Από το «Ελευθερία ή Θάνατος» στο «Παραγωγή ή Θάνατος»

Από το «Ελευθερία ή Θάνατος» στο «Παραγωγή ή Θάνατος»

του Αντώνη Καρακούση 

Φαντάζει πολύ πεζό να γράφει κανείς για ντομάτες ή για παραγωγή διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών σε τούτους τους τόσο ταραγμένους καιρούς.

Ωστόσο τα μικρά και τα ειρηνικά μπορεί να έχουν κεφαλαιώδη αξία στην εποχή μας.

Ίσως πολύ περισσότερο στην Ελλάδα, η οποία μοιάζει μεν με νησίδα ασφάλειας και ειρήνης, αλλά δεν θα είναι για πολύ αν δεν αντιμετωπίσει έγκαιρα το παραγωγικό κενό που την καθιστά ευάλωτη και εξαρτημένη.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: Η χώρα εισάγει το χρόνο 200.000 τόνους ντομάτες, ξοδεύοντας περίπου 200 εκατ. ευρώ για εισαγωγές κυρίως από την Ολλανδία.

Ναι, σωστά διαβάσατε η χώρα με ηλιοφάνεια πάνω από 250 μέρες το χρόνο εισάγει μαζικά ντομάτες από την Ολλανδία για να καλύψει τις ανάγκες της εγχώριας ζήτησης.

Η ελληνική παραγωγή ντομάτας είναι εποχική και ως εκ τούτου ελλειμματική. Μια πολιτική κινήτρων για την ανάπτυξη θερμοκηπίων θα μπορούσε σε πρώτη φάση να υποκαταστήσει τις εισαγωγές και σε δεύτερη να καταστήσει την Ελλάδα κέντρο παραγωγής κηπευτικών υψηλής ποιότητας για ολόκληρη την Ευρώπη,προσφέροντας δυνατότητες εισοδήματος και απασχόλησης σε πλήθος ανέργων που σήμερα ξεροσταλιάζουν έξω από τα γραφεία του ΟΑΕΔ ή περιμένουν μια ευκαιριακή απασχόληση τους θερινούς μήνες.

Αλλά δεν είναι μόνο οι ντομάτες.Το ίδιο συμβαίνει και με πλήθος άλλων κηπευτικών που επίσης εισάγονται μαζικά, όπως βεβαίως και με το μέλι, τα καρύδια, τα αμύγδαλα, τα φουντούκια, τα δαμάσκηνα, τα όσπρια, τα φασόλια, τις φακές, τα ρεβίθια, το κρέας, το γάλα, τα τυριά και άλλα καθημερινά καταναλωτικά και τρόφιμα.

Ο κατάλογος είναι μακρύς και ατελείωτος. Αν ψάξει κανείς θα τρομάξει από το εύρος της ελλειμματικότητας στην παραγωγή βασικών τροφίμων, που καταναλώνονται σχεδόν καθημερινά από τις ελληνικές οικογένειες.

Οι συνθήκες οικονομικής εξάρτησης από τα λεφτά των άλλων επιβάλλουν στη χώρα μας αν μη τι άλλο γενναία στροφή στην παραγωγή διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών.

Στην Ελλάδα δεν θέλουμε γενικώς και αορίστως επενδύσεις σε ντουβάρια ή όποιες άλλες κατασκευές.

Χρειαζόμαστε προπάντων επενδύσεις ικανές να στηρίξουν την παραγωγή προϊόντων με υψηλή εγχώρια προστιθέμενη αξία, που να διακρίνονται ακριβώς για τη διεθνή εμπορευσιμότητά τους.

Είναι κεφαλαιώδους σημασίας να γίνει αυτή η επένδυση τώρα.

Είναι η μόνη που θα εξασφαλίσει δυνατότητες απεξάρτησης από τα δανεικά των άλλων και θα κρατήσει τη χώρα ενωμένη, ειρηνική και ικανή να φροντίζει τα παιδιά της και να διασφαλίζει το μέλλον της.

Και επειδή πολλοί συζητούν για το 2021, για την επερχόμενη στρογγυλή επέτειο των 200 χρόνων από τον αγώνα της Ανεξαρτησίας, δανειζόμαστε από τον καθηγητή Κώστα Γάτσιο το εύρημα ότι το σύνθημα του 1821 «Ελευθερία ή θάνατος» πρέπει το 2021 να αντικατασταθεί με το «Παραγωγή ή θάνατος».



Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ

1 Comment

  1. Ανώνυμος

    Όσο εντυπωσιακά και αν είναι τα στοιχεία για την εγχώρια ζήτηση σε ντομάτα, ωχριούν μπροστά στα αντίστοιχα στοιχεία για την εγχώρια ζήτηση σε προϊόντα υψηλής τεχνολογίας. Από τηλεοράσεις υψηλής ευκρίνειας (που αφορούν μόνο σε διασκέδαση) μέχρι ηλεκτρονικούς υπολογιστές για χρήση σε καθημερινές εργασίες, μέχρι αυτοκίνητα (που μπορούν να χρησιμεύσουν τόσο σε εργασία όσο και σε διασκέδαση).

    Πόσα φορτηγά φορτωμένα με καλά πουλημένη ντομάτα απαιτούνται προκειμένου να αγοραστεί ένα τυπικά ακριβό smartphone, από εκείνα που κρατούν όλοι στα χέρια τους, ακόμη και οι αλλεργικοί στη ντομάτα; Και γιατί υπάρχει πρόβλημα με τις εξ' Ολλανδίας ντομάτες; Γράφει ο αρθρογράφος "Χρειαζόμαστε προπάντων επενδύσεις ικανές να στηρίξουν την παραγωγή προϊόντων με υψηλή εγχώρια προστιθέμενη αξία, που να διακρίνονται ακριβώς για τη διεθνή εμπορευσιμότητά τους."… ναι… μάλιστα, αλλά τα περισσότερα αγροτικά προϊόντα στην Ελλάδα δεν έχουν ουσιαστικές προοπτικές διεθνούς εμπορευσιμότητας, και μάλιστα τέτοιας που να ισορροπεί το ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών.

    Οι νεο-εθνικιστές παρουσιάζουν χάρτες που δείχνουν το πόσα καλά και αγαθά παράγει η υπερήφανη ελληνική γη (το ότι παράγει κουτούς ανθρώπους αποσιωπάται), και βλέπει κανείς ότι έχουμε ένα τεράστιο προνόμιο στην παραγωγή κρόκου, ξέρετε.. εκείνο το αποξηραμένο φυτό που βάζουν ορισμένοι σε ότι τρώνε και ότι πίνουν, αλλά ούτε εκεί υπάρχει η διευκρίνηση ότι, τέλος πάντων, μπορεί κανείς να ζήσει θαυμάσια τη ζωή του και δίχως κρόκο – άρα η "διεθνής εμπορευσιμότητα" δεν φαίνεται να έρχεται πιο κοντά, ως στόχος.

    Οι ειλικρινείς συμφωνούν: μόνο η μελέτη / κατανόηση / υιοθέτηση / παραγωγή νέων τεχνολογιών μπορεί να "σώσει" τη χώρα. Οι 200.000 που "έφυγαν" τα τελευταία χρόνια αναζητώντας καλύτερες προοπτικές, έφυγαν ακριβώς για να έχουν την ευκαιρία να εργαστούν σε περιβάλλοντα που αυτές οι προκλήσεις έχουν προ-πολλού αντιμετωπισθεί (με σχετική, αλλά μάλλον επαρκή, επιτυχία). Δεν φεύγουν από εδώ, προκειμένου να πάνε να συμμετέχουν σε κάποιο παραγωγικό όργιο ντομάτας (στην Ολλανδία, ή αλλού), αλλά μάλλον προκειμένου να συμμετέχουν σε διαδικασίες ανάπτυξης νέων εργαλείων και λογισμικού, για την Ιατρική (κυρίως), αλλά και άλλους τομείς.

    Η ιδέα που παρουσιάζεται στο άρθρο μοιάζει πολύ με την ιδέα "ας φυτέψουμε στον κήπο μας ότι χρειαζόμαστε, προκειμένου να μην έχουμε ανάγκη τον μανάβη", η οποία βεβαίως λειτουργεί για ένα διάστημα. Αλλοίμονο αν έλθει η ώρα που ο μανάβης αρχίσει να φτιάχνει ραδιόφωνα.

    Ευχαριστώ για το χρόνο σας.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *