του Στέφανου Κασιμάτη
Το πλεονέκτημα του θράσους επιβλήθηκε. Συμβαίνει συχνά στη ζωή, σχεδόν σε όλα τα πεδία ― συνέβη και χθες στη Βουλή. Οι φοβέρες από τηλεοράσεως του εμφανώς νευρικού και καταπονημένου πρωθυπουργού δεν εξουδετέρωσαν την τρομοκρατία του Πάνου Καμμένου, οι μέθοδοι της οποίας διακρίνονται τόσο για τον πρωτογονισμό τους όσο και για την προχειρότητά τους. (Αλλο πλεονέκτημα ο πρωτογονισμός, καθώς του επιτρέπει να απευθύνεται σε ένα κοινό αποτελούμενο από εκείνους που κάποτε αγόραζαν ―και το χειρότερο: διάβαζαν― τα βιβλία του Λιακόπουλου…).
Ετσι, οι 168 της δεύτερης ψηφοφορίας έμειναν 168 και στην τρίτη. Δικαιολογημένα λοιπόν από την πλευρά του, ο αρχηγός των ΑΝΕΛ, στις χθεσινές δηλώσεις του μετά την ψηφοφορία, έμοιαζε να δοκιμάζει, ας το πούμε έτσι, «ρόλο Βενιζέλου»: έσφυζε από έπαρση και αφ’ υψηλού αυταρέσκεια ο πρόεδρος, καθώς φλυαρούσε ακατασχέτως απολαμβάνοντας τη νίκη του. Διόλου συμπτωματικό, νομίζω, είναι ότι ανάλογο ακριβώς ήταν και το πνεύμα του άλλου κερδισμένου της χθεσινής ημέρας, του Αλέξη Τσίπρα: «Να είστε αισιόδοξοι και χαρούμενοι», ήταν η πατερναλιστική παραίνεσή του προς τον κόσμο, με την οποία έκλεισε τις δικές του δηλώσεις. Η νίκη των δύο αυτών, στην παρούσα φάση, είναι σαφής και την κέρδισαν με σχετική άνεση ― τέτοια ώστε να παρέλκει η ενασχόληση με τις ατομικές περιπτώσεις όσων θα μπορούσαν να είχαν ψηφίσει υπέρ του Σταύρου Δήμα αλλά επέμειναν στο «παρών».
Για τον Π. Καμμένο, βέβαια, μπορεί να αποδειχθεί πύρρειος η νίκη, καθώς το κόμμα του, ώς χθες τουλάχιστον, φυλλορροούσε. Παρότι από χθες η κυβερνητική προοπτική προβάλει αχνά και ενισχύει τη συσπείρωση των ψηφοφόρων του, οι ΑΝΕΛ δεν μπορούν να ξεπεράσουν κάποια αίτια της κρίσης που τους απειλούν με διάλυση. Δεν διορθώνεται, λ.χ., η έλλειψη σοβαρότητας της ηγεσίας του, που αποκαλύπτεται διαρκώς συν τω χρόνω. Ούτε μπορεί να κάνει τίποτε ο ίδιος για να επηρεάσει το 60% των στοιχειωδώς γνωστικών ανθρώπων που δεν ήθελαν εκλογές ― ποσοστό το οποίο ώς ένα βαθμό αφορά και τους δικούς του ψηφοφόρους. Αυτή η πλειοψηφία που δεν ήθελε εκλογές και τώρα υποχρεώνεται να τις αποδεχθεί είναι το μόνον ισχυρό όπλο της κυβέρνησης υπό τις παρούσες συνθήκες. Δεν είναι όμως τίποτε περισσότερο από ένα άθροισμα δυνατοτήτων. Η αξιοποίησή του θα εξαρτηθεί από τους χειρισμούς και τις τακτικές της κυβέρνησης. Ας περιμένουμε να δούμε, για να κρίνουμε. Η τραγική ειρωνεία, πάντως, αυτής της υπόθεσης είναι ότι και οι δύο πλευρές βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι η σύγκρουση είναι μια κατάσταση όπου ένας κερδίζει και ο άλλος χάνει, ενώ στην πραγματικότητα είναι μία κατάσταση από την οποία χαμένοι βγαίνουν και οι δύο…
Πηγή: Καθημερινή
