του Κώστα Καλλίτση
Το πολιτικό προσωπικό, έστω με μεγάλη καθυστέρηση, σχεδόν στο σύνολό του συνειδητοποιεί ορισμένες στοιχειώδεις αλήθειες:
(α) Η πολιτική που θα αποφασίζει ο ελληνικός λαός να ασκείται στη χώρα μας, όπως συμβαίνει σε κάθε χώρα της Ευρωζώνης, θα διαμορφώνεται από κοινού με τους Ευρωπαίους εταίρους.
(β) Ο έλεγχος και η εποπτεία από τους εταίρους δεν συνιστούν υποτέλεια, αλλά είναι στοιχεία ύπαρξης της Ευρωπαϊκής Ενωσης και βεβαίως της Ευρωζώνης, και γίνονται δημόσια, όχι εν κρυπτώ.
(γ) Η Ευρωζώνη είναι ένα σύνολο από θεσμούς και κανόνες άνευ των οποίων δεν υπάρχει, όλοι οφείλουν να τους σέβονται, η μη τήρησή τους εισάγει καθεστώς ζούγκλας, πλήττει τους αδύναμους.
(δ) Αυτοί οι κανόνες τροφοδοτούνται με το πολιτικό περιεχόμενο που τους προσδίδουν οι ευρωπαϊκοί λαοί με τις εκλογές – όχι μόνον ένας λαός, με τις δικές του εκλογές, σε μία χώρα. Η Ευρώπη προχωρά με συμβιβασμούς.
Αν δεν είχαν κατανοηθεί αυτά τα στοιχειώδη, δεν θα είχε καταστεί εφικτή οποιαδήποτε συμφωνία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η υπό συζήτηση συμφωνία με τους εταίρους είναι δύσκολη. Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι:
(α) Χωρίς συμφωνία, η καταστροφή θα είχε επέλθει, η κοινωνία, η δημοκρατία και ενδεχομένως τα εθνικά συμφέροντα θα αντιμετώπιζαν εφιαλτικές καταστάσεις – δεν ήταν παρά θέμα χρόνου.
(β) Τα αρνητικά σημεία της συμφωνίας είναι διορθώσιμα στην πορεία, ανάλογα με την επίτευξη των στόχων που περιέχει, υπάρχει (όπως υπήρχε πάντα…) η δυνατότητα τροποποίησης υφεσιακών ρυθμίσεων.
(γ) Τέλος, με τη συμφωνία δημιουργούνται δυνατότητες για αντισταθμιστικές, αναδιανεμητικές και αναπτυξιακές πολιτικές και μέτρα που, από τώρα, σταδιακά, θα απαλύνουν το αποτύπωμα των εισπρακτικών, κυρίως, μέτρων…
Πηγή: Καθημερινή
