Μιχάλης Τσιντσίνης
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δίκιο. Η διαπλοκή δεν γίνεται με εκλογικές συμπράξεις. Αν ήθελε το κόμμα να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα Κόκκαλη, δεν θα καρφωνόταν, εκθέτοντας τον ίδιο τον υιό Κόκκαλη στο ευρωψηφοδέλτιό του. Το ερώτημα, λοιπόν, παραμένει: Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε το κόστος αυτής της υποψηφιότητας; Γιατί αψήφησε τις αντιδράσεις που ήδη εκδηλώνονταν από τη διαρροή του ονόματος;
Τρεις απαντήσεις, ξεκινώντας από τη λιγότερη πειστική. Ο πρωθυπουργός, λένε, έχει μακρά προσωπική σχέση με τον υποψήφιο – έχει, δηλαδή, ιδίαν αντίληψη των αριστερών ευαισθησιών του. Για να ενστερνιστεί κανείς αυτή την απάντηση, πρέπει να πιστέψει ότι ο Τσίπρας έχει χάσει το ένστικτο για το οποίο ακόμη εγκωμιάζεται. Εχει χάσει τη στοιχειώδη ικανότητα να σταθμίζει τον καταστροφικό αντίκτυπο που μπορεί να έχει μια προσωπική γνώμη.
Δεύτερη απάντηση: Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεγάλη ανάγκη ερεισμάτων στον Πειραιά και στο ερυθρόλευκο ποίμνιο. Ο πόλεμος με τον ιδιοκτήτη του Ολυμπιακού απειλούσε να τον αποξενώσει από το κοινό εκείνο του οποίου η οπαδική ταυτότητα διαποτίζει και τις πολιτικές προτιμήσεις. Αν υποθέσουμε ότι όντως υπάρχει τέτοια πελατεία, πόσο μεγάλη είναι; Δεν είναι πάντως τόση ώστε να δικαιολογεί τη ζημιά που προκαλεί ο υμέναιος με τον Κόκκαλη.
Τρίτη απάντηση: Αντιμέτωπος με τον κίνδυνο της εκλογικής του απομόνωσης, ο ΣΥΡΙΖΑ επείγεται να δείξει ότι διατηρεί «γέφυρες» με πολιτικά και κοινωνικά πεδία που τον καθιερώνουν ως κόμμα εξουσίας. Χρειάζεται να δείξει ότι έχει προσβάσεις στην Κεντροδεξιά, στην Κεντροαριστερά, στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες· και –γιατί όχι– στην επιχειρηματική τάξη. Αυτή η απάντηση μοιάζει περισσότερο με εκ των υστέρων εκλογίκευση των κρεμλινολόγων του Μαξίμου παρά με συνειδητή επιδίωξη του Τσίπρα.
Αν η επιλογή Κόκκαλη ήταν εξαρχής καταδικασμένη, αυτό οφείλεται στα κοινωνικά αντανακλαστικά που έχει παροξύνει η συριζαϊκή ιδεολογία. Ο πρωθυπουργός, ο οποίος εξακολουθεί να διαφημίζει την «ταξική μεροληψία» του κατά των ελίτ, εναγκαλίζεται ένα από τα πιο βεβαρυμένα ονόματα αυτού που ο ίδιος καταγγέλλει ως ολιγαρχία.
Εχει όντως δίκιο ο ΣΥΡΙΖΑ όταν λέει ότι η στρατολόγηση του Κόκκαλη δεν συνιστά διαπλοκή. Η διαπλοκή προϋποθέτει ότι οι πόλοι εξουσίας που διαπλέκονται παραμένουν κάπως διακριτοί. Η συγχώνευση δεν είναι διαπλοκή.
Η επιλογή του Τσίπρα να συγχωνευθεί πανηγυρικά με αυτό που καταγγέλλει αποτελεί απλώς τεκμήριο της αδυναμίας του να κρύψει αυτό που ο ίδιος έγινε. Η αφομοίωσή του στο «σύστημα» δεν είναι πια προϊόν υπολογισμού. Είναι φύση που δεν μπορεί παρά να εκδηλώνεται.
Πηγή: Καθημερινή
