του Στέφανου Κασιμάτη
Ο Νίκος Βούτσης, ο γλυκύτατος, ολοστρόγγυλος Πόρκυ της κυβέρνησης, που ελπίζω να έμαθε να ξεφορτώνεται την τσίχλα του σε ένα χαρτομάντιλο κι όχι να την πετάει κάτω, διαπιστώνει, από το βήμα της Βουλής μάλιστα, ότι η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο. Η παρομοίωση είναι παλιά: τη χρησιμοποίησαν από την αρχή της κρίσης ο Γιωργάκης, ο Βενιζέλος, ο Σαμαράς κ.ά. Για μια σύντομη περίοδο μάλιστα, είχε γίνει της μόδας να εμπνέονται οι πολιτικοί μας από τον περίφημο λόγο του Τσώρτσιλ πριν από την έναρξη της Μάχης της Αγγλίας (we shall fight them on the beaches κ.λπ.). Ειδικά δε οι Πάγκαλος και Βενιζέλος διακρίθηκαν (και λόγω φυσικού πλεονεκτήματος, ασφαλώς) στη μίμηση του Τσώρτσιλ.
Ο Ν. Βούτσης, όμως, επαναφέρει την παρομοίωση του πολέμου δουλεμένη με το εργαλείο του μαρξισμού: «Βρισκόμαστε σε ταξικό πόλεμο», είπε. Με άφησε με την απορία αν αντιλαμβάνεται τους Ελληνες, συνολικά, ως την εργατική τάξη της Ευρώπης και, κατά συνέπεια, τους άλλους λαούς, αυτούς που μας δανείζουν και περιμένουν να κάνουμε κι εμείς κάτι επιτέλους για να σώσουμε τον εαυτό μας, ως εκμεταλλευτές κεφαλαιοκράτες. Αν αυτό το σχήμα το είχε πράγματι στο κεφάλι του όταν μιλούσε για «ταξικό πόλεμο» της κυβέρνησης απέναντι στον ευρωπαϊκό κόσμο, τότε έχουμε μια ενδιαφέρουσα διαφοροποίηση της μόνης πραγματικά γηγενούς πολιτικής θεωρίας στην Ελλάδα, αυτής που επικράτησε σταδιακά μετά τον Β΄ Π.Π. και λέγεται «εθνολαϊκισμός»―που είναι, κατά κάποιο τρόπο, η ελληνική εκδοχή του εθνικοσοσιαλισμού.
Εικάζω ότι ο «ταξικός πόλεμος», που μαίνεται μέσα στη σεπτή υπουργική κεφαλή του Ν. Βούτση, είναι επίπτωση του τοξικού/χημικού πολέμου που υπέστη ο ελληνικός λαός διά του ψεκασμού. Συνιστώ, λοιπόν, να αφήσει την παραγωγή θεωρίας και να συγκεντρωθεί σε κάτι συγκεκριμένο, π.χ. στο κουτί με τα σοκολατάκια, που είμαι σίγουρος ότι έχει πάντα στο γραφείο του για ώρα ανάγκης…
Πηγή: Καθημερινή
