Περίεργη σύμπτωση
Η διαδικτυακή στοχοποίηση Φάμελλου και Νοτοπούλου εξηγείται και ως τυχαίο γεγονός και ως εσκεμμένο. Αν δεν συνέβη επίτηδες, λειτουργεί ως απλός ηθικός δείκτης: τα συντροφικά μαχαιρώματα, τα οποία μάλιστα δεν είναι καν πολιτικά, αλλά στοχεύουν σε προσωπικά δεδομένα και ευάλωτα σημεία άσχετα με την κοινοβουλευτική και κομματική δραστηριότητα των θυμάτων τους, είναι ενδεικτικά της αιμοδιψούς παραταξιακής κουλτούρας. Η περίφημη αλληλεγγύη και το διαβόητο ηθικό πλεονέκτημα είναι κυρίως ρητορικά σχήματα· στην πραγματικότητα, κανείς σύντροφος δεν είναι ασφαλής και κανένα όριο αυτονόητο. Αν η στοχοποίηση ήταν προγραμματισμένη, τότε επιβεβαιώνεται για πολλοστή φορά ότι οι προσωπικές ατζέντες και βεντέτες υπέρκεινται του κομματικού συμφέροντος. Πάντως, η ανυπαρξία πολιτικής αιτιολογίας για την αποπομπή του Σωκράτη Φάμελλου από την προεδρία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας λίγες ημέρες μετά τις χυδαίες επιθέσεις που εξαπολύθηκαν εναντίον του αναδεικνύει ένα συντονισμό μεταξύ διαδικτυακής και προεδρικής δυσαρέσκειας, που δύσκολα αποδίδεται στην τύχη.
Παλιό προϊόν
Για τους «87», ο Κασσελάκης δεν είναι αρκετά αριστερός. Για τον Κασσελάκη, οι «87» είναι παλαιοπροεδρικά φερέφωνα που τον φθονούν. Για τον Πολάκη, ο Κασσελάκης δεν είναι αρκετά φιλοπόλεμος, ενώ οι «87» είναι σκουριασμένοι υπεραριστεροί και δυνητικοί αποστάτες. Ο ΣΥΡΙΖΑ σπαράσσεται από μια σύμφυτη στην ταυτότητά του έλλειψη συνοχής. Στο έξαλλο πάρτι κάποιος σταμάτησε τη μουσική και απέσυρε τα ποτά, και τώρα το ετερόκλητο πλήθος αρχίζει να συνειδητοποιεί πόσο ετερόκλητο είναι. Δεν φταίει ακριβώς ο πρόεδρος, ούτε φταίνε τα στελέχη που ανακάλυψαν ξαφνικά τις μεταξύ τους ιδεολογικές και ηθικές διαφορές. Φταίει ότι η εποχή προσπέρασε το προϊόν. Η ετερογένεια δεν καλύπτεται πια από το μάρκετινγκ και το όραμα της καρέκλας. Η επιθετική ρητορική, οι πρόεδροι-σταρ, η καταστροφολογία, οι υπεραπλουστεύσεις και το παραμύθι του αριστερού αλάθητου δεν προσελκύουν κόσμο ούτε στην ποπ ούτε στην πιο γνήσια εκδοχή τους (τι κάνει άραγε σήμερα η Νέα Αριστερά;).
Δημοσκοπικό ταρακούνημα
Η αυγουστιάτικη δημοσκόπηση που δείχνει τον ΣΥΡΙΖΑ πέμπτο κόμμα, αποτυπώνει, με τις όποιες αποκλίσεις της από την αλήθεια, το ελάχιστο αντίκρισμα που έχει ο ασταμάτητος εσωκομματικός αναβρασμός στην κοινωνία. Ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για το ποιος θα αποκτήσει το πάνω χέρι στον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν ενδιαφέρεται για τον ΣΥΡΙΖΑ. Το εξαιρετικά μειωμένο ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας, όμως, δείχνει ότι δεν είναι μόνο η αξιωματική αντιπολίτευση αυτή που χάνει τα ερείσματά της στους ψηφοφόρους, και ας έχει χάσει τα περισσότερα. Και αν για την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ τα αίτια είναι λίγο-πολύ γνωστά ακόμη και στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, η Ν.Δ. έχει άραγε καταλάβει πού οφείλεται η δική της αποδρομή; Μήπως εξακολουθεί να πιστεύει ότι η καταρράκωσή της έχει να κάνει με την αποξένωση των δεξιών ψηφοφόρων της; Πόσοι είναι πια αυτοί οι απογοητευμένοι δεξιοί ψηφοφόροι και αν τελικά είναι τόσο απογοητευμένοι που εγκαταλείπουν το κόμμα ξανά και ξανά, μήπως τελικά δεν είναι και τόσο αξιόπιστοι; Αν το πιστό κοινό φεύγει τόσο εύκολα, αξίζει κανείς να υπολογίζει και να επενδύει σε αυτό;
