Τάκης Θεοδωρόπουλος
Δεν είναι η πρώτη φορά, θα μου πείτε. Υποθέτω δε ότι δεν είναι και η τελευταία. Η καταχρηστική ιδιοποίηση του συμβολικού βάρους της Ακρόπολης, καθώς και της περίοπτης θέσης της είναι μια υπόθεση που έχει πολιτογραφηθεί στα ήθη και έθιμα του τόπου. Κανείς δεν εντυπωσιάζεται, όπως κανείς δεν εντυπωσιάζεται από τις καθημερινές οδομαχίες με τις μολότοφ στο κέντρο της Αθήνας, ή την τύχη εθνικών θεμάτων από εκπροσώπους μονοπρόσωπων εταιρειών –με την αρχαία σημασία της λέξης– Παπακώστα, Ζουράρις, Θεοχαρόπουλος. Ομως, όσο κι αν έχουμε συνηθίσει να συμβιώνουμε με τον χειρότερο εαυτό μας, η αισθητική και συμβολική ρύπανση των διαφημιστικών κουρελόπανων του ΚΚΕ στο νότιο τείχος της Ακρόπολης δεν παύει να προκαλεί δυσπεψία. Είναι χειρονομία ακραίου αυταρχισμού και αλαζονείας. Μια ομάδα ανθρώπων θεωρεί ότι αυτό που πιστεύει είναι σημαντικότερο από αυτό που ο πολιτισμός μας έχει αποδεχθεί ως κλασικό, κοινώς υπόκειται στον άγραφο, αλλά και γραπτό νόμο του μη μου άπτου. Είμαι δε βέβαιος ότι αυτή η ομάδα που οικειοποιείται την Ακρόπολη για καθαρά διαφημιστικούς σκοπούς είναι αντίθετη σε οποιαδήποτε παρέμβαση ιδιωτών στην αξιοποίηση του μνημείου, επειδή αυτό ανήκει στον λαό, ο οποίος λαός τής ανήκει. Φαντασιώσεις, θα μου πείτε, όμως και ο Θεοχαρόπουλος φαντασιώνει πως είναι αρχηγός κόμματος.
Η μικρή αυτή παρέα, ή εταιρεία, με την ιστορική φίρμα δικαιούται να πιστεύει ό,τι θέλει για τον εαυτό της, τον κόσμο. Το ευτύχημα γι’ αυτήν είναι ότι δραστηριοποιείται σε ένα επιχειρηματικό περιβάλλον που επιτρέπει στους μετόχους της να υλοποιήσουν τις φαντασιώσεις τους. Για να φθάσουν να κρεμάσουν τα διαφημιστικά τους κουρέλια, πέρασαν από τον έλεγχο αρχαιοφυλάκων, δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι έχουν κι αυτοί τις δικές τους φαντασιώσεις, ως εκ τούτου έδειξαν κατανόηση. Πλήρωσαν άραγε εισιτήριο; Τους ρώτησε κανείς τι είναι αυτά τα ρολά που κουβαλάνε; Φαντασθείτε τι θα είχε γίνει αν μοναχοί από τη Μονή Εσφιγμένου του Αγίου Ορους, μαυροντυμένοι και σε παράταξη λιτανείας, είχαν αποπειραθεί να κρεμάσουν εκείνα τα μαύρα πένθιμα πανιά με τους σταυρούς ψέλνοντας το «Τη Υπερμάχω». Κραυγές απελπισίας για τον σκοταδισμό θα διέσχιζαν τον αττικό ουρανό. Ενώ τώρα μιλάμε για τα αποπαίδια του διαλεκτικού υλισμού, της ορχιδέας του ορθού λόγου και της επιστημοσύνης.
Η παρουσία της Ακρόπολης έχει τέτοια ισχύ ώστε να μην την αγγίζουν μερικά διαφημιστικά κουρελόπανα. Το πρόβλημα δεν είναι δικό της. Το πρόβλημα είναι δικό μας. Οταν δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε την αξία της από το τουρλουμπούκι των δικών μας αξιών, δεν έχουμε μόνον χάσει τις στοιχειώδεις αρχές της παιδείας μας. Εχουμε χάσει τα υποστηρίγματα του πολιτισμού μας. Κοινώς κατρακυλάμε στον γκρεμό της βαρβαρότητας.
Πηγή: Καθημερινή
