Πάσχος Μανδραβέλης
Ο κ. Πάνος Καλίδης είναι λαϊκοπόπ τραγουδιστής, από αυτούς που απαγγέλλουν στίχους του συρμού, όπως «φεύγω, σε αφήνω στην αγάπη σου, φεύγω, χαλάλι σου το δάκρυ σου». Είναι από τα νέα είδωλα των μεσημεριανών εκπομπών της τηλεόρασης και τους καλούν για να πουν «βαθιές φιλοσοφίες». Σε μια τέτοια εκπομπή έθεσε με τον δικό του τρόπο ένα ζήτημα, που χρόνια τώρα αποτελεί αντικείμενο διαμάχης και αφορά τα όρια της ελευθερίας της έκφρασης. Είπε συγκεκριμένα πως «υπάρχει και ο αντρικός βιασμός. Τον έχω υποστεί… Βέβαια, ο άντρας δεν βιάζεται σωματικά, βιάζεται ψυχολογικά. Οι γυναίκες με την ένδυσή τους βιάζουν πρώτα την ψυχή του άντρα κι έτσι ο άντρας δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο, υποκύπτει» (Open TV 8.8.2019).
Τα σχόλια κάτω από τη συγκεκριμένη συνέντευξη στο Youtube είναι σφοδρώς επικριτικά. «Το μυαλό σου κουπεπέ!» έγραψε μια γυναίκα. «Καημένε, αντιλαμβάνεσαι ότι ο βιασμός είναι αποτρόπαιο έγκλημα; Καταλάβετε με τα λεγόμενά του, την αντίληψη που έχουν μερικοί για τον βιασμό».
Η εν λόγω σχολιάστρια είχε απόλυτο δίκιο. Το ντύσιμο μιας γυναίκας είναι μορφή έκφρασης. Δεν είναι πράξη βίας, δεν είναι βιασμός, ούτε αποτελεί πρόσκληση προς βιασμό. Οπως είχε πει κάποιος, «το να θεωρείς ότι το προκλητικό ντύσιμο στη γυναίκα δικαιολογεί ή ενθαρρύνει έναν βιαστή είναι σαν να θεωρείς ότι τα πατάκια με τη λέξη “Welcome” στις εξώπορτες των σπιτιών δικαιολογούν ή ενθαρρύνουν τους διαρρήκτες».
Ομως γιατί το –ας πούμε– «προκλητικό ντύσιμο» μιας γυναίκας ορθώς δεν θεωρείται πρόκληση για βιασμό (και φυσικά δεν είναι «βιασμός»), ενώ ο προκλητικός λόγος πολλάκις εξομοιώνεται με τη βία ή τουλάχιστον αποτελεί δικαιολογία για την άσκηση παράνομης ή νόμιμης βίας; Γιατί στην πρώτη περίπτωση είναι απαράβατο το δικαίωμα ενός ατόμου να εκφραστεί όπως θέλει με το ντύσιμό του (αδιαφορώντας για το τι μπορεί να συμβεί στο κεφάλι κάθε διαταραγμένου που τον βλέπει), ενώ στη δεύτερη περίπτωση ποινικοποιήθηκε π.χ. ο ρατσιστικός λόγος, διότι μπορεί να δημιουργηθούν περίεργοι συνειρμοί στο κεφάλι κάποιων άλλων διαταραγμένων που τον ακούν;
Η αυθαίρετη πρόσδεση της κακής πραγματικότητας με τον χώρο του συμβολικού –στον οποίο ενυπάρχει κάθε μορφής έκφραση– δημιουργεί τέρατα και μπορεί να δικαιολογήσει μέχρι και την μπούργκα. «Γιατί να “βιάζονται” οι δυστυχείς θεοσεβείς μουσουλμάνοι στη θέα του γυναικείου κορμιού;» μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος· κι ας ελπίσουμε ότι με την προηγούμενη «προκλητική» φράση δεν παρέβην κανέναν αντιρατσιστικό νόμο.
Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι η «πρόκληση» δεν αποτελεί ακριβή επιστήμη. Είναι κάτι που συμβαίνει στο κεφάλι εκείνου που «προκαλείται» και όχι αναγκαστικώς στις προθέσεις αυτού που «προκαλεί», είτε με την ένδυσή του είτε με τον χορό του, είτε –ακόμη ακόμη– με τα λεγόμενά του…
Πηγή: Καθημερινή
