλλα λόγια, ο Διάβολος δεν (μπορεί να) κάνει τίποτα από μόνος του. Πρέπει να έχει την άδεια ή και προτροπή από τον Ύψιστο. Μα αυτό σίγουρα δείχνει έναν κακόβουλο Κύριο, αφού αυτός καθοδηγεί τον Διάβολο!
Πολύ παράξενα φαίνονται αυτά όλα όταν δεν φοράς τα ματογυάλια της πίστης που διδάχθηκες μικρό παιδί από γονείς και δασκάλους.
3. Στη Βεδική Παράδοση και ορισμένους κλάδους της θρησκείας των Ινδουιστών ή ορισμένες σχολές φιλοσοφίας, ο Θεός δεν είναι πρόσωπο ουράνιο που δημιουργεί.
Ο Ύψιστος είναι το Brahman Μπράχμαν, μια Πρωτουσία, Πρωταιτία και Πρωταρχή, μια πνευματική, ενεργειακή πηγή νοημοσύνης, συνειδησίας και αγάπης, από την οποία εγείρονται οι κόσμοι όλοι, όλα τα επίπεδά τους κι όλα τα φαινόμενα στο σύμπαν. Η δημιουργία όλη είναι όλη την ώρα μέσα στην ουσία του Μπράχμαν. Υπάρχουν δημιουργικές δυνάμεις (=θεοί), μα δεν δημιουργούν το «κακό» pāpam.
Το κακό δημιουργείται από τη χρήση ορισμένων ιδιοτήτων στον άνθρωπο: κυρίως άγνοια, εγωισμό, πάθος, προσκόλληση και οργή.
Επιπλέον, στον άνθρωπο δίνονται κι άλλες ευκαιρίες με τη μετενσάρκωση να μάθει και να υπερβεί τις αδυναμίες του.
Όλο αυτό ακούγεται πολύ πιο λογικό.
