Σωκράτης Τσιχλιάς
Στην παράγραφο 2 του άρθρου 16 του Συντάγματος υπάρχει ρητή διατύπωση κατά την οποία «Η Παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και σωματική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες».
Οποιος έχει απορία δε τι τύπου θρησκευτική συνείδηση πρέπει να δημιουργήσει το σχολείο στους μαθητές, δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στο άρθρο 3 παράγραφος 1 του καταστατικού μας χάρτη: «Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού…». Ο συνδυασμός των δύο αυτών άρθρων δεν νομίζω ότι αφήνει πολλά περιθώρια εκμοντερνισμού της διδασκαλίας των Θρησκευτικών στα σχολεία.
Οταν πρέπει να αναπτύξεις θρησκευτική συνείδηση στη χώρα των ορθόδοξων χριστιανών, δεν έχεις άλλον τρόπο από αυτόν της ομολογιακής διδασκαλίας. Ενα είδος κατηχήσεως, του θρησκευτικού δόγματος που αριστεροί, φιλελεύθεροι και εκσυγχρονιστές ισχυρίζονται – μάλλον βασίμως – ότι ταιριάζει περισσότερο στην Εκκλησία και όχι στην εκπαίδευση. Τι κι αν γκρινιάζει ο κ. Νίκος Φίλης ή αναρωτιέται ο υπουργός Δικαιοσύνης, το Συμβούλιο της Επικρατείας που κατά πλειοψηφία αποφάσισε ότι οι αλλαγές στη διδασκαλία των Θρησκευτικών που νομοθέτησε ο τέως υπουργός Παιδείας είναι αντισυνταγματικές είχε μάλλον δίκιο. Με ένα Σύνταγμα που ξεκαθαρίζει στις πρώτες αράδες του ότι είμαστε χώρα ορθοδόξων χριστιανών και οφείλουμε να αποκτήσουμε θρησκευτική συνείδηση τα περιθώρια αλλαγών είναι πολύ λίγα.
Αλλωστε, όπως δήλωσε με νόημα μετά την απόφαση ο Αρχιεπίσκοπος, η Εκκλησία και το υπουργείο θα συνδιαμορφώσουν τα νέα εγχειρίδια διδασκαλίας. Αυτό βέβαια δεν το επιτάσσει το Σύνταγμα, αλλά ποιος πολιτικός τολμά να ξεκαθαρίσει στην Ιεραρχία ότι δεν έχει δουλειά με τη διδασκαλία, ότι αυτή αφορά τους επιστήμονες της εκπαίδευσης, ούτε καν το κράτος δεν ανακατεύεται εκεί όπου λειτουργούν ελεύθερες κοινωνίες, ουσιαστική Δημοκρατία. Ποιος να μιλήσει στους αρχιερείς όταν το υπουργείο Παιδείας ακόμα και σήμερα ονομάζεται και Θρησκευμάτων! Γιατί να μην απαιτούν να έχουν λόγο σε ένα υπουργείο που είναι και δικό τους;
Το αστείο, στη χώρα του παραλόγου, είναι ότι οι μεν επιχαίρουν για μια πύρρειο νίκη – κανένας μαθητής ποτέ δεν έγινε λιγότερο ή περισσότερο χριστιανός λόγω του πληκτικού αυτού μαθήματος – και οι άλλοι παριστάνουν τους οργισμένους αγωνιστές, όταν δεν διανοούνται να χαράξουν βαθιές τομές στις σχέσεις Εκκλησίας – Κράτους.
Το μεγάλο θέαμα στη χρεοκοπημένη χώρα συνεχίζεται, με μάχες εντυπώσεων για τη χειραγώγηση των μαζών. Ποτέ άλλοτε πάντως τις τελευταίες δεκαετίες όσο επί Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, και δη την περίοδο που κυβερνούν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, η Εκκλησία δεν ήταν τόσο καθοριστικά παρούσα ως μηχανισμός ιδεολογίας και πολιτικής.
Στις διαδηλώσεις, στα δικαστήρια, στο πολιτικό παρασκήνιο, επιδεικνύει σθένος και συχνά κατισχύει μιας πολιτικής τάξης εξουθενωμένης από την κρίση και τις «αμαρτίες».
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
