Σπύρος Λυκούδης
Η αριστεροδεξιά κυβέρνηση των Συριζανέλ εκγυμνάζεται και πάλι στις γνωστές της ακροβασίες.
Είτε με την εικονική «σκληρή διαπραγμάτευση» για να συγκαλύψει μια ακόμη οδυνηρή ταπείνωση για τη χώρα.
Είτε με σκηνικό εκλογικού κλίματος. Με διχαστικό λόγο, με απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Με άφθονη χυδαιότητα κατά των πολιτικών της αντιπάλων. Με το «εμείς ή εσείς» ωσάν να κατοικούμε σε διαφορετική χώρα, ωσάν να μην έχουμε πληρώσει βαρύτατο τίμημα διχασμού από τους εμφυλίους μας. Με την ποδηγέτηση της ελευθεροτυπίας με την περιφρόνηση των δημοκρατικών θεσμών
Δεν μπορεί να εγκαταλείψει τον λαϊκισμό, τις ξεπερασμένες πρακτικές, τις ιδεοληψίες, την αχαλίνωτη προπαγάνδα της. Την καθεστωτική συμπεριφορά της. Έχει γίνει τελικά πρώτη της φύση. Τρέφεται από αυτή και από την κίβδηλη διπολική αντιπαράθεση. Έχουν εξαφανιστεί οι διαχρονικές αξίες της σύγχρονης και δημοκρατικής αριστεράς. Το ήθος και η πολιτική της αρετή.
Θα κάνει τα πάντα για να διατηρήσει την εξουσία ή να παραμείνει υπολογίσιμος παίκτης στην πολιτική σκηνή. Σε βάρος της πολιτικής σταθερότητας και των συμφερόντων της χώρας.
Ο κ. Τσίπρας βαυκαλίζεται ακόμα με τα νταούλια και τους ζουρνάδες. Προτιμά την «παράδοση», του παλαιοκομματισμού, των ψεμάτων, της παραπλάνησης.
Δεν αντιλαμβάνεται ότι δεν πείθει πια η συνεχής αναφορά στους «αδίστακτους δανειστές». Και στον πόλεμο που έχουν εξαπολύσει εναντίον του άμεμπτου έθνους μας το ΔΝΤ, ο Σόιμπλε, η Μέρκελ, οι «μύριοι» εχθροί μας. Όλα αυτά τελείωσαν αφού πρώτα τελείωσαν όλους μας.
Από την άλλη πλευρά η αξιωματική αντιπολίτευση παραμένει εγκλωβισμένη στο αίτημα για άμεση προσφυγή στις κάλπες αν και γνωρίζει ότι μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Ούτε μπορούν να προκύψουν από «αυτοδύναμα» δυνητικά αποτελέσματα.
Έχει περιορίσει το σύνολο σχεδόν της πολιτικής της παρουσίας στο αίτημα για εκλογές και έχει έτσι δημιουργήσει και δικά της αδιέξοδα. Εξάλλου είναι δεδομένο ότι δεν καταγράφεται στην κοινωνία τέτοιο πλειοψηφικό ρεύμα που να οδηγεί σε επιταχυνόμενες εξελίξεις.
Στην κοινωνία και την κοινή γνώμη επικρατούν η αποστασιοποίηση, η απογοήτευση, η απόγνωση, η οργή, η απόλυτη απαισιοδοξία και η ανασφάλεια. Δε διακρίνει κανείς κάποιο ισχυρό ρεύμα αυτογνωσίας, αυτοκριτικής, μαζικής αλλαγής νοοτροπιών, αποδοχής ορισμένων πολύ βασικών μεταρρυθμίσεων, ισότιμης αλληλεγγύης, Εθνικού Σχεδίου. Με λίγα λόγια, εθνικής συντεταγμένης πορείας διεξόδου από την κρίση σε πνεύμα ενότητας και αλληλεγγύης.
Αντίθετα, ενισχύεται το αντι-ευρωπαϊκό ρεύμα και αποδυναμώνεται η προσήλωση των πολιτών στην ΕΕ, στην οποία η πλήρης ένταξη της χώρας μας έφερε (χωρίς προηγούμενο στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας) πολλαπλά επίπεδα μακρόχρονης δημοκρατίας, κοινωνικής προόδου και ασφάλειας.
Η οικειοθελής, θα έλεγα, παγίδευση στα ιδεολογικά και πολιτικά αδιέξοδα είναι εμφανής, ενώ το διεθνές και ευρωπαϊκό περιβάλλον επιδεινώνεται με πιθανές αρνητικές συνέπειες για τη χώρα μας. Η ρευστότητα και η αβεβαιότητα για την ίδια την προοπτική της ΕΕ δεν δημιουργούν εξ αντικειμένου το καλύτερο περιβάλλον για την επίλυση των δικών μας προβλημάτων.
Ένα τέτοιο διεθνές και εσωτερικό περιβάλλον, εκ των πραγμάτων επικίνδυνο για τη χώρα, θα έλεγε κανείς ότι θα ήταν αρκετό για να σημάνει συναγερμό στον κατακερματισμένο πολιτικά μεσαίο χώρο. Να αφυπνίσει. Να προσφέρει ευκαιρία και δυνατότητα για ένα νέο, ρεαλιστικό Όραμα, Ελπίδα Εθνικής Ανάταξης, προοπτική πολιτικής ισορροπίας και σταθερότητας, αταλάντευτου ευρωπαϊκού προσανατολισμού, προοδευτικής διακυβέρνησης.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
