του Στέφανου Κασιμάτη
Ξεκινώ με μία έκκληση για περισσότερη κατανόηση: είναι φυσικό οι πολιτικοί μας να αγνοούν τη διαφορά των λόγων και των πράξεων και το έχουν αποδείξει. Γι’ αυτό, ας μη σπεύδουμε να τους κατηγορούμε όταν συγχέουν λόγια και πράξεις.
Η κυβέρνηση, λ.χ., επιμένει ότι έχει την εμπιστοσύνη των εταίρων μας στην Ευρώπη και το τεκμηριώνει με τις κολακείες που επιδαψιλεύουν στον Τσίπρα διάφοροι ξένοι, από τον Γάλλο πρωθυπουργό, που «εξομολογήθηκε» προσφάτως σε συμπατριώτες του δημοσιογράφους ότι θαυμάζει (sic) τον Τσίπρα, μέχρι τον Ιταλό πρωθυπουργό, που είπε ότι τον «ζηλεύει» γι’ αυτό που πέτυχε να περάσει από τη Βουλή.
Χθες, μάλιστα, ο Δ. Παπαδημούλης μας είπε ότι, σε επιτροπή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο Μοσκοβισί δήλωσε: «Εχω εμπιστοσύνη στην Ελλάδα» – και ο Παπαδημούλης, ο οποίος έχει αναγάγει σε τέχνη το να παριστάνει τον βλάκα, διατείνεται ότι τον πίστεψε… Αφού, λοιπόν, έχουν τόση εμπιστοσύνη στην Ελλάδα, τότε γιατί οι εκταμιεύσεις των δόσεων συνοδεύονται από σαφείς όρους με συγκεκριμένες προθεσμίες; Γιατί δεν αρκεί η αρχική συμφωνία;
Η αλήθεια είναι ότι η Ευρώπη έχει βολευτεί με τον Τσίπρα, έναν αριστερό που προκειμένου να κρατήσει την εξουσία εφαρμόζει δεξιά πολιτική. Ενόψει του βρετανικού δημοψηφίσματος, αλλά και των ισπανικών εκλογών μερικές εβδομάδες αργότερα, η Ευρώπη θέλει την Ελλάδα ήσυχη, δηλαδή να εφαρμόζεται το όποιο πρόγραμμα ισχύει. Αν, τώρα, η Ελλάδα παραμένει άρρωστη, αυτό δεν τους πειράζει. Τη συνήθισαν όλοι σαν το καθυστερημένο παιδί της Ευρώπης. (Κάθε οικογένεια, άλλωστε, δεν έχει το προβληματικό μέλος της; Το ανέχεσαι αρκεί να μη σε κάνει ρεζίλι…) Εξ ου και η κολακεία πέφτει με τη σέσουλα. Τόσα χρόνια υπό επιτροπεία και με τόσες κυβερνήσεις, ξέρουν πια πόσο εύθικτοι, ανασφαλείς και κομπλεξικοί είμαστε ως έθνος. Ξέρουν, δηλαδή, πόσο μεγάλη ανάγκη έχουμε να μας κολακεύουν…
Πηγή: Καθημερινή
