Μιχάλης Τσιντσίνης
Θα τα κάνει όλα ολοήμερα. Μόνο που δεν ξέρει αν, πότε και πόσους καθηγητές μπορεί να προσλάβει για να μπορέσουν τα σχολεία να λειτουργήσουν ως ολοήμερα. Θα ιδρύσει Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής. Μόνο που δεν ξέρει πώς ακριβώς θα γίνει η συγχώνευση των δύο ιδρυμάτων από την οποία θα προκύψει το νέο πανεπιστήμιο.
Θα καταργήσει, επιτέλους, τις Πανελλαδικές. Μόνο που, μην τον ρωτάτε, δεν ξέρει ακόμη το σύστημα που θα τις αντικαταστήσει. Δεν ξέρει τι θέλει να οικοδομήσει. Ξέρει μόνο τι θέλει να καταργήσει.
Ως σκηνικό αξεσουάρ για την πρεμιέρα της πρωθυπουργικής καμπάνιας, ο Κώστας Γαβρόγλου υπερανταποκρίθηκε στον ρόλο του. Η αυταπάρνησή του ήταν τέτοια ώστε έσπευσε ο ίδιος να επωμιστεί προσωπικά, μία ημέρα μετά τις εξαγγελίες Τσίπρα, το κόστος της δυσαρμονίας μεταξύ των εξαγγελιών και της πραγματικότητας.
Το ότι αυτές οι εξαγγελίες ήταν προγραμματικά άψητες δεν σημαίνει ότι επικοινωνιακά δεν ήταν μελετημένες. Αντιθέτως. Ολες ήταν ραμμένες στα μέτρα πελατειακών αναγκών.
Τι θέλουν οι μαθητές και οι οικογένειές τους; Ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια. Τι θέλουν οι φοιτητικές παρατάξεις; Να ασκούν εκλογική επιρροή στις διοικήσεις των πανεπιστημίων. Τι θέλουν οι «αδιόριστοι» καθηγητές; Διορισμούς. Τι θέλουν οι συνδικαλιστές; Να ακούσουν ότι ο νόμος για τον έλεγχο των ιδιωτικών σχολείων που κατέστρωσαν με τον προηγούμενο υπουργό δεν θα αλλάξει, και ας έχει η κυβέρνηση δεσμευτεί ότι θα τον αλλάξει – προσυπογράφοντας τη δέσμευση ρητώς, ως το 70ό στη λίστα με τα 140 προαπαιτούμενα.
Παρότι ερασιτέχνης συριζαίος, ο καθηγητής Γαβρόγλου είχε καλή επίδοση στη διαχείριση αυτών των προσδοκιών – δηλαδή στη διαχείριση του τίποτα. Χρωμάτισε τον δημαγωγικό καπνό με ύφος παλαίμαχου στη δημιουργική ασάφεια. Oχι τόσο ακαδημαϊκός, όσο ο Μπαλτάς, ούτε τόσο κομματικός, όσο ο Φίλης, ο Γαβρόγλου αποδεικνύεται μέχρι στιγμής χρήσιμος στο υπουργείο Παιδείας τόσο στο παρασκήνιο, ως ισορροπιστής μεταξύ των κομματικών λόμπι, όσο και στο προσκήνιο, ως μειλίχιος πλασιέ της κυβερνητικής προπαγάνδας.
Το πόσο πειστική είναι μακροπρόθεσμα αυτή η προπαγάνδα, φορέας της οποίας είναι ο ίδιος ο περιοδεύων πρωθυπουργός, δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει να δημιουργήσει, έστω και φευγαλέα, την εντύπωση ότι υπάρχει κυβέρνηση και πέρα από το μνημόνιο.
Είναι μια εκστρατεία που δεν απευθύνεται μόνο στην κοινωνία. Απευθύνεται πρωτίστως στο ίδιο το κόμμα, το οποίο στο παρελθόν έχει δείξει πώς κατευθύνεται. Eχει δείξει ότι μπορεί να αυτοϋπνωτίζεται από την ηχώ της φωνής του.
Ο πρωθυπουργός περιοδεύει για να τον βλέπουν και οι βουλευτές του. Ακολουθεί τον κανόνα πολιτικής αλλαντοποιίας που πρώτος διατύπωσε ο Μπίσμαρκ – παραφρασμένο εδώ βαλκανοπρεπώς: Βοηθάει τους βουλευτές του να φάνε το σουτζούκι των μέτρων χωρίς να αναρωτηθούν από τι είναι φτιαγμένο.
Πηγή: Καθημερινή
