Πέτρος Μακρής
Δεν υπάρχει πλέον η παραμικρή αμφιβολία, για το ότι ο Αλέξης Τσίπρας ακολουθεί κατά γράμμα τις συνταγές ωραιοπάθειας ηγετών, που η δημοτικότητά τους συντηρείται, με τις δυναμωτικές ενέσεις κακοστημένων επικοινωνιακών τεχνασμάτων (τρικ).
Θα ήταν βεβαίως υπερβολή να τον παρομοιάσουμε με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, με τα γνωστά «στημένα» σόου της πάλης ή των καταδύσεων σε παγωμένες λίμνες.
Θα ήταν όμως σωστή η παρομοίωσή του με τον πανάθλιο δικτατορίσκο Νίκολας Μαδούρο, που ενώ οι Βενεζουελάνοι σκοτώνονται στις ουρές για ένα καρβέλι ψωμί, ή πέφτουν νεκροί από τους παρακρατικούς τραμπούκους του Καράκας, εκείνος, κάθε μέρα περνά χιαστή στην καλοθρεμμένη κοιλιά του και από μια ολομέταξη ταινία με άγνωστης προέλευσης παράσημα.
Με τον τρόπο αυτό, ο compagnero του «συντρόφου» Αλέξη, ο Nicolas, προσπαθεί να ενσαρκώσει το πορτραίτο του γενάρχη της λατινοαμερικάνικης ανεξαρτησίας Σίμον Μπολίβαρ, που δεσπόζει στο κεντρικό γραφείο του εκάστοτε νόμιμου, ή de facto, ή manu militari προέδρου της Βενεζουέλας. Και δεν είναι ούτε η πρώτη, αλλά ούτε και η τελευταία φορά, που τα πολιτικά κακέκτυπα επιφανών ηγετών αποπειρώνται παρόμοιες ηλίθιες πλαστοπροσωπείες.
Μήπως με ανάλογη κουτοπονηριά δεν πλαστογραφείται από τους κ.κ. Τσίπρα, Κουρουμπλή και Φλαμπουράρη το πρόσωπο του Ανδρέα Παπανδρέου, με … σωσία του τον θρυλικό καταληψία και ισοπεδωτή των Λυκείων;
Σε μια πρώτη απόπειρα παρομοίωσης του ημέτερου πρωθυπουργού με τον νέο-σουλτάνο Ταγίπ Ερντογκάν, θα αρκούσε νομίζουμε η απόπειρα κατασκευής εχθρών (δικαστές, δημοσιογράφοι, προϊστάμενοι στατιστικών αρχών, κ.α.), από την πλευρά του Αλέξη Τσίπρα. Και μάλιστα, με τις γνωστές ιντερνετικές κακοηθέστατες παρεμβάσεις, μελών του υπουργικού συμβουλίου, που διαδραματίζουν ρόλο ημιεπίσημου, αλλά ουσιαστικού κυβερνητικού εκπροσώπου.
Και τώρα, λίγα λόγια, για το πανευρωπαϊκό ή διεθνές προφίλ του κυρίου Τσίπρα, όπως αυτό αποτυπώνεται στις διεθνείς συναντήσεις του. Στα περίπου πέντε χρόνια αντιπολιτευτικής και κυβερνητικής του παρουσίας ο Έλληνας πρωθυπουργός κουβαλάει μαζί του στο εξωτερικό τις μόνες σίγουρες αποσκευές: Το αγραβάτωτο άσπρο πουκάμισο, που μας παραπέμπει στον Πέρση ηγέτη Αχμαντινετζχάτ. Οι θωπείες στις πλάτες των εταίρων του Eurogroup λες και υπηρέτησαν, (εάν υπηρέτησαν) μαζί στο στρατό, ή ξενύχτησαν στα ίδια «ορθάδικα».
Οι διαχυτικές σκηνές εναγκαλισμών και ασπασμών, άλλοτε με τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ και άλλοτε με τον Πιερ Μοσκοβισί. Θεατρικά δρώμενα, που δεν οδηγούν σε κανένα θετικό αποτέλεσμα, λόγω της διαπραγματευτικής αδυναμίας της Συριζανελικής κυβέρνησης, τόσο με τους Ευρωπαίους, όσο και με τους υπερατλαντικούς δανειστές μας.
Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσει, ότι δεν τον σώζει στη διατήρηση του πρωθυπουργικού θώκου κανένα από τα παραπάνω τεχνάσματα, ή ορθότερα, από τα ποικίλα καμώματα Ναρκισιστικής ωραιοπάθειας.
Ίσως και εν κατακλείδι θα μπορούσαμε να τον παρομοιάσουμε και με τον Αλκιβιάδη.
Αλλά και εδώ τα δύο πρόσωπα τα χωρίζει χάος αξιοκρατικό. Επομένως, στις αποτυχημένες μας απόπειρες «βίων παραλλήλων», η μόνη εφικτή παρομοίωση θα ήταν με εκείνη του Ικάρου, που με τα κέρινα φτερά του πέταξε πάνω από τα 10 μποφόρ του ομώνυμου πελάγους που ήταν και ο υγρός του τάφος…
Κρίμα στο παλικάρι. Και μάλιστα τώρα στον Ικαριώτικο Αύγουστο, με τους συναρπαστικούς κυκλωτερούς χορούς και τα ανεπανάληπτα ανταμώματα και πανηγύρια…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
