Περικλής Δημητρολόπουλος
Συμβαίνουν αυτά στις δημοκρατίες. Μπορεί κάποιος να μην έχει ψελλίσει ούτε δυο λόγια συμπόνιας για τα θύματα της τρομοκρατίας, αλλά να υπερασπίζεται με ασύμμετρο πάθος το δικαίωμα στη ζωή των δολοφόνων τους. Μπορεί η συνείδησή του να παρέμεινε μακάρια όταν ο Θάνος Αξαρλιάν άφηνε την τελευταία του πνοή στο πεζοδρόμιο, αλλά να εξεγείρεται, από την αίθουσα του Κοινοβουλίου έως τα σόσιαλ μίντια, όταν ο δολοφόνος του Αξαρλιάν μετράει αντίστροφα τις δικές του πνοές με μια απεργία πείνας.
Συμβαίνουν και αυτά στις δημοκρατίες. Ή μάλλον συμβαίνει μόνο στις δημοκρατίες η ζωή να έχει την ίδια αξία για όλους. Γι’ αυτούς που δεν κρίνουν τη ζωή με δυο μέτρα και δυο σταθμά, αλλά και γι’ αυτούς που η ζωή μπαίνει στο ζύγι της επιλεκτικής ευαισθησίας. Γι’ αυτούς που ομνύουν στο κράτος δικαίου, αλλά και για εκείνους που όχι μόνο το αρνούνται, αλλά το εχθρεύονται αφαιρώντας τις ζωές των άλλων. Τι συμβαίνει όμως όταν οι εχθροί του κράτους δικαίου χρησιμοποιούν τη δική τους ζωή για να το εκβιάσουν;
Είναι ένα ερώτημα με το οποίο δεν θα ήθελε να βρεθεί αντιμέτωπη καμία κυβέρνηση. Βρέθηκε η σημερινή με τον τρόπο που συμβαίνει στις δημοκρατίες, ή τουλάχιστον σε αυτή τη δημοκρατία. Οχι μόνο στα σόσιαλ μίντια, αλλά και στον ίδιο ναό της ελληνικής δημοκρατίας, θάλλει μια μάζα προθύμων να υπηρετήσουν αυτό που έχει στο μυαλό του ο Δημήτρης Κουφοντίνας: να μετατρέψει τον εαυτό του σε μάρτυρα στην περίπτωση που δεν ικανοποιηθεί το αίτημά του για τη μεταφορά του στο κατάστημα της αρεσκείας του.
Παραφράζοντας τον Μπρεχτ, αλίμονο στους ιδεολογικούς χώρους που έχουν ανάγκη από μάρτυρες. Να όμως που αυτό δεν είναι μόνο πρόβλημα ενός ιδεολογικού χώρου, αλλά και μιας κυβέρνησης. Ως το κατ’ εξοχήν πολίτευμα της ανοχής, η δημοκρατία πρέπει να πείσει πως δεν εκδικείται ούτε τον χειρότερο εχθρό της. Συγχρόνως όμως πρέπει να δείξει πως δεν εκβιάζεται.
Αν το πρώτο μοιάζει με επίδειξη πυγμής και αυτοπεποίθησης, το δεύτερο θα ήταν ένδειξη αδυναμίας και ανασφάλειας. Η κυβέρνηση πατάει σε αυτό το τεντωμένο σκοινί που υποτίθεται πως χωρίζει την εκδίκηση από τον εκβιασμό. Και αυτό που επιλέγει δεν είναι η ικανοποίηση του αιτήματος, αλλά ένα από τα όπλα της δημοκρατίας, την υποχρεωτική σίτιση, επειδή δεν θέλει τον θάνατο του Κουφοντίνα – όπως εξάλλου δεν τον θέλει ο ίδιος ο Κουφοντίνας, αν κρίνει κανείς από την ικανότητά του να αφαιρεί τις ζωές των άλλων σε χρόνο πολύ πιο σύντομο από μια απεργία πείνας: σε κλάσματα δευτερολέπτου και με σφαίρες.
Αυτό δεν σημαίνει πως ο Κουφοντίνας και το κοινό του δεν εξακολουθούν να μετρούν τις πνοές του ανάποδα. Και εδώ βρίσκεται ο κίνδυνος, ένας κίνδυνος όχι μόνο πολιτικός αλλά και θεσμικός, να βρεθεί η κυβέρνηση με έναν νεκρό στα χέρια της. Νεκρό δολοφόνο; Οχι μόνο. Νεκρό κρατούμενο και απεργό πείνας. Και με την επιλεκτική ευαισθησία να χύνει και το τελευταίο της δάκρυ σε σόσιαλ μίντια, ναούς και δρόμους.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
– – –
Όλα τα σχόλια των αναγνωστών είναι ευπρόσδεκτα, εφόσον δεν χρησιμοποιούν προσβλητικούς ή υβριστικούς χαρακτηρισμούς. Επίσης σχόλια στα οποία έχει επιλεγεί η “Υποβολή ως Ανώνυμος/η – Unknown” δεν θα δημοσιεύονται. Μπορείτε να επιλέξετε να υποβάλετε ένα σχόλιο είτε με το προφίλ σας στο Google (1η επιλογή), είτε το όνομά σας ή κάποιο ψευδώνυμο (2η επιλογή: “Όνομα/URL“), συμπληρώνοντας μόνο το πεδίο “Όνομα” (όνομα ή ψευδώνυμο της αρεσκείας σας). Όλα τα σχόλια πριν τη δημοσίευσή τους πρέπει να εγκριθούν από τον Διαχειριστή (comment moderation), γι αυτό πιθανόν να υπάρξει μια μικρή καθυστέρηση.
