Πάσχος Μανδραβέλης
Εχουμε ένα σύμπλεγμα κτιρίων στο κέντρο της Αθήνας το οποίο είναι πολύτιμο. Και για αισθητικούς λόγους. Για παράδειγμα, το κεντρικό κτίριο του ΕΜΠ έχει σχεδιαστεί από τον κορυφαίο αρχιτέκτονα του 19ου αιώνα Λύσανδρο Καυταντζόγλου· αλλά και για ιστορικούς λόγους. Χρηματοδοτήθηκε από το υστέρημα των Ελλήνων πολιτών και από το περίσσευμα των ευεργετών. Χρησιμοποιήθηκε ως πολυτεχνική σχολή για ένα σχεδόν αιώνα και τώρα, επειδή οι ανάγκες είναι μεγαλύτερες, όλες οι σχολές πλην της Αρχιτεκτονικής μεταφέρθηκαν σε ένα τεράστιο campus στου Ζωγράφου.
Τα αρχιτεκτονήματα του Μετσόβιου έγιναν καμβάς για την κακοτεχνία κάθε πικραμένου. «Σαν μια υπαίθρια γκαλερί το Ιδρυμα φιλοξενεί στους τοίχους του δεκάδες κιλά σπρέι, στις διαδρομές του σκουπίδια, και στα κτίρια σπασμένα παράθυρα και σχισμένες τέντες», σημείωνε χθες ο Δημήτρης Αθηνάκης σε τούτη την εφημερίδα. «Το σύνολο των κτιριακών εγκαταστάσεων του ιστορικού Ιδρύματος είναι πλήρως βανδαλισμένο, παραδομένο στην ανομία, στην ασυδοσία, στην παραβατικότητα, σε κάθε κυνική έκφραση κατάργησης της ιστορίας, της σημασίας του ρόλου του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου», συμπλήρωνε ο Νίκος Βατόπουλος. Τα κτίρια είναι χρήσιμα μόνο σε λίγους χουλιγκάνους οι οποίοι εξορμούν για να παίζουν με τις μολότοφ και τις φωτοβολίδες κάθε Σαββατοκύριακο, να καίνε τρόλεϊ και λεωφορεία, να τραυματίζουν δικηγόρους.
Ακριβώς δίπλα είναι το σημαντικότερο ίσως μουσείο του δυτικού πολιτισμού, που στενάζει από την έλλειψη χώρου. Σημαντικά ευρήματα είναι στοιβαγμένα στα υπόγεια και τα βλέπουν ελάχιστοι. Σε μια χώρα, που διατείνεται ότι η βαριά της βιομηχανία είναι ο τουρισμός, η επέκταση αυτού του μουσείου είναι η καλύτερη επένδυση που μπορεί να γίνει. Υπάρχει κάτι πιο λογικό από το να επεκταθεί το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στους χώρους του Πολυτεχνείου και να δημιουργηθεί μια ενότητα που θα τρέχουν να την επισκεφθούν πολίτες από κάθε γωνιά του κόσμου; Ε, αυτό το απλό συνταίριασμα των αναγκών του μουσείου με την ουσιαστική αχρησία των κτιρίων του Πολυτεχνείου στην Πατησίων είναι χρόνιο πρόβλημα που δεν καταφέραμε να λύσουμε.
Κοινότοπα πράγματα θα πει κάποιος. Ναι, αλλά όταν σε μια χώρα δεν μπορούν να λυθούν αυτά τα κοινότοπα περιμένουμε να βγούμε από την κρίση; Να ορθοποδήσει η οικονομία; Να προκόψει ο τόπος; Το Μετσόβιο Πολυτεχνείο είναι το μέτρο της ανικανότητας της πολιτείας που τρέμει να δώσει τη μόνη λύση που αρμόζει. Είναι το μέτρο αποτυχίας μιας κοινωνίας η οποία μπλεγμένη από ιδεοληψίες και ποταπά συμφέροντα αφήνει να ρημάζουν αυτά τα ιστορικά κτίρια, για να γίνονται καταφύγιο κομπλεξικών που αφήνουν τις κουτσουλιές τους στους τοίχους και κακομαθημένων παιδιών που τρέχουν στα Εξάρχεια για να εκτονωθούν δήθεν επαναστατικώς.
Πηγή: Καθημερινή
