Γιώργος Παπαχρήστος
Σε ένα σχόλιό μου την περασμένη Τρίτη στα «Νέα», λίγο πριν από τη συνάντηση του Πρωθυπουργού με τον αμερικανό πρόεδρο στον Λευκό Οίκο, είχα επισημάνει ότι παρά τις διαφορετικές πολιτικές τους καταγωγές έχουν και δύο κοινά σημεία που θα βοηθήσουν να σπάσει ο πάγος μεταξύ τους. Είχα απαριθμήσει δε την αντισυστημική ψήφο που έφερε και τους δύο στην εξουσία και την εχθρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν τον Τύπο.
Λίγες ημέρες αργότερα πληροφορηθήκαμε ότι όντως η στάση την οποία τηρούν απέναντι στα μέσα ενημέρωσης αποτέλεσε αντικείμενο της συνομιλίας των δύο ανδρών, με τον κ. Τραμπ να συμβουλεύει τον επισκέπτη του να χρησιμοποιεί τα social media αντί των παραδοσιακών ΜΜΕ.
Δεν είμαι βέβαιος ότι ο κ. Τσίπρας θα ακολουθήσει τη συμβουλή του αμερικανού προέδρου – άλλωστε όπως έως τώρα έχει δείξει χρησιμοποιεί ελάχιστα μόνο το Twitter. Εξάλλου δεν το έχει και ανάγκη. Τον στηρίζει ένα σημαντικό μέρος του έντυπου και του ηλεκτρονικού Τύπου, και όσοι δεν τον στηρίζουν, Μέσα και δημοσιογράφοι, έχει έναν δικό του τρόπο να τους δίνει να καταλαβαίνουν ποιος είναι το αφεντικό ώστε να επιτύχει τον στόχο που εξαρχής έχει θέσει – της επίτευξης μιας «ομοιομορφίας» που θα αποθεώνει αυτόν και την κυβέρνησή του.
Για όσους δε παρ’ όλα αυτά αρνούνται να υποκύψουν υπάρχει η τιμωρία. Που μπορεί να είναι από συντηρητική κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων έως δέσμευση λογαριασμών και παντοειδούς τύπου εκβιασμοί.
Πρόσφατη διάταξη που έφερε και ψήφισε στη Βουλή ο αρμόδιος υπουργός Δικαιοσύνης προβλέπει το πρωτοφανές αγωγή η οποία δεν έχει τελεσιδικήσει, αλλά μπορεί να έχει εκδικαστεί ακόμα και σε πρώτο βαθμό, να επιτρέπει στον ενάγοντα τη συντηρητική κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων του εναγομένου!
Το… δημοκρατικό αυτό μέτρο, το οποίο πέρασε εν κρυπτώ και παραβύστω από το ελληνικό Κοινοβούλιο, αποτελεί ύψιστο στοιχείο – και μνημείο! – εκβιασμού κατά του Τύπου, ο οποίος καθίσταται πλέον έρμαιο στις διαθέσεις του κάθε κυβερνητικού στελέχους (και έχουμε αρκετά τέτοια) που δεν αντέχει την κριτική και καταφεύγει στη φάμπρικα των αγωγών για να αποκαταστήσει μια δήθεν τρωθείσα αξιοπιστία.
Προφανώς η κατάσταση για τον Τύπο και τους ανθρώπους που τον υπηρετούν δεν μπορεί να συγκριθεί με της Μάλτας ή της Ρωσίας, όπου εκτελούν τους δημοσιογράφους που δεν είναι αρεστοί στο καθεστώς. Εδώ απλώς τους εκτελούν με νομοθετικά όπλα…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
