της Ξένιας Κουναλάκη
Το πιο πρόσφατο χόμπι πολλών συναδέλφων και χρηστών των σόσιαλ μίντια είναι το ΣΥΡΙΖΟ-μαστίγωμα. Ο,τι κάνει η σημερινή κυβέρνηση είναι πρωτόγνωρο, πρωτοφανές, πρέπει να φύγει χθες, κ.λπ. Δεν έχω καμία διάθεση να σχετικοποιήσω τις τεράστιες ευθύνες της, αλλά απλώς να θυμίσω ότι την κομματική ή προσωπική τους επιβίωση προέτασσαν του εθνικού συμφέροντος και άλλοι πριν από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Γιώργος Παπανδρέου στην κρισιμότερη φάση της θητείας του, και όταν είχε γίνει πλέον σαφές ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι πρωθυπουργός, ήταν έτοιμος να χρίσει διάδοχό του τον Φίλιππο Πετσάλνικο. Ο Αντώνης Σαμαράς υπονόμευε συστηματικά την κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου, για να αναλάβει ο ίδιος πρωθυπουργός. Κι όταν, τελικά, έγινε, ύστερα από μια περίοδο υπευθυνότητας, αποφάσισε να το ρίξει στον λαϊκισμό και να προλειάνει, ουσιαστικά, το έδαφος για την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ. Τέλος, όσο κι αν απολαμβάνουμε σήμερα τις κοινοβουλευτικές εμφανίσεις του Ευάγγελου Βενιζέλου, δύσκολα μπορούμε να ξεχάσουμε την πρώτη του επαφή με την τρόικα, μετά το πέρας της οποίας οι συνομιλητές του έφυγαν από τη χώρα άρον άρον.
Δεν είναι η πρώτη φορά, λοιπόν, που μια κυβέρνηση ή ένας πρωθυπουργός μετέρχονται θεατρινισμούς και μυθοπλασίες για να κρατηθούν στην εξουσία. Ας μην παριστάνουμε τις μωρές παρθένες, άλλωστε με τις πολιτικές πρακτικές του Ανδρέα Παπανδρέου «ανδρωθήκαμε» πολιτικά, ο κυνισμός έχει γίνει δεύτερη φύση του Ελληνα πολίτη. Ομως υπάρχει πράγματι κάτι εξοργιστικό με αυτήν την κυβέρνηση, και ίσως αυτό είναι που την καθιστά συνώνυμη του πολιτικού αμοραλισμού και της μακιαβελικής πολιτικής συμπεριφοράς. Οτι ανέβηκε στην εξουσία, άφθαρτη υποτίθεται και αντισυστημική, εκτός κατεστημένου, κι ενώ ακόμη κι οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» ήλπιζαν πως αυτό είναι το κόμμα που θα μπορούσε να καταφέρει αποφασιστικό πλήγμα εναντίον των ολιγαρχών στη χώρα μας. Συρρικνώνοντας τον πολιτικό χρόνο, μέσα σε λίγους μήνες, ενώ άλλοι χρειάστηκαν χρόνια ή και δεκαετίες, τα στελέχη της σημερινής κυβέρνησης πέτυχαν να αυτοδιαψεύδονται καθημερινά. Ετσι η απομείωση του χρέους δεν είναι πλέον αυτοσκοπός, γιατί το χρέος είναι βιώσιμο έως το 2022, τα capital controls, που θα διατηρούνταν μόνο έως το τέλος του 2015, πάνε για το τέλος του 2016, και τι κρίμα που δεν επιβλήθηκαν κι από τον περασμένο Μάρτιο, και οι δεσμεύσεις για διαφάνεια έχουν αντικατασταθεί από φωτογραφικές διατάξεις και απευθείας αναθέσεις. Χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, η κυβέρνηση και τα στελέχη της επιμένουν να προασπίζονται ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που ευαγγελίζονταν πριν από μερικούς μήνες, βγάζοντας τρελούς 10 εκατ. Ελληνες, που άλλα είχαν καταλάβει και είτε τους ψήφισαν γι’ αυτά είτε τους καταψήφισαν, πάλι γι’ αυτά. Οι παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, οι απόπειρες λογοκρισίας, η υιοθέτηση προϊόντων υποκλοπής και η πλήρης διάρρηξη οποιασδήποτε σχέσης εμπιστοσύνης με τους δανειστές είναι τα στοιχεία που καθιστούν την πρώτη τους φορά στην εξουσία μοναδική.
Πηγή: Καθημερινή
