της Μαρίας Κατσουνάκη
Τι θα γίνει όταν οι περισσότεροι από 1.000 εκπρόσωποι διεθνών ΜΜΕ που βρέθηκαν στην Αθήνα για να καλύψουν τις εξελίξεις της προηγούμενης και της τρέχουσας εβδομάδας επιστρέψουν στις χώρες τους; Τι θα γίνει όταν η ελληνική κρίση, χρεοκοπία ή όπως κι αν παρουσιάζεται δεν απασχολεί τα πρωτοσέλιδα του ξένου Τύπου, έντυπου και ηλεκτρονικού, όταν σχεδόν κανείς δεν θα ασχολείται πια με τους Ελληνες, είτε τους θεωρεί θαρραλέους και γενναίους είτε απείθαρχους, τεμπέληδες και άξιους της μοίρας τους; Τι θα γίνει, εν ολίγοις, όταν η Ελλάδα απομείνει μόνη, χωρίς φίλους, αλλά και χωρίς εχθρούς; Μόνη. Με ελάχιστους τουρίστες, πτήσεις, τουριστικά «πακέτα» και πολιτιστικές εκδηλώσεις να ματαιώνονται, επιχειρήσεις να κλείνουν, την αγορά σε συρρίκνωση, την ανεργία να αυξάνεται (…κι άλλο), τις τράπεζες σε στοιχειώδη λειτουργία, τα αγαθά να στερεύουν… Το «τρομοκρατικό» σενάριο –όπως χαρακτηρίζουν οι κυβερνώντες την αναφορά στην πραγματικότητα– είναι ήδη σε εξέλιξη, αλλά εμείς έχουμε τον άσο στο μανίκι: το υπερήφανο «Οχι» του δημοψηφίσματος, το οποίο από υποτιθέμενη ενίσχυση της διαπραγματευτικής θέσης της κυβέρνησης μεταμορφώθηκε σε θηλιά γύρω από τον λαιμό του Αλέξη Τσίπρα.
Στην «αξιοπρέπεια», λέξη – κλειδί των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, οι εταίροι αντιπαραβάλλουν την «αξιοπιστία». Αξιοπιστία των ελληνικών προτάσεων, αξιοπιστία των μεταρρυθμίσεων, αξιοπιστία των εκπροσώπων, αξιοπιστία μιας χώρας εν τέλει. Δύο μέρες τώρα, οι δηλώσεις των Ευρωπαίων υπουργών και αξιωματούχων ισορροπούν με προσοχή στο επείγον του χρόνου, στην ανάγκη (αξιόπιστων) προτάσεων από την ελληνική πλευρά, μιλούν για πρόγραμμα, για αξιολόγηση, για κανόνες, το μόνο που επιθυμούν είναι η σταθερότητα της Ευρωζώνης. Το δικό τους συμφέρον, που είναι η επιβίωσή τους χωρίς μεγάλες απώλειες, σε πλήρη απόκλιση από την κατάσταση του ελληνικού κράτους. Κανείς δεν θέλει να συμβεί το μοιραίο (Grexit), αλλά… Και όπως είπε χθες ο Ζαν – Κλοντ Γιουνκέρ, «ανεργία, φτώχεια και χαμηλοί μισθοί υπάρχουν σε όλη την Ευρώπη», ζητώντας από την ελληνική πλευρά να σταματήσουν οι «ρητορικές κορώνες» και η «δημαγωγία».
Ολο και πιο απομονωμένοι, σε όλο και πιο ολισθηρό έδαφος, με το ευρωπαϊκό πλοίο να απομακρύνεται και εμάς στην αποβάθρα να το παρατηρούμε, άλλοι εμβρόντητοι, άλλοι διαλυμένοι, άλλοι απελπισμένοι και μερικοί ευχαριστημένοι (!).
Κι αυτά θα είναι τα τελευταία πλάνα που θα μεταδώσουν τα διεθνή ΜΜΕ. Μετά την έξαρση που προκαλεί η επικείμενη καταστροφή, θα επιστρέψουμε, ο καθείς στην ακόμη φτωχότερη –από κάθε άποψη– καθημερινότητά του. Κανένα δεν θα απασχολούν τα δεινά της χώρας γιατί, όπως έχουν υπογραμμίσει με όλους τους δυνατούς τρόπους οι εταίροι, 18 χώρες της Ευρωζώνης ασχολούνται συστηματικά, μήνες, χρόνια τώρα, με τη 19η. Με το πρόβλημα να διογκώνεται, τις διαπραγματεύσεις (το «δια» υπό αμφισβήτηση) να ναυαγούν, το πρόγραμμα να μην αποδίδει αφού δεν εφαρμόζεται (ενώ άλλες χώρες που το ακολούθησαν, όπως η Κύπρος ή η Ιρλανδία, έχουν επιστρέψει στην ομαλότητα).
Και το χειρότερο: ο εχθρός δεν είναι εσωτερικός. Δεν είναι οι εκλεγμένες κυβερνήσεις, αλλά οι «ξένοι». Η δημαγωγία –στην οποία αναφέρεται ο Γιουνκέρ– έχει βρει γόνιμο έδαφος. Ο «ξένος» είναι πάντα εύκολος στόχος, συσπειρώνει, γίνεται χρήσιμη χοάνη στην οποία συγκεντρώνονται ο θυμός, η αποτυχία, το άλογο.
Αλλά ο θυμός εύκολα μεταστρέφεται, το ίδιο ισχυρός, ίσως και ενδυναμωμένος, ανεπεξέργαστος, όταν ο «ξένος» αποχωρήσει και μείνουμε μόνοι για να διαχειριστούμε φτώχεια, ανεργία και αυξανόμενες στερήσεις, χωρίς ψυχικά αποθέματα, με την ψυχραιμία ευάλωτη όσο ποτέ. Χωρίς εταίρους, χωρίς διαθέσιμα ψέματα. Μόνοι· εμείς και η πραγματικότητα.
Πηγή: Καθημερινή
