Γιώργος Παπαχρήστος
Δεν είναι η πρώτη φορά ασφαλώς που μια κυβέρνηση σε αποδρομή επιχειρεί τελευταία στιγμή να κλείσει εκκρεμότητες. Διατάξεις στο παρά ένα, τροπολογίες, νομοθετικές πρωτοβουλίες, και από κοντά διορισμοί, μετατάξεις, αποσπάσεις, μετακινήσεις. Εχουν ξαναγίνει αυτά, και το πολιτικό μας σύστημα θα χρειαστεί μεγάλο σθένος για να μπορέσει να αποποιηθεί στο μέλλον τις πιέσεις που του ασκούνται πανταχόθεν. Εξωτερικές πιέσεις, οι εκ των ένδον, που κυρίως αφορούν «τακτοποιήσεις» ημετέρων, είναι παρωνυχίδα μπροστά στις άλλες, του οικονομικού κατεστημένου.
Το ενδιαφέρον, αλλά και τόσο σοκαριστικό, είναι πως αυτά όλα πιστεύαμε ότι ανήκαν στο παρελθόν ως παθογένειες του «παλιού σάπιου πολιτικού συστήματος» – για να χρησιμοποιήσω μια αγαπημένη έκφραση του Πρωθυπουργού με την οποία απαξιώνει συλλήβδην τους πριν από αυτόν ενοίκους του Μεγάρου Μαξίμου.
Δεν είναι φυσικά η αμετροέπεια και η έλλειψη κάθε σεβασμού σε πολιτικούς μεγάλου διαμετρήματος που διοίκησαν πριν από αυτόν τη χώρα και την οδήγησαν πέντε βήματα μπροστά αυτό που σοκάρει. Είναι ότι ο σημερινός Πρωθυπουργός, όπως και για δεκάδες άλλα πράγματα που άνοιξε στη διάρκεια της διακυβέρνησής του, βρέθηκε και επί του συγκεκριμένου όχι απλώς να αντιγράφει και να χρησιμοποιεί τις πιο φαύλες πρακτικές αυτού του «σάπιου παλιού πολιτικού συστήματος», αλλά επιπλέον να τις υπερβαίνει. Σε βαθμό που πραγματικά κανείς δεν θα ανέμενε από έναν νέο πολιτικό, ο οποίος φιλοδοξεί να παραμείνει πρωταγωνιστής στην πολιτική ζωή της χώρας.
Οσα συνέβησαν με τους διορισμούς και τις μετατάξεις της τελευταίας στιγμής, αλλά κυρίως με όσα νομοθέτησε ώρες πριν από το κλείσιμο της Βουλής η κυβερνώσα πλειοψηφία της οποίας είναι επικεφαλής, αποδεικνύουν ότι είναι χωμένος ως τον λαιμό σε αυτό που έως πριν από λίγο αποκήρυσσε μετά βδελυγμίας. Είναι μέρος του ίδιου «σάπιου πολιτικού συστήματος», πιο παλιός και από το παλιό.
Οι διατάξεις που πέρασε η Βουλή την τελευταία στιγμή τον κατατάσσουν στη χειρότερη βαθμίδα – αν υπάρχει τέτοια – όσων διαχειρίστηκαν την τύχη της χώρας. Και δεν είναι μόνο η χαριστική πράξη υπέρ της ΣΕΚΑΠ. Είναι και εκείνη που αφορά τις εταιρείες πετρελαιοειδών, των οποίων τα πρόστιμα διαγράφονται οριστικά και αμετάκλητα, που μυρίζει από μακριά ότι κάτι «ύποπτο» κρύβει.
Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι δύο νομοσχέδια που είχε εξαγγείλει πριν καν γίνει Πρωθυπουργός ο Αλ. Τσίπρας, εκείνο για το λαθρεμπόριο στα καύσιμα και το άλλο για το λαθρεμπόριο στον καπνό, ουδέποτε έφτασαν στη Βουλή. Επί τεσσεράμισι χρόνια όλο κάποιο αόρατο χέρι τα σταματούσε. Γιατί αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, αυτή η κυβέρνηση δεν ήταν η «πρώτη φορά Αριστερά», είναι η ντροπή της Αριστεράς…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
