Του Πάσχου Μανδραβέλη
Και ξαφνικά τον Μάρτιο του 2006 ξεκίνησε μια θύελλα ταραχών σε κάθε γωνιά της χώρας. Αυτοκίνητα καίγονταν στις πλατείες των χωριών, εθνικές οδοί έκλεισαν, οργισμένοι τοπικοί παράγοντες απειλούσαν «να κατέβουν στην Αθήνα για να αποκλείσουν υπουργεία» και όλοι –μα όλοι!– έβριζαν την κυβέρνηση. Πενήντα τρία χωριά ζητούσαν επισήμως εξαίρεση από τον «Καποδίστρια» (το πρώτο πείραμα συνένωσης των διάσπαρτων διοικητικών δομών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης) και όλα τα υπόλοιπα συζητούσαν τρόπους «αυτονόμησής» τους. Είκοσι δύο βουλευτές της Ν.Δ., πιεζόμενοι από τις τοπικές τους κοινωνίες, δήλωναν ότι είναι έτοιμοι να παραιτηθούν από το κόμμα εάν δεν ικανοποιείτο το «δίκαιο αίτημα» των χωριών τους να αποσχιστούν από τους οικείους δήμους.
Τι είχε συμβεί; Ο τότε υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος έκανε ένα απλό ρουσφέτι: παραχώρησε αυτοδιοικητική αυτονομία στις κοινότητες Βραχάσι και Ζωνιανά Κρήτης και Τσαριτσάνη Θεσσαλίας. Τις συνέπειες, έγραφε τότε η «Καθημερινή» (5.3.2006), «προφανώς δεν ανέμενε η κυβέρνηση, καθώς το ντόμινο των αντιδράσεων που προκλήθηκαν σε δεκάδες άλλες κοινότητες που διεκδίκησαν κι εκείνες αίφνης την αυτονομία τους απεδείχθη ότι διέθετε διακομματική στήριξη (!) απ’ όλους τους βουλευτές που εκλέγονται στις συγκεκριμένες περιοχές».
Το βασικό πρόβλημα με τη Νέα Δημοκρατία δεν είναι ότι σπανίως έχει σχέδιο για τη χώρα. Είναι ότι συνήθως ξηλώνει όποιο σχέδιο πάει να χαραχτεί, για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους· όχι σε κεντρικό επίπεδο, αλλά σε επίπεδο στελεχών της που τάζουν διάφορα στις περιφέρειές τους. Ετσι, από την αρχή του «Καλλικράτη» ο νυν υπουργός Δικαιοσύνης Χαράλαμπος Αθανασίου επαναλάμβανε στον δήμαρχο Λέσβου Δημήτρη Βουνάτσο «την πλήρη συνοδοιπορία και υποστήριξή του στις προσπάθειες του Δήμου Λέσβου… για την αναθεώρηση του Καλλικράτη και τη δημιουργία περισσοτέρων δήμων» (τοπικός Τύπος, 29.7.2013). Αλλά και ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Δένδιας εξηγούσε στον δήμαρχο Κερκυραίων ότι «εμείς στη Ν.Δ. θεωρούμε ότι το θεσμικό πλαίσιο της Κέρκυρας με τον ένα δήμο πάσχει… (και πρέπει) να οδηγηθούμε πιθανόν σε τρεις δήμους στο πλαίσιο του νομού» (26.10.2011).
Ετσι και ο διάδοχος του κ. Προκόπη Παυλόπουλου, ο κ. Γιάννης Μιχελάκης κατέθεσε σχέδιο νόμου, στην αιτιολογική έκθεση του οποίου –προφανώς εντελώς… τυχαία– αναφέρονται δύο νησιά: «Καίτοι η νέα διοικητική διαίρεση της νησιωτικής Ελλάδας απεδείχθη κατά βάση ορθή και λειτουργική, τούτο δεν ίσχυσε για τα πιο μεγάλα νησιά της χώρας, δηλαδή τη Μυτιλήνη και την Κέρκυρα». Ετσι ξεκινά το ξήλωμα μιας σοβαρής μεταρρύθμισης πριν καν δοκιμαστεί για μία ολόκληρη τετραετία και πριν δούμε τη λειτουργία με άλλους δημάρχους, ώστε να ξέρουμε αν τα προβλήματα των δήμων είναι λόγω μεγέθους ή λόγω διοίκησης των νυν αιρετών, όπως π.χ. του γνωστού ανά το πανελλήνιο για τις εκκεντρικότητές του δημάρχου Λέσβου Δημήτρη Βουνάτσου.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, και όχι πάντα σαν φάρσα. Ηδη 11 τοπικές της Ν.Δ. στη Ρόδο σήκωσαν μπαϊράκι, ζητώντας τη διάσπαση και του δικού τους δήμου. Σίγουρα πολλοί τοπικοί παράγοντες, αλλά και απλοί κάτοικοι σε διάφορες περιοχές της χώρας, θα νιώσουν αδικημένοι και η κυβέρνηση, αντί να ασχολείται με τη χρεοκοπία της χώρας, θα τρέχει από χωρίου εις χωρίον να εξηγεί τι περισσότερο (εκτός από υπουργούς) έχουν η Κέρκυρα και η Μυτιλήνη.
Πηγή: Καθημερινή
