Πάσχος Μανδραβέλης
Ενώ όλες οι χώρες της Ευρώπης δανείζονται πλέον από τις αγορές, στην Ελλάδα συνεχίζουμε να ζούμε τη μέρα της μαρμότας. Οι τίτλοι της εβδομάδας συνοψίζονται στο πρωτοσέλιδο της «Καθημερινής» την προηγούμενη Πέμπτη (26.1.2016): «Ο εφιάλτης του 2015 επιστρέφει». Διαπραγμάτευση στη διαπραγμάτευση, ξανά μανά διαπραγμάτευση και στο τέλος, αφού η κυβέρνηση εξαντλήσει τις λάθος επιλογές, φέρνει τη χώρα στο χείλος του γκρεμού και τα υπογράφει όλα.
Το χειρότερο είναι ότι κανείς πλέον δεν δίνει σημασία. Ουδείς αντιδρά. Κουρασμένοι οι πολίτες από την εξαλλοσύνη των προηγούμενων ετών, ούτε που κοιτούν τις συμφωνίες οι οποίες συμπεριλαμβάνουν πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ για οκτώ με δέκα χρόνια. Και αυτές οι συμφωνίες είναι το μεγαλύτερο έγκλημα της αντιμνημονιακής τύφλας που επικράτησε στη χώρα την περίοδο 2010-2014. Θα λέγαμε ότι η ζημιά που κάνουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ως κυβέρνηση μπορεί να αποδειχθεί ιστορικώς μικρότερη από τη ζημιά που προκάλεσαν ως παλαβή αντιπολίτευση. Δυστυχώς, η χώρα ξόδεψε τα επιχειρήματά της και οι πολίτες σπατάλησαν τη διαμαρτυρία τους όταν έπρεπε να μειώσουμε τα ελλείμματα (από το θηριώδες 15,6% που άφησε κληρονομιά η διακυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή) και τώρα, που πρέπει να διαπραγματευτεί και να φωνάξει, δεν της έμεινε πλέον ανάσα. Εξαντλήθηκε κραυγάζοντας υπέρ του παραλόγου και δεν μπορεί πλέον να μιλήσει για το λογικό. Και το λογικό είναι ότι 3,5% πρωτογενές πλεόνασμα, έστω μεσοπρόθεσμα, θα πνίξει κάθε ελπίδα προκοπής για την ελληνική οικονομία.
Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι μόνο ότι η κυβέρνηση υπέγραψε τέτοιες αδιέξοδες συμφωνίες, μετά την εξάμηνη και υπερήφανη διαπραγμάτευση που έκανε με τα πουκάμισα έξω. Οταν φτάσεις στο χείλος του γκρεμού, ο πανικός δεν επιτρέπει καλύτερες συμφωνίες. Το πρόβλημα είναι ότι τώρα, μετά την προθανάτια εμπειρία του 2015, συνεχίζει να σκιαμαχεί επικοινωνιακώς για εσωτερική κατανάλωση. Ενώ ξέρει ότι πρέπει να νομοθετήσει μεσοπρόθεσμο σχέδιο που θα περιγράφει τα μέτρα μετά το 2019, σηκώνει μπαϊράκι για το ήσσον αντί να διαμορφώσει το κλίμα για να επαναδιαπραγματευτεί το μείζον που είναι το χρέος. Αυτή η επαναδιαπραγμάτευση έχει συμφωνηθεί αλλά υπονομεύεται, επειδή η κυβέρνηση κάνει άλλα επικοινωνιακά καουμποϊλίκια, με την τάχα μου 13η σύνταξη.
Ο ορίζοντας όμως σκοτεινιάζει. Η εκλογή Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ δίνει φτερά σε κάθε παλαβό της Γηραιάς Ηπείρου που θα θελήσει να κάνει εθνική πολιτική, αντί της ευρωπαϊκής στην οποία στηριζόμαστε. Οι Λεπέν, Βίλντερς και λοιποί ακροδεξιοί θα είναι εχθροί σε κάθε προσπάθεια ελάφρυνσης της Ελλάδος και βοήθειας για να ανακάμψουμε. Αυτοί αντί για Φλόριντα μας βλέπουν σαν το Μεξικό της Ευρώπης. Μια χώρα αδιόρθωτη, που έχει λίγα καλά και φθηνά θέρετρα.
Αλλά, ακόμη και αν δεν επαληθευτούν οι προβλέψεις περί ισχυρής ανόδου της εθνικιστικής Ακροδεξιάς στην Ευρώπη, η νέα προεδρία των ΗΠΑ θα αναγκάσει τις χώρες της Γηραιάς Ηπείρου σε υψηλότερες αμυντικές δαπάνες, που σημαίνει λιγότερα χρήματα για αναπτυξιακές πρωτοβουλίες στην Ενωση, αν εν τω μεταξύ η απλοϊκή εμπορική πολιτική του προστατευτισμού που ακολουθεί ο Ντόναλντ Τραμπ δεν βυθίσει την παγκόσμια οικονομία σε ύφεση.
Δεν γνωρίζουμε αν ο στρατηγικός σχεδιασμός του Μαξίμου παίρνει υπόψη του αυτά τα δεδομένα, αλλά αυτό που αποδείχτηκε τα δύο αυτά χρόνια είναι ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί καν να καταλάβει το πρόβλημα της χώρας, πόσο δε μάλλον να το λύσει.
Πηγή: Καθημερινή
