Ηλίας Μαγκλίνης
Οι ιδεολογίες μίσους είναι όπως ο κορωνοϊός: δεν φυλακίζονται ούτε εκμηδενίζονται. Σίγουρα δεν εξαφανίζονται ως διά μαγείας. Είναι δυνατόν να προφυλακιστούν φυσικά πρόσωπα και εγκληματικές ομάδες, να καταδικαστούν σε χρόνια κάθειρξης, δεν είναι όμως δυνατόν να μπει στη φυλακή μια ιδεολογία, όσο νοσηρή, σκοταδιστική και απάνθρωπη κι αν είναι. Μακάρι να ήταν κάτι τόσο εύκολο.
Βεβαίως, η δικαστική απόφαση της περασμένης Τετάρτης προσέφερε πολύ μεγάλη χαρά σε όλους τους δημοκρατικούς πολίτες της χώρας. Και είναι, ευτυχώς, πολλοί. Το ηχηρό μήνυμα που προήλθε από αυτή είναι ότι η κοινοβουλευτική Δημοκρατία στη χώρα μας έχει βαθιές ρίζες και μακρά, στέρεη παράδοση.
Αυτό το έχει δείξει ανάγλυφα, πρώτος αν δεν κάνω λάθος, ο Νίκος Αλιβιζάτος («Το Σύνταγμα και οι εχθροί του στη Νεοελληνική Ιστορία 1800-2010», εκδόσεις Πόλις, 2011). Σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο, η κατά κανόνα ελλειμματική θεσμικά Ελλάδα επέδειξε, μετά την εδραίωσή της ως κράτος στις αρχές του 19ου αιώνα, μιαν απρόσμενη ετοιμότητα και ωριμότητα απέναντι στον θεσμό του κοινοβουλευτισμού, καθ’ όλη τη νεότερη Ιστορία της.
Παρά τους κλυδωνισμούς, τα κινήματα και τα πραξικοπήματα, παρά τους πολέμους και τους εμφυλίους, παρά τις μετεμφυλιακές «καχεκτικές δημοκρατίες» (όρος του Ηλία Νικολακόπουλου), παρά τις οικονομικές κρίσεις, η Δημοκρατία μας επιδεικνύει μια θαυμαστή αντοχή. Και, επαναλαμβάνω, νομίζω, αυτό ήταν το πιο ηχηρό μήνυμα που θα πρέπει να πάρουμε (και να κρατήσουμε ως φυλαχτό) από την απόφαση της Δικαιοσύνης και από τον παλλαϊκό ενθουσιασμό με την οποία αυτή έγινε αποδεκτή.
Αυτό, φυσικά, όπως τονίστηκε και στην αρχή, δεν σημαίνει πως η δηλητηριώδης ιδεολογία εξαφανίστηκε. Ξέρουμε καλά πως βρίσκεται κάπου εκεί έξω και συνεχίζει να επωάζεται μέσα στην πνιγηρή τελματώδη υγρασία της οικονομικής ανέχειας και της κρίσης του προσφυγικού. Οσο αυτά τα δύο θα διαιωνίζονται, τόσο οι ιδεολογίες μίσους, μαύρες και κόκκινες, θα βρίσκουν εύκολα ψηφοφόρους. Ομως ο ελληνικός κοινοβουλευτισμός, έστω και μέσα στις αδυναμίες του και παρά τις ρωγμές του, και έστω και αν κάμπτεται προσωρινά, επιστρέφει κάποτε τα ύπουλα χτυπήματα που δέχεται. Και τα επιστρέφει έτσι όπως αρμόζει: θεσμικά.
Νομίζω πως υπάρχουν και δύο επιμέρους μηνύματα που στέλνει αυτή η δικαστική απόφαση τόσο προς τα δεξιά όσο και προς τα αριστερά: ίσως κάποτε η ελληνική κοινοβουλευτική Δεξιά αντιληφθεί ότι ο μεγαλύτερός της αντίπαλος δεν είναι η Αριστερά, οι σοσιαλδημοκράτες ή και οι κομμουνιστές, αλλά η Ακροδεξιά: οι νοσταλγοί των τανκς, των ταγματασφαλιτών και της Μακρονήσου, οι αντισημίτες, οι ανεκτικοί προς τις λογής λογής σβάστικες. Ισως κάποτε αντιληφθεί και η ελληνική Αριστερά πως ονειρώξεις περί «αμεσοδημοκρατιών στις πλατείες», «λαϊκών δημοκρατιών», «δικτατοριών του προλεταριάτου» και άλλων εφιαλτικών ολοκληρωτισμών δεν έχουν θέση στην Ελλάδα.
Πηγή: Καθημερινή
– – –
Όλα τα σχόλια των αναγνωστών είναι ευπρόσδεκτα, εφόσον δεν χρησιμοποιούν προσβλητικούς ή υβριστικούς χαρακτηρισμούς. Επίσης σχόλια στα οποία έχει επιλεγεί η “Υποβολή ως Ανώνυμος/η – Unknown” δεν θα δημοσιεύονται. Μπορείτε να επιλέξετε να υποβάλετε ένα σχόλιο είτε με το προφίλ σας στο Google (1η επιλογή), είτε το όνομά σας ή κάποιο ψευδώνυμο (2η επιλογή: “Όνομα/URL“), συμπληρώνοντας μόνο το πεδίο “Όνομα” (όνομα ή ψευδώνυμο της αρεσκείας σας). Όλα τα σχόλια πριν τη δημοσίευσή τους πρέπει να εγκριθούν από τον Διαχειριστή (comment moderation), γι αυτό πιθανόν να υπάρξει μια μικρή καθυστέρηση.
