Πάσχος Μανδραβέλης
Η αλήθεια είναι πως ο κ. Κώστας Σημίτης πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του επειδή κράτησε (ο Ανδρέας Παπανδρέου ανακάλυψε κι έκανε ευρωβουλευτή) έναν διδάκτορα του Κέμπριτζ, ο οποίος τώρα κατηγορείται για διαφθορά. Θα μπορούσε να είχε αναθέσει σημαντικά καθήκοντα σε κάποιον απόφοιτο ΤΕΙ Τουριστικών Επαγγελμάτων για να έχει ήσυχο το κεφάλι του από τους Παπαδημούληδες αυτού του τόπου.
Βεβαίως ούτε με γκαρσόνια σε καίριες θέσεις μπορεί να είναι κάποιος σίγουρος. Οπως γράφαμε και προχθές, «μόνον όταν αφυπηρετήσει κάποιος μπορούμε να πούμε “μπράβο του! Ηταν αδιάφθορος”». Δεν γνωρίζουμε τι δουλειά έκανε ο Ιούδας Ισκαριώτης πριν αναλάβει την επίζηλη θέση τού ενός από τους 12 μαθητές του Ιησού, και διεφθάρη για 30 αργύρια. Σίγουρα, πάντως, δεν ήταν από τους εγγράμματους κι όσους πάσχισαν να κάνουν κάποια προκοπή, αυτούς που η αριστερή –τρομάρα μας!– διανόηση λοιδορεί ως «αρίστους». Αλλά πάλι όλα αυτά είναι θέμα κάποιου δοκιμίου που θα μπορούσε να γράψει ο πρώην πρωθυπουργός για να «ξεπλύνει τις αμαρτίες» της πρωθυπουργίας του.
Στην ιστορία της Αριστεράς, η αυτοκριτική χρησίμευσε στην ηγεσία της διττώς. Πρώτον ως εξομολόγηση, ώστε να μπορεί να συνεχίζει τα αμαρτήματά της. Δεύτερον για ξεκαθάρισμα του στελεχικού δυναμικού. Οταν ήθελαν να ξεφορτωθούν κάποιον, τον έβαζαν να κάνει αυτοκριτική πριν τον στείλουν στο απόσπασμα, στα γκουλάγκ ή να του κολλήσουν τη ρετσινιά του «πράκτορα της Ιντέλιτζενς». Ογδόντα χρόνια κάνει αυτοκριτική η Αριστερά κι ακόμη δεν κατάλαβε γιατί έπεσε το Τείχος. Κι αυτό, επειδή η αυτοκριτική των προσώπων ήταν το προπέτασμα για τα λάθη των πολιτικών που ασκούσε ή υποστήριζε.
Μπορεί να γίνει κριτική για τις κυβερνήσεις του κ. Σημίτη στον τομέα της διαφθοράς και αυτοκριτική από τον ίδιο; Σίγουρα, αλλά στο θέμα των πολιτικών που θέσπισε και όχι αν επέλεξε τον κ. Τάσο Μαντέλη αντί του κ. Νίκου Καρανίκα. Εξάλλου τι θα μπορούσε να πει για το τελευταίο; Θα έκανε τη χώρα καλύτερη ένα «συγγνώμη» που ζητούν κάποιοι για να βγάλουν το γινάτι τους; Θα περιόριζε την επόμενη διαφθορά; Μάλλον όχι. Αυτό που θα βοηθούσε είναι μια ευρύτατη συζήτηση για το ποιες κυβερνήσεις έκαναν θεσμούς και μηχανισμούς περιορισμού του φαινομένου και ποιες έκαναν ακριβώς το αντίθετο.
Πάνω σ’ αυτό μπορούν να ειπωθούν πολλά και για τον κ. Σημίτη. Πρέπει να του πιστωθεί η δημιουργία των Ανεξάρτητων Αρχών ως αντίβαρου στην αυθαιρεσία του κράτους και εμπόδιου στη διαφθορά των κρατικών λειτουργών. Μπορεί να του χρεωθεί ότι και η δική του σοσιαλδημοκρατία δεν κατανόησε ότι το μεγάλο συγκεντρωτικό κράτος δημιουργεί και περισσότερες ευκαιρίες διαφθοράς. Αυτό θα ήταν μια παραγωγική συζήτηση. Ολα τ’ άλλα είναι εύκολα πρωτοσέλιδα…
Πηγή: Καθημερινή
