Γιώργος Πλεμμένος
Στις 5 Αυγούστου του 1966, μέρα που ο Μάο έγραψε το περίφημο dazibao με την προτροπή «Βομβαρδίστε τα αρχηγεία!», η Bian Zhongyun, καθηγήτρια σε γυμνάσιο θηλέων του Πεκίνου, δολοφονήθηκε από τις μαθήτριές της. Ήταν το πρώτο θύμα της Πολιτιστικής Επανάστασης.
Τις προηγούμενες μέρες, οι μαθήτριες είχαν εισβάλει στο σπίτι όπου έμενε με τον άντρα της και τα τέσσερα παιδιά τους και είχαν τοιχοκολλήσει παντού πόστερ με βρισιές και απειλές.
Στις 5/8 τη χτύπησαν στην αυλή του σχολείου με ρόπαλα που είχαν καρφιά, την ανάγκασαν να κουβαλάει καλάθια με χώμα κι όταν έπεφτε τη χτυπούσαν ξανά. Την ανέβασαν αιμόφυρτη στο σχολείο, έβαλαν έναν άλλο δάσκαλο να της δώσει μια σκούπα και της είπαν να σκουπίσει τις τουαλέτες. Η Bian έπεσε κάτω και της έφυγαν ούρα και κόπρανα. Οι μαθήτριες ούρλιαζαν από πάνω της ότι το κάνει ψέματα. Ζωντανή ακόμα, έβαλαν ένα συνάδελφό της να τη φορτώσει σ’ ένα καροτσάκι σκουπιδιών, έβαλαν από πάνω χαρτιά με συνθήματα και τη σκούπα. Δεν άφησαν τον άντρα της να την πάει στο νοσοκομείο που ήταν στο επόμενο τετράγωνο και τον κλείδωσαν σ’ ένα δωμάτιο. Την άλλη μέρα τον φώναξαν στο νοσοκομείο όπου πήγε μαζί με τα παιδιά για να βρει τη γυναίκα του νεκρή.
Οι λόγοι για τους οποίους ο Μάο προέτρεψε σε «βομβαρδισμό των αρχηγείων», που σημαίνει, σε επίθεση εναντίον κάθε μορφής αυθεντίας, είναι μια άλλη, πολύ μεγάλη κουβέντα. Το θέμα είναι ότι, άπαξ και έδωσε το ελεύθερο, κυρίως σε μαθητές και φοιτητές, να επιτεθούν στους δασκάλους τους, αυτοί το έκαναν με τεράστια, σαδιστική ευχαρίστηση.
Η Bian ανήκε στο κόμμα. Στην πραγματικότητα, δεν είχαν τίποτα να της προσάψουν. Την κατηγόρησαν ότι είχε γεννηθεί σε εύπορη οικογένεια. Θυμήθηκαν ότι λίγο νωρίτερα, το Μάρτιο, με αφορμή ένα σεισμό που είχε γίνει κοντά στο Πεκίνο, η Bian είχε πει στις μαθήτριές της, αν τυχόν ξανασυμβεί, να τρέξουν έξω χωρίς χρονοτριβή. Κάποια ρώτησε, αν έπρεπε να πάρουν μαζί τους και την εικόνα του Μάο. Η Bian δεν απάντησε άμεσα και ξαναείπε ότι πρέπει να τρέξουν αμέσως έξω. Η Bian ήταν, λοιπόν, εχθρός του Ηγέτη, εχθρός της Επανάστασης, εχθρός του Λαού.
Όταν έγινε γνωστή η δολοφονία της Bian, το κόμμα και η κυβέρνηση δεν θορυβήθηκαν: για να τη σκοτώσουν οι μαθητές της, σίγουρα ήταν ένοχη. Αυτό έδωσε το σύνθημα που έκανε τον Αύγουστο του 1966 να μείνει στην ιστορία ως Κόκκινος Αύγουστος. Δεν ήταν κόκκινος από σημαίες. Ήταν κόκκινος από αίμα.
Ανάμεσα στα κορίτσια που σκότωσαν τη Bian Zhongyun ήταν η Song Binbin, κόρη του Song Renqiong, ανώτατου κομματικού στελέχους και δημάρχου του Πεκίνου. Αργότερα έγινε γνωστό ότι ανάμεσά τους ήταν και η Deng Rong, μικρότερη κόρη του Deng Xiaoping, καθώς και Liu Pingping κόρη του ανώτατου κομματικού στελέχους Liu Shaoqi. Η ειρωνεία είναι ότι και ο Deng Xiaoping και ο Liu Shaoqi θα κατηγορούνταν λίγο αργότερα και θα διώκονταν από την Πολιτιστική Επανάσταση, ο δε Liu Shaoqi θα πέθαινε στη φυλακή από τα βασανιστήρια.
Ψάχνοντας κάτι προχτές στο βιβλίο του Στάνλεϊ Πέιν «Η Ιστορία του φασισμού», έπεσε το μάτι μου σε μια πρόταση: «Φαίνεται ότι το κοινωνικό στρώμα που έδειξε μεγαλύτερη προθυμία στο να προσφέρει την υποστήριξή του στα φασιστικά κινήματα ήταν οι φοιτητές, υποτιθέμενα μια σύγχρονη και εκμοντερνιστική τάξη».
Γιατί διάλεξα τώρα να θυμηθώ τη Bian; Γιατί πιστεύω ότι αυτά τα κοκκινόμαυρα ορκ στα δικά μας πανεπιστήμια, που δέρνουν όποιον δε γουστάρουν, που χτίζουν πρυτάνεις στα γραφεία τους, που τους κρεμάνε ταμπέλες στο λαιμό για να τους εξευτελίσουν, που έχουν σύμβολό τους το στειλιάρι και τη βαριοπούλα, ανώριμοι ως άτομα αλλά πλήρως ώριμοι ως φασίστες, πρώτον: φέρονται έτσι γιατί έχουν τους Μάο τους, οι οποίοι ΑΥΤΟ υποδεικνύουν ως σωστή, επαναστατική, προοδευτική συμπεριφορά. Και, δεύτερο, αν δέχονταν ένα άνωθεν νεύμα που υπονοούσε ότι μπορούν ατιμώρητοι να βασανίσουν και να σκοτώσουν όποιον γουστάρουν, θα το έκαναν χωρίς καμία αμφιβολία και με μεγάλη ευχαρίστηση. Οι Μάο που ζητούν να βομβαρδιστούν τα αρχηγεία δε θα λείψουν. Το θέμα είναι, αυτή η λέπρα των πανεπιστημίων να πάρει κάποτε, επιτέλους, ένα ισχυρό μήνυμα: ότι, αν συνεχίσουν, η οργανωμένη πολιτεία θα τους λιώσει σαν κατσαρίδες.
Στη φωτογραφία, οι δυο μεγάλες κόρες της Bian, με τη νεκρή μάνα τους. Ο πατέρας τους φωτογράφισε τα πάντα, μάζεψε αρχεία και μαρτυρίες, κράτησε επί χρόνια τα πόστερ των μαθητριών στους τοίχους του σπιτιού του. Γιατί αυτό δεν έπρεπε να ξεχαστεί.
Για όποιον έχει διάθεση, η ιστορία της Bian και της φρίκης της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης, το ντοκιμαντέρ του Hu Jie (2006) «Παρόλο που είμαι νεκρή».
Πηγή: Facebook
