Το στοίχημα της Κεντροδεξιάς

Το στοίχημα της Κεντροδεξιάς

του Ηλία Μαγκλίνη

Εχει ειπωθεί –και γραφεί– εδώ και καιρό από πολλές πλευρές: η κυβέρνηση έβγαλε τα μάτια της με τα ίδια της τα χέρια. Ουσιαστικά, έφτασε σε αυτό το σημείο μετά τους ολέθριους χειρισμούς της στον απόηχο των τελευταίων ευρωεκλογών. Ειδικά ο θερινός ανασχηματισμός πέρασε στην κοινωνία ένα σαφές μήνυμα: ότι παρά την ήττα στις ευρωεκλογές (που θα μπορούσε, βέβαια, να ήταν ακόμα μεγαλύτερη – ας όψονται οι ανάλογα αυτοκαταστροφικοί χειρισμοί της αξιωματικής αντιπολίτευσης), οι κυβερνώντες δεν έλαβαν το αντίστοιχο μήνυμα που έστειλε μέσα από τις κάλπες ο κόσμος. Δηλαδή, όχι μόνο δεν αλλάζουμε, αλλά κάνουμε και κάμποσα βήματα προς τα πίσω, τακτοποιούμε εσωκομματικές οφειλές και διατηρούμε τις δέουσες ισορροπίες και από κει και πέρα προχωράμε «βλέποντας και κάνοντας», διανθίζοντας την πορεία μας με στομφώδεις ανακοινώσεις κάθε τόσο, ότι η χώρα βγαίνει στις αγορές και ξεμπερδεύει από το Μνημόνιο κ.ο.κ.

Ειδικά όμως η οσμή «λαϊκής δεξιάς» στο μετά τις ευρωεκλογές κυβερνητικό σχήμα να ήταν άραγε μια σκόπιμη στροφή προς τη λεγόμενη παραδοσιακή δεξιά, προκειμένου να αναχαιτιστεί η διαρροή ψήφων προς τη Χρυσή Αυγή; Ή κρυβόταν κάποιος άλλος στρατηγικός σχεδιασμός, που απλώς δεν έπιασε; Εικάζουμε πως μάλλον δεν υπήρχε κανένας τέτοιος σχεδιασμός παρά μόνον σπασμωδικές κινήσεις, συνεπεία ανακλαστικών και κεκτημένων ταχυτήτων που έχουν απομείνει σαν βιολογικά κατάλοιπα παλαιότερων εποχών. Με άλλα λόγια, οι τωρινοί κυβερνώντες πράττουν, δρουν και αντιδρούν ανάλογα με το πώς κατανοούν τον εαυτό τους, περίπου αυτιστικά, αποκλεισμένοι στον μικροκομματικό τους μικρόκοσμο, ανεξαρτήτως ζυμώσεων και εξελίξεων, αλλαγών και ανατροπών στις περιρρέουσες συνθήκες, στο γενικότερο κλίμα είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό. Σε κάθε περίπτωση, όποιο κι αν ήταν το σκεπτικό του κυβερνητικού επιτελείου, η συνολική εικόνα ήταν αυτή μιας μικροπολιτικής προσέγγισης απέναντι σε μια πρωτοφανή κρίση, εγχώρια και διεθνή.

Και τώρα βρισκόμαστε έναντι μιας ακόμα εκλογικής αναμέτρησης, με την καταστροφολογία να παίρνει πάλι τα ηνία – και την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης να δίνει ήδη ρεσιτάλ ευχολαγνείας και λαϊκισμού, ότι «σύντομα θα είναι παρελθόν η λιτότητα και τα μνημόνια». Ισως έχει το μαγικό ραβδάκι – όπως επίσης κραδαίνει το ραβδί του τιμωρού: όσοι μας έφεραν ώς εδώ θα πληρώσουν. Η εκδικητική μανία πουλάει – ή μάλλον προσελκύει ψήφους.

Η κυβέρνηση πάντως, και ειδικά η Νέα Δημοκρατία, σε αυτόν τον λειψό προεκλογικό μήνα που απομένει, θα πρέπει να αποφασίσει, επιτέλους, αν μπορεί και θέλει να αποτελέσει ένα σύγχρονο κεντροδεξιό σχήμα, με συγκεκριμένες προτάσεις και, κυρίως, με ένα δραστικό φρεσκάρισμα προσώπων και αντιλήψεων. Είναι εφικτό κάτι τέτοιο; Μιλάμε για ρήξη με μια νοοτροπία-μπετόν. Δεν πρέπει όμως να υπάρχει και εναλλακτική οδός. Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν το έχει μόνο η Κεντροαριστερά.

Πηγή: Καθημερινή

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *