Η είσοδος νέων παικτών στην τραπεζική αγορά πιθανώς να λύσει κάποια, τουλάχιστον στο σκέλος της πίστωσης.
Υπερκέρασε τις προσδοκίες πολλών ο πρωθυπουργός για τις τραπεζικές χρεώσεις και γι’ αυτό πέτυχε την επικοινωνιακή νίκη στη Βουλή. Εξ ου και η χαρά των βουλευτών της Ν.Δ., που φάνηκε στο χειροκρότημα την Κυριακή και στην προχθεσινή τους επίσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου.
Το πρόβλημα των αντιπολιτευομένων ήταν ότι δεν παρουσίασαν κάποια συγκεκριμένη πρόταση για να συγκριθεί με την, κατά τον κ. Σωκράτη Φάμελλο, «κουταλιά σούπας» των ελαφρύνσεων που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός· σε τιμές του 2023 κόβονται προμήθειες 150 εκατ. από τα 1,8 δισ. προμηθειών. Ποια είναι η «δίκαιη τιμή» κάθε επιβάρυνσης στις συναλλαγές, που αφενός δεν τραυματίζει τις τράπεζες και αφετέρου δεν επιβραδύνει την πραγματική οικονομία; Ας μην ξεχνάμε ότι κάποιος πληρώνει το εναπομείναν 1,65 δισ. των προμηθειών, ποσό που το 2025 θα είναι πολύ μεγαλύτερο, αφού αναμένεται αύξηση εσόδων των τραπεζών. Αυτό το κόστος μεταφέρεται πρωτίστως στους καταναλωτές και δευτερευόντως βαρύνει τις επιχειρήσεις.
Η επικέντρωση του δημοσίου διαλόγου στις προμήθειες αποτρέπει τη συζήτηση από μια άλλη –ουσιαστική αυτή τη φορά– μεταρρύθμιση που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός. Οπως είπε ο ίδιος στη Βουλή, «έχουμε συζητήσει με το οικονομικό επιτελείο και με την Τράπεζα της Ελλάδος να παύσουν παλαιότεροι περιορισμοί στη λειτουργία των εταιρειών παροχής πιστώσεων. Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Οτι μεγάλες εταιρείες, με οικονομική επιφάνεια, θα μπορούν να μπαίνουν στην αγορά –ειδικά των μικρών χρηματοδοτήσεων–, έτσι ώστε να πιέσουν και τις τράπεζες να είναι πιο ανταγωνιστικές στα επιτόκια τα οποία προσφέρουν. Αυτό θα φέρει πιο ευνοϊκούς όρους ειδικά στα μικρά επιχειρηματικά δάνεια, γιατί μας απασχολεί πολύ η πρόσβαση της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας στον τραπεζικό δανεισμό» (15.12.2024).
Αυτό είναι πράγματι καλό, διότι πολλά από τα προβλήματα που έχουν οι επιχειρήσεις με τις τράπεζες οφείλονται στην έλλειψη ανταγωνισμού. Η είσοδος νέων παικτών στην τραπεζική αγορά πιθανώς να λύσει κάποια, τουλάχιστον στο σκέλος της πίστωσης. Αλλά από εκεί και πέρα μια τέτοια μεταρρύθμιση χρειάζεται κουβέντα. Ποια θα είναι τα κριτήρια για την είσοδο σ’ αυτή την αγορά; Πώς θα ρυθμίζεται και ποιος θα το κάνει; Ποιες θα είναι οι υποχρεώσεις των πιστωτών και ποιες των δανειοληπτών;
Είναι πολλά που πρέπει να συζητηθούν, πέρα από την αοριστολογία («είναι πολλά αυτά που κόβουμε…», «δεν φτάνουν ούτε για ζήτω…») για τις τραπεζικές προμήθειες. Οι τελευταίες πρέπει να περιοριστούν, τουλάχιστον στα επίπεδα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά οφείλουμε να κουβεντιάσουμε και τα μελλούμενα.
