Μιχάλης Τσιντσίνης
Η χθεσινή παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή ήταν προορισμένη να προκαλέσει ενθουσιασμό. Ενθουσίασε τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ χάρη στο παραδοσιακό αντιδεξιό μενού της, για τα ξερονήσια και τα τρίκυκλα. Ενθουσίασε πιθανότατα και τον περφόρμερ της Ακροδεξιάς του Βαρδάρη, τον οποίο απέσπασε από τον χώρο του διαρκούς καρναβαλιού, δίνοντάς του ξανά περιωπή πολιτικού παράγοντα. Ενθουσίασε και άλλους παράγοντες της εξωκοινοβουλευτικής –αυτοαποκαλούμενης «καραμανλικής»– Δεξιάς, που απέχουν λίγο από το να κατακτήσουν status «Ψωμιάδη του Νότου».
Αν εξαιρέσει κανείς αυτούς τους 148 (οι 146 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που χειροκρότησαν τον Τσίπρα, συν ο αυθεντικός Ψωμιάδης, συν ο καρναβαλικός του ομόλογος), σε ποιο ακροατήριο απευθυνόταν χθες ο πρωθυπουργός; Ποιον στόχευε τάχα να συγκινήσει κάνοντας αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση με όρους της δεκαετίας του ’60 – με όρους που προδίδουν μόνον το κονσερβοξεκούτιασμα των λογογράφων του;
Ο Τσίπρας δεν ήταν πολωτικός μόνο με τη Νέα Δημοκρατία. Επιτέθηκε και στη Γεννηματά με τρόπο που επιβεβαίωσε ότι γραμμή του παραμένει το «η Κεντροαριστερά είμαι εγώ» – και το ΠΑΣΟΚ είναι δοχείο του φθαρμένου παρελθόντος. Επιβεβαίωσε ότι ανάγκη του είναι η διαιώνιση της κατοχής –και όχι η προσέγγιση– ενός χώρου που θεωρεί εκλογικό του κεκτημένο.
Η αντιπολίτευση είδε έναν Τσίπρα πολλαπλώς πιεσμένο. Πιεσμένο από το βραχυκύκλωμα του Μακεδονικού – όπου υπερεπένδυσε σε μια λύση που δεν είχε ζυγίσει. Πιεσμένο στη διαπραγμάτευση για το μεταμνημονιακό καθεστώς – που διεξάγεται ερήμην του, μεταξύ του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων και που έχει απροσδόκητα σκιαστεί από τα ιταλικά σύννεφα. Πιεσμένο και εσωτερικά από την εκκωφαντική απουσία του Καμμένου – ο οποίος εμφανίζεται μόνο στα media για να υποσκάψει την εξωτερική πολιτική του Μαξίμου.
Λένε –όπως το λένε κάθε φορά– ότι η χθεσινή αντιπαράθεση ήταν «προεκλογική». Ομως, στ’ αλήθεια, τι από τη χθεσινή φαρέτρα του Τσίπρα μπορεί να εξαργυρωθεί στις κάλπες;
Το αντιδεξιό φρόνημα είναι πολιτικό προϊόν ληγμένο εδώ και τρεις δεκαετίες. Το «ολιστικό σχέδιο ανάπτυξης» είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μια άσκηση μακροοικονομικού λυρισμού, χωρίς γείωση στις βιοτικές αγωνίες των ψηφοφόρων. Το μόνο που θα μπορούσε να κρατήσει είναι το νταούλι της εξόδου – το «εμείς σας βγάλαμε από εκεί που σας έβαλαν οι άλλοι». Είναι όμως ένα φτενό προπαγανδιστικό σχήμα στο οποίο δεν μπορεί να βασιστεί προεκλογική εκστρατεία.
Ο Τσίπρας δεν μπορεί να πάει με ό,τι έχει σε εκλογές. Θα χρειαστεί σκάνδαλα – νέα, γιατί τα παλιά έχουν ξεθυμάνει. Θα χρειαστεί παροχές. Θα χρειαστεί τον παλιό εαυτό του. Αλλά κι αυτός ο εαυτός είναι πολύ τρακαρισμένος από τις μεγάλες διαψεύσεις για να μπορεί να «βγάλει» εκλογική κούρσα.
Πηγή: Καθημερινή
