Μαρία Κατσουνάκη
Eξω πάμε καλά. Μέσα, όμως; Με τίτλους όπως «Το ελληνικό, γαλανόλευκο θαύμα», η γερμανική εφημερίδα Bild Zeitung φιλοξένησε πριν από λίγες ημέρες συνέντευξη του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος τόνισε ότι «η Ελλάδα σήμερα είναι ένας δυναμικός, εξωστρεφής προορισμός για τους επενδυτές, με ισχυρή φωνή στην καρδιά της Ε.Ε. και μια οικονομία που βιώνει μια πρωτόγνωρη αναγέννηση».
Στο εσωτερικό της χώρας, όμως, από τη μια το φάσμα της βίας, ενδοοικογενειακής και κοινωνικής, απλώνεται ανησυχητικά· στον απολογισμό αυτόν προστίθενται και τα θύματα από την ανεξέλεγκτη και παραβατική οδήγηση στους δρόμους. Από την άλλη, τα αποτελέσματα ερευνών που μετρούν τις δεξιότητες μαθητών (PISA) και ενηλίκων (ΟΟΣΑ) μόνο ελπιδοφόρα δεν είναι.
«Ισως το πιο κραυγαλέο στοιχείο που προκύπτει από την έρευνα είναι το ότι το 19% των πρόσφατων αποφοίτων πανεπιστημίων ή μάστερ στην Ελλάδα είναι λειτουργικά αναλφάβητοι» («Κ», 23/12/2023, του Θ. Γεωργακόπουλου). Το οποίο σημαίνει ότι 1 στους 5 νέους αποφοίτους τριτοβάθμιας εκπαίδευσης δεν έχει καν τις βασικές δεξιότητες για να ανταποκριθεί σε ένα απλό μαθηματικό πρόβλημα, να καταλάβει τι λέει ένα απλό καθημερινό κείμενο ή να βρει μια σελίδα στο Ιντερνετ. Το ποσοστό αυτό είναι το μεγαλύτερο από όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ που συμμετείχαν στην έρευνα (ίσο με της Τουρκίας).
Στην έξοδο της χρονιάς, οι μεν προσωπικοί απολογισμοί είναι οι επωφελέστεροι, αλλά λιγότερο αποτελεσματικοί, οι δε δημόσιοι οι πλέον κοινότοποι, αλλά χρήσιμοι. Οι δεύτεροι βοηθούν να μην πανηγυρίζουμε τα ευμετάβλητα (όπως η οικονομία) και να προσπερνάμε ως άλυτα τα δομικά, με το επαναλαμβανόμενο επιχείρημα ότι είναι πάγια και ανελαστικά. Γιατί, προφανώς, θέματα όπως η βία και η εκπαίδευση (ευρύτερα) δεν μετρούν μόνο με πρόσφατες τετραετίες κυβερνήσεων. Ομως δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αντιμετωπιστούν από τις πολιτικές αποφάσεις. Κι αν όχι ριζικά, τουλάχιστον να δημιουργηθούν αναχώματα που θα αναστείλουν τον καλπασμό.
Οσο εστιάζουμε μόνο στις καλές ειδήσεις προσφέρεται μια στάλα ψυχικής ανάτασης, που συνθλίβεται όμως με τον επόμενο νεκρό από χέρι συγγενικό ή οπαδικό, με τον κάθε άνεργο / περιστασιακά απασχολούμενο λόγω (και) έλλειψης δεξιοτήτων. Μπορεί να προσαρμοζόμαστε στον αιώνα της επικοινωνίας και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, δεν σημαίνει όμως ότι έτσι εξελισσόμαστε κιόλας.
Πηγή: Καθημερινή
