Του Αγγελου Στάγκου
Σύσσωμη σχεδόν η κοινή γνώμη ζητάει να φύγει η τρόικα. Να φύγει και να μην ξαναγυρίσει, λένε με μια φωνή οι Ελληνες πολίτες στις δημοσκοπήσεις, αντίστοιχη είναι η επιθυμία των πολιτικών και πλούσια η αρθρογραφία εναντίον της. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης απαιτούν την απομάκρυνσή της, αλλά και η κυβέρνηση και τα κόμματα της συμπολίτευσης θέλουν φανερά να απαλλαγούν από την παρουσία και τους ελέγχους της, αν και συχνά τη χρησιμοποιούσαν και σαν άλλοθι. Οσο για τα μίντια, αυτά βρίσκονται από την πρώτη στιγμή στην πρωτοπορία της προσπάθειας να την εμφανίσουν ως «πληγή του Φαραώ».
Αναμφίβολα, έχει εδραιωθεί η αντίληψη ότι η τρόικα φταίει -και μαζί της βέβαια οι δανειστές- για όλα τα δεινά του ελληνικού λαού τα τελευταία τρία χρόνια και όχι ότι η παρουσία της είναι συνέπεια της ουσιαστικής χρεοκοπίας της χώρας. Κανείς δεν θυμάται, το αποφεύγει ή αγνοεί, ότι επανειλημμένα στη νεότερη ιστορία της η Ελλάδα βρέθηκε κάτω από διεθνή έλεγχο, λόγω χρεοκοπίας ή για να την αποφύγει. Αλλοτε ο έλεγχος ασκούνταν με αφόρητες πιέσεις από τους δανειστές και άλλοτε με τη φυσική παρουσία ελεγκτών. Το ίδιο έγινε και με το Σχέδιο Μάρσαλ, για όσους νομίζουν ότι δεν θα υπήρχε ασφυκτικός έλεγχος αν οι εταίροι αποφάσιζαν να μας ανορθώσουν δωρεάν…
Η συζήτηση για την απομάκρυνση της τρόικας γίνεται τώρα εκ του ασφαλούς κατά κάποιο τρόπο, καθώς το 2014 ολοκληρώνεται το πρόγραμμα στήριξης της ελληνικής οικονομίας. Η κυβέρνηση πασχίζει να εμφανίσει πρωτογενές πλεόνασμα για να αποφύγει νέο πρόγραμμα στήριξης, νέο Μνημόνιο και νέο ελεγκτικό μηχανισμό. Αλλά οι πάντες γνωρίζουν ότι ακόμη και αν όλα πάνε κατ’ ευχήν, θα υπάρχει ένα χρηματοδοτικό κενό μετά το 2014, που θα πρέπει να καλυφθεί με δανεισμό είτε από τις αγορές είτε από τους εταίρους. Ταυτόχρονα θα συνεχίσει να μας ταλανίζει η βιωσιμότητα του χρέους. Η επιλογή δεν είναι εύκολη υπόθεση, με την προϋπόθεση πάντα ότι θα εμφανίσουμε πρωτογενές πλεόνασμα, έστω λογιστικό.
Διακαής πόθος της κυβέρνησης είναι να δείξει ότι απαλλάσσεται από την παρουσία της τρόικας και να βγει στις αγορές για να βρει τα δανεικά που χρειάζονται για να αποπληρώνει το χρέος. Οι λόγοι είναι προφανώς πολιτικοί, αφού θα μπορεί να ισχυρίζεται ότι έβγαλε τη χώρα από το τούνελ. Αν τα καταφέρει όμως, θα δανειστεί με επιτόκιο 6% το λιγότερο, στην καλύτερη των περιπτώσεων, και αν πιέσει τις ελληνικές τράπεζες να αγοράσουν ομόλογα, θα τους αφαιρέσει την όποια δυνατότητα να συμβάλουν στην παροχή της πολυπόθητης και απαραίτητης ρευστότητας στην αγορά. Λογικά λοιπόν δεν συμφέρει αυτή η επιλογή.
Η άλλη επιλογή είναι να δεχθεί ένα νέο, μικρότερο, πακέτο στήριξης, με ελάχιστο επιτόκιο και μεγάλη περίοδο χάριτος, από τους εταίρους-δανειστές, που θα το περάσουν από τα Κοινοβούλιά τους προβάλλοντας το επίτευγμα του πρωτογενούς πλεονάσματος της Ελλάδας. Θα υπάρχει και πάλι έλεγχος. Ισως όχι με τη μορφή της «λαομίσητης» τρόικας, αλλά πάντως έλεγχος. Γιατί ποιος μπορεί να βάλει το χέρι στη φωτιά ότι αυτή η χώρα δεν θα διολισθήσει στις παραδοσιακές συνήθειες που την έριξαν στον γκρεμό, αν δεν είναι υπό έλεγχο;
Πηγή: Καθημερινή
