Τάκης Θεοδωρόπουλος 02.03.2025
Λίγο καιρό πριν από τη μοιραία εκείνη νύχτα, αν θυμάμαι καλά, ο αρμόδιος υπουργός διαβεβαίωνε το πανελλήνιο ότι οι σιδηρόδρομοι είναι απολύτως ασφαλείς. Αλίμονο, μια-δυο γραμμές έχουμε να διαχειρισθούμε, δεν είναι και τόσο δύσκολο πια. Ως εκεί τα καταφέρνει μια χαρά ο μηχανισμός. Τι ωραία λέξη «ο μηχανισμός». Την ακούς και λες ότι εδώ υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα από γρανάζια και μοχλούς που τα ελέγχει και τα διαχειρίζεται η ανθρώπινη φαιά ουσία. Εως τη στιγμή που ο μηχανισμός αποδεικνύεται αμήχανος. Οι μοχλοί πάνε αλλού γι’ αλλού, τα γρανάζια τρίζουν άνευ λόγου και η ανθρώπινη φαιά ουσία αποδεικνύεται ελλειμματική. Και κάπως έτσι φτάσαμε σ’ εκείνη τη μοιραία νύχτα με τους 57 νεκρούς. Μέχρι στιγμής έχουμε μια σύμβαση, την οποία δύο ολόκληρες κυβερνήσεις, ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ., δεν είχαν καταφέρει να ενεργοποιήσουν για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων, και τη συνδρομή της ανθρώπινης ανικανότητας ή βλακείας ενός σταθμάρχη, ο οποίος δεν μπόρεσε να δει ότι στέλνει τη μία αμαξοστοιχία εναντίον της άλλης. Ποιος τον διόρισε και με ποια κριτήρια; Η τυπολατρία του ελληνικού κράτους δεν ασχολείται με τέτοιες λεπτομέρειες. Το θέμα είναι ότι χρειάζεται η αρμονική συνεργασία όλων αυτών των παραγόντων για να φτάσουμε στην τραγωδία.
Και έπεται η συνέχεια. Τις πρώτες έρευνες για το δυστύχημα τις αναλαμβάνει η Τροχαία. Με όλον τον σεβασμό, μια υπηρεσία άσχετη με τις συνθήκες του δυστυχήματος. Αλλο μια μετωπική στην εθνική και άλλο η σύγκρουση δύο αμαξοστοιχιών με 57 νεκρούς και δεν ξέρω πόσους τραυματίες. Η διαχείριση του τόπου του δυστυχήματος είναι το παρακολούθημα. Μπάζωμα ή ξεμπάζωμα του χώρου που μπορεί να εξαφάνισε σημαντικά στοιχεία για τη διαλεύκανση. Δόλος ή ανοησία; Να θυμίσω ότι μετά τη δολοφονία του Σόντερς από τη «17 Νοέμβρη» κάποιος αστυνομικός σκούπισε τη μηχανή που είχαν χρησιμοποιήσει οι εγκληματίες για να τη βρει η Σκότλαντ Γιαρντ καθαρή και μη μας περάσουν για τίποτε Ρομά. Εσβησε όλα τα στοιχεία. Μπορεί να είναι αστικός μύθος, αλλά φοβάμαι πως δεν είναι.
Ο καιρός περνάει δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία, που λέει κι ο Σαββόπουλος. Δύο μήνες μετά τα Τέμπη γίνονται εκλογές. Ο υπεύθυνος υπουργός για τα Τέμπη επανεντάσσεται στα ψηφοδέλτια της Ν.Δ. και εκλέγεται στην εκλογική του περιφέρεια, τις Σέρρες. Τον έκρινε ο λαός; Κολοκύθια. Και σκουπόξυλο να βάλεις στις Σέρρες και να το βαφτίσεις Καραμανλή θα το ψηφίσουν. Δεν αναρωτιέται η κυβέρνηση αν αυτό προκαλεί το αίσθημα του εκλογικού σώματος, το οποίο ξεπερνά την περιφέρεια των Σερρών; Προφανώς όχι.
Ενα το κρατούμενο. Δύο. Υποτίθεται ότι ο κ. Μητσοτάκης οργάνωσε το επιτελικό κράτος για να παρακάμψει και να αντιμετωπίσει τις αδυναμίες του κατεστημένου κράτους και της δημόσιας διοίκησης. Τον βοήθησε στην κρίσιμη στιγμή; Τον άφησε μόνο του να αντιμετωπίσει τις αδυναμίες που το ίδιο το λεγόμενο «επιτελικό κράτος» δημιούργησε. Κρύβονται στη σκιά του, για να υπερασπιστούν τη θέση τους. Πήραν το «μήνυμα» από τα χθεσινά συλλαλητήρια; Ας πούμε ότι πήραν. Πώς το μετέφρασαν στη δική τους γλώσσα; Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το μήνυμα ήταν καθαρό: «Κάντε κάτι τώρα». Κάντε κάτι με αυτό το διεφθαρμένο, αποστεωμένο κράτος, το οποίο όχι μόνο μας ταλαιπωρεί και μας βασανίζει, αλλά μπορεί και να σκοτώσει. Δεν έχω αντίρρηση. Το εγχείρημα δεν είναι απλό. Κάποιοι απ’ όσους διαδήλωναν προχθές για την ανάταξη του ημιθανούς κράτους είναι έτοιμοι να σταθούν απέναντι σε οποιαδήποτε μεταρρύθμισή του. Αν, ας πούμε, η κυβέρνηση αποφάσιζε την αναστολή λειτουργίας του ΟΣΕ με στόχο την εξυγίανσή του, φαντασθείτε τι είχε να γίνει. Εδώ γίνεται χαμός για την αξιολόγηση των υπαλλήλων του.
Αδιέξοδο; Ναι, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε ένα ακόμη αδιέξοδο. Θέλουμε να αλλάξουμε το κράτος; Ομως, αν αυτές οι αλλαγές μάς επηρεάζουν ανακρούομεν πρύμναν. Χωρίς όλ’ αυτά να σημαίνουν ότι αγνοώ το πένθος των συγγενών που δεν μπόρεσαν καν να συλλέξουν τα οστά των νεκρών παιδιών τους. Το θέμα όμως είναι τι γίνεται μ’ εμάς τους ζωντανούς. Ποια Ελλάδα θέλουμε και πώς θα τη φτιάξουμε αυτήν την Ελλάδα; Εχουμε το θάρρος να αναλάβουμε την ευθύνη τού «Κάντε κάτι τώρα»; Κι ας μας αφορά προσωπικά. Από την απλή καθημερινότητα, όπου ο καθένας παρκάρει στη διάβαση των αναπήρων, ώς τον διορισμό του εξαδέλφου τάδε ως σταθμάρχη στη Λάρισα.
