1. Η πιο σκοτεινή ώρα The Darkest Hour καλύπτει τις πρώτες εβδομάδες της πρωθυπουργίας του Winston Churchill αφού ανέλαβε τα ηνία της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας στις 10 Μαΐου 1940 μετά την παραίτηση του Νέβιλ Τσάμπερλεϊν. Ήταν αναμφισβήτητα η πιο σκοτεινή ώρα στην ιστορία της Βρετανίας με το Εκστρατευτικό Σώμα πάνω από 200.000 άντρες, δηλ. σχεδόν όλος ο εμπειροπόλεμος βρετανικός στρατός στην Ευρώπη (υπήρχε στρατός και ναυτικό στη Νοτιοανατολική Ασία), παγιδευμένος με σχεδόν 100.000 Γάλλους, στη Δουνκέρκη ανάμεσα στη θάλασσα και τα γερμανικά τεθωρακισμένα του Γκουντέριαν.
Οι χώρες της πολιτισμένης Ευρώπης είχαν καθυποταχθεί (Γαλλία, Κάτω Χώρες, Τσεχοσλοβακία, Δανία, Νορβηγία, Πολωνία, οι 3 Βαλτικές) εκτός από μακρινά Βαλκάνια και τις ουδέτερες Ελβετία, Ισπανία, Σουηδία – και η Αμερική του Ρούζβελτ να επιμένει στην απομόνωσή της.
Και οι Γερμανοί να ετοιμάζονται να εισβάλουν στα Βρετανικά νησιά!
2. Ο Γκάρι Όλντμαν ως Τσώρτσιλ είναι καταπληκτικός, ο καλύτερος που έχω δει σε 50 χρόνια. Εκφράζει εξαίρετα τις ιδιότητες του πολιτικού που έσωσε τη Βρετανία ή, ακριβέστερα, ενέπνευσε όλο το Βρετανικό κατεστημένο με τις ομιλίες του να συσπειρωθεί και να αποφασίσει να πολεμήσει μέχρι εσχάτων με όλη την ανδρεία κι ευφυΐα του έθνους.
Εξέφρασε άριστα τον οξύθυμο χαρακτήρα του ανδρός με τις αδυναμίες του, το ποτό και το κάπνισμα, μα και τη λαμπρότητά του, την πανουργία του που κατέβαζε τη μια ιδέα μετά την άλλη, την αγάπη του προς το έθνος το οποίο είχε υπηρετήσει από τις αρχές του 20ου αιώνα, τη δυσανεξία του προς βλακεία και μαλθακότητα και την ατσάλινη ανυποχωρητικότητά του απέναντι στον Χίτλερ που απειλούσε όλα τα φιλελεύθερα ιδεώδη της Βρετανίας, του πολιτισμένου και προοδευτικού κόσμου.
Υπάρχει μια σκηνή στο μετρό όπου ρωτά τους διάφορους επιβάτες οι οποίοι τον κοιτούν με δέος αν θα έπρεπε να παραδοθούν στους Γερμανούς κι εκμαιεύει τη θέληση να μην υποκύψουν “ποτέ”! Δεν είναι ιστορικό γεγονός μα πολύ δραματικό σε ταινία: δεν μπήκε ποτέ στο μετρό του Λονδίνου.
3. Σκηνοθέτης είναι ο Joe Wright που έχει κάνει εξαιρετική δουλειά. Εκτός από τον Όλντμαν, παίζουν πολύ καλά η Lily James ως γραμματέας του Τσώρτσιλ, η Kristin Scott Thomas ως Κλεμεντίνη, κα Τσώρτσιλ, ο Ben Mendelsohn ως Τσάμπερλεϊν και ο Stephen Dillane ως λόρδος Χάλιφαξ, υπουργός Εξωτερικών κι εκφραστής της τάσης να συνθηκολογήσουν με τον Χίτλερ. Όλοι παίζουν άριστα (χάρη στον σκηνοθέτη, υποθέτω).
Ο Τσώρτσιλ δημιούργησε το μικρό Υπουργικό Συμβούλιο που σε συνεργασία με τους επικεφαλής των τριών όπλων καθοδηγούσε την πορεία του πολέμου. Η μια σκηνή μετά την άλλη, με την απόγνωση του Τσώρτσιλ να προσπαθεί να κάνει τον Ρούζβελτ να βοηθήσει στην απαγκίστρωση του Εκστρατευτικού Σώματος (330.000 άντρες σύνολο) είναι πειστικά δοσμένες, όπως και η σταθερή προσπάθειά του να πείσει τους αντιφρονούντες πως δεν γίνεται να συνθηκολογήσουν. Η τριβή είναι καθηλωτική.
Εξίσου ωραία η σκηνή στο Κοινοβούλιο όπου ο Τσώρτσιλ πείθει τους βουλευτές υπέρ του πολέμου και ο Χάλιφαξ σχολιάζει: “επιστρατεύει και την Αγγλική γλώσσα τώρα”!
Ωραία και η σκηνή όπου ο Διοικητής των 5.000 ανδρών εγκλωβισμένων στο Calais διαβάζει τη διαταγή πως πρέπει να τραβήξει όσο το δυνατό περισσότερο τις γερμανικές δυνάμεις και δεν θα απεγκλωβισθούν ή θα έχουν άλλη στήριξη. Με άλλα λόγια μαθαίνει πως πρέπει να πολεμήσουν μέχρι θανάτου!
Και τελικά βομβαρδίζονται.
4. Λίγες ταινίες είναι τόσο καλά γυρισμένες, με ένα συναρπαστικό θέμα που έκρινε την ιστορία της ανθρωπότητας και με άψογη ηθοποιία.
Η ταινία έκανε την πρεμιέρα της στο Telluride Φεστιβάλ, 1/9/2017 και στο Toronto International Film Festival. Τον Νοέμβριο προβλήθηκε σε περιορισμένους κινηματογράφους στις ΗΠΑ, το Δεκέμβριο προβλήθηκε σε όλο τον κόσμο και τον Ιανουάριο 2018 στη Βρετανία.
Είχε γενικά πολύ καλές κριτικές, ιδίως ο Όλντμαν στον καλύτερο ρόλο της καριέρας του, που τον ανάγκασε να παχύνει και να γεράσει αρκετά. Κέρδισε εκτός από το Όσκαρ της Αμερικανικής Ακαδημίας τουλάχιστον ακόμα 3 βραβεία ως Καλύτερος Ηθοποιός.
Η γενική παγκόσμια είσπραξη για μια ταινία που δεν λαϊκίζει, δίχως σεξ και βία, ήταν το σχετικά καλό ποσό των $ 150 εκμ.
