Γιάννης Σουλιώτης
Η ασφάλεια και η δημόσια τάξη αποτελούν ευαίσθητους τομείς και η επιλογή προσώπων σε θέσεις «κλειδιά» χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια έχει συχνά σοβαρές συνέπειες. Η πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική καθώς και η αδυναμία της Πυροσβεστικής να αποτρέψει την τραγωδία στο Μάτι αποτελεί ένα από τα πιο ηχηρά παραδείγματα. Στην Αστυνομία, αντίστοιχα, η δυσλειτουργία κρίσιμων υπηρεσιών μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις στην αστυνόμευση και στον έλεγχο της εγκληματικότητας. Κι όμως, κάθε χρόνο τέτοια εποχή η διαδικασία των τακτικών κρίσεων επαναλαμβάνεται με τα ίδια πάντοτε αδιαφανή και αμφιλεγόμενα κριτήρια. Στην Πυροσβεστική αξιωματικοί με επιχειρησιακές δυνατότητες και άλλοι που το μοιραίο απόγευμα της 23ης Ιουλίου εξέθεσαν «εαυτούς» σε κίνδυνο αποστρατεύτηκαν και κάποιοι άλλοι, μόνο επειδή διατηρούν ισχυρά ερείσματα στον ΣΥΡΙΖΑ, κατάφεραν μέσα σε δύο χρόνια να αναρριχηθούν από τον βαθμό του αρχιπυράρχου σ’ αυτόν του υποστρατήγου. Κάτι παρόμοιο πρόκειται να συμβεί και στις επικείμενες κρίσεις στην Ελληνική Αστυνομία. Το παράδειγμα εξάλλου των έκτακτων κρίσεων του περασμένου Οκτωβρίου παραμένει πρόσφατο. Τι συνέβη τότε; Οχι κάτι που δεν έχει επαναληφθεί στο παρελθόν: η κορυφή της ιεραρχίας παρέμεινε αμετάβλητη, καθώς όλοι οι ανώτατοι αξιωματικοί αποδείχθηκε ότι διατηρούσαν ισχυρές προσβάσεις στην κυβέρνηση.
Στις πιο κάτω βαθμίδες, αξιωματικοί που βρίσκονταν για χρόνια στο τιμόνι «μάχιμων» υπηρεσιών αποστρατεύθηκαν με το επιχείρημα ότι δεν είχαν την απαραίτητη επιτελική εμπειρία, ενώ στελέχη του σώματος που απασχολούνταν σε θέσεις γραφείου, και επομένως δεν είχαν υποστεί υπηρεσιακή «φθορά», προήχθησαν και ανέλαβαν ευαίσθητα πόστα. Με κάθε αφορμή απόστρατοι και εν ενεργεία αξιωματικοί, όπως και οι συνδικαλιστικοί τους εκπρόσωποι, σχολιάζουν δηκτικά το υφιστάμενο σύστημα προαγωγών και μεταθέσεων. Παρότι μάλιστα κατά καιρούς κατατίθενται προτάσεις για την αναμόρφωσή του, ουδείς έχει τολμήσει την παραμικρή αλλαγή. Η ευθύνη βαρύνει κυρίως τις εκάστοτε κυβερνήσεις και τις πολιτικές ηγεσίες του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Αντιμετωπίζουν το στρεβλό σύστημα κρίσεων ως ένα εργαλείο για να ελέγχουν τα σώματα ασφαλείας. Και κάπως έτσι, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, οι δημοσιογράφοι του αστυνομικού ρεπορτάζ θα καλούμαστε να απαντήσουμε στις επίμονες ερωτήσεις αστυνομικών και πυροσβεστών: «Τι ακούς για τις κρίσεις; Μαθαίνεις τίποτα για μένα;».
Πηγή: Καθημερινή
