Διονύσης Γουσέτης
Σε έξι ημέρες, την Τρίτη, θα ζήσουμε την πολυδιαφημισμένη ολοκλήρωση του 3ου (ΣΥΡΙΖΑικού) μνημονίου και την «επανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας». Ανήκω σε αυτούς τους λίγους που θεώρησαν και θεωρούν ότι είναι η ίδια η διαχείριση της «εθνικής κυριαρχίας» (καλύτερα: «εθνικής ασυδοσίας») που μας οδήγησε σε τούτη τη μιζέρια.
Ανήκω σε αυτούς τους αφελείς που χάρηκαν όταν το πρώτο μνημόνιο μας υποχρέωνε να πάρουμε εκείνα τα μεταρρυθμιστικά μέτρα τα οποία πολλοί πολιτικοί τα υπόσχονταν –πρώτος ο Κ. Σημίτης– και κανείς δεν τα τολμούσε, φοβούμενος τον εκλογικό καταποντισμό. Θυμάμαι και το άρθρο του αείμνηστου Σταύρου Τσακυράκη με τίτλο «Ζήτω το μνημόνιο» (21/9/2010). Αφελείς αποδείχτηκαν και οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι θεώρησαν αυτονόητο ότι τα μέτρα που επέβαλαν θα υλοποιούνταν επειδή ψηφίστηκαν στη Βουλή από ανθρώπους που δεν τα ήθελαν. Δεν άκουγαν τις κραυγές «πονώ, πονώ, πονώ» κυβερνητικών υπουργών, με πρώτο τον ίδιο τον πρωθυπουργό ΓΑΠ. Δεν έβλεπαν τα «Ζάππεια» του κ. Σαμαρά. Δεν οσμίζονταν τα καμένα πτώματα της Marfin, τους κ. Βαρουφάκη, Τσακαλώτο, Κατρούγκαλο κ.ά. που ρητόρευαν στους «Αγανακτισμένους» της πλατείας Συντάγματος και τον κ. Τσίπρα που απειλούσε τους πάντες και τα πάντα και τώρα αναλαμβάνει τζάμπα «πολιτικές ευθύνες».
Οι Ευρωπαίοι έκαναν πολλά λάθη στον χειρισμό της ελληνικής κρίσης, αλλά το μεγαλύτερο λάθος τους ήταν ότι μας δέχτηκαν στην Ευρωζώνη. Τους κόστισε 263 δισ. Περισσότερα από όσα η βοήθεια σε ολόκληρη την Αφρική. Τελικά βαρέθηκαν να πληρώνουν και το μόνο που φροντίζουν είναι να πάρουν πίσω όσα από τα δανεικά μπορούν. Μας χτυπούν φιλικά στην πλάτη πως θα τα καταφέρουμε, αλλά συγχρόνως μας βάζουν θηλιά για νέα πρωτογενή πλεονάσματα σε μια οικονομία που δεν παράγει νέο πλούτο. Ο μόνος φορέας που δεν εξαρτάται από ψηφοφόρους, το ΔΝΤ, δήλωσε πρόσφατα ότι «αν η Ελλάδα δεν προχωρήσει ταχύτατα σε παραγωγικές μεταρρυθμίσεις, το 2022 θα μας ξαναφωνάξει να τη σώσουμε».
Θα τις καταφέρει αυτές τις επώδυνες «παραγωγικές μεταρρυθμίσεις» ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος κουβαλάει στο κόμμα του το τεράστιο λαϊκίστικο έρμα που συχνά καθορίζει τις αποφάσεις του; Ή θα ακολουθήσουμε τον δρόμο που χάραξε η Αργεντινή, η οποία ήταν η 7η πλουσιότερη χώρα στις αρχές του 20ού αιώνα και ο λαϊκισμός την κατάντησε να έχει προσφύγει 20 φορές στο ΔΝΤ από το 1957;
Πηγή: Καθημερινή
