Του Γιωργου Μαντελα
Πρόκειται περί παρεξήγησης. Οταν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας λένε ότι «είναι στο χέρι της Ελλάδας, αν θέλει, να μείνει εντός της Ευρωζώνης», δεν εννοούν ότι, αν σε ένα ιδιότυπο multiple choise, συμπληρώσουμε το κουτάκι που αντιστοιχεί στην ένδειξη «ναι», τότε, αυτομάτως, παραμένουμε κιόλας. Εννοούν ότι θα πρέπει να εφαρμόσουμε όλα όσα έχουμε δεσμευθεί ότι θα κάνουμε, για να έχουμε βάσιμες ελπίδες ότι θα συναλλασσόμαστε και στο ορατό μέλλον με ευρώ. Συνεπώς, όσοι «θέλουν το κοινό νόμισμα, αλλά δεν θέλουν το Μνημόνιο», θέλουν το «καρότο», αλλά δεν θέλουν το «μαστίγιο». Μόνο που αυτοί δεν είναι οι μόνοι… έξυπνοι, αφού δεν αντιλαμβάνονται το κατ’ αρχήν αυτονόητο, ότι δηλαδή στην περίπτωσή μας αυτά τα δύο είναι αυτοκόλλητα.
Στο σημείο αυτό, πριν προχωρήσουμε παρακάτω, οφείλουμε να κάνουμε μία σημαντική διευκρίνιση: Εννοείται ότι μόνο το «τυρί», χωρίς τη «φάκα», θα το θέλαμε όλοι, εκτός ίσως από τα μέλη του συλλόγου «φίλων του Μαζόχ». Επίσης, όλοι θα θέλαμε να πατήσουμε το κουμπί και να βρεθούμε πάλι οκτώ χρόνια πίσω, καλοκαίρι του 2004, ζώντας στην αποθέωση της εικονικής πραγματικότητας εκείνης της περιόδου, όταν νομίζαμε ότι γίναμε Βόρεια Ευρώπη. Μόνο που αυτά δεν γίνονται. Εκτός και αν υπάρχει όντως μια μαγική, πλην μυστική, συνταγή, την οποία κατέχουν οι λίγοι κι εκλεκτοί, οι οποίοι, κάθε φορά που κατηγορούνται ότι οδηγούν το καράβι κατευθείαν στα βράχια με τη στάση τους, χαμογελούν με νόημα, υπονοώντας ότι έχουν το τρόπο να μας βγάλουν από το αδιέξοδο. Αρκεί να τους δώσουμε το τιμόνι του.
Αν, όντως, έχουν την πυξίδα, τότε όχι απλώς να πάρουν το τιμόνι, αλλά ας πάρουν μαζί τα άδεια αμπάρια, το απαξιωμένο πλήρωμα και το άδειο θησαυροφυλάκιο, με μπόνους τον χάρτη που δείχνει το ακριβές σημείο του θησαυρού, τον οποίο, όπως όλοι ξέρουμε, αλλά δεν ομολογούμε, έχουμε ήδη βρει, φάει και πιει, προ πολλού. Αν, όμως, τέτοια συνταγή δεν υπάρχει, αλλά υπάρχει μόνο η «απαίτηση» οι σκληροί εταίροι να συνεχίσουν να μας χορηγούν χωρίς να απαιτούν (με άλλα λόγια «ναι στο ευρώ, όχι στο Μνημόνιο»), τότε να τους ενημερώσουμε ότι οι θόρυβοι που ακούγονται δεν είναι τα γουργουρητά από την ευχαρίστηση των αμέριμνων επιβατών, αλλά οι πρώτοι τριγμοί από τα ύφαλα του πλοίου, που βρίσκει σε βράχο.
Με τον τρόπο αυτό, βεβαίως, κανείς δεν θέλει να απαλλάξει κανέναν από το βάρος της ευθύνης που φέρει για το γεγονός ότι το καράβι έφτασε όπως έφτασε να αρμενίζει ανεξέλεγκτο λίγα μέτρα από τις ακτές. Τουναντίον. Οπου υπάρχουν ευθύνες θα πρέπει να αποδοθούν. Σημαντική προϋπόθεση όμως και γι’ αυτό εξακολουθεί να είναι η ίδια η ύπαρξη του καραβιού και μετά την περιπέτεια. Γιατί, αν «καρφωθεί», τότε, κυριολεκτικά, ποιος ζει, ποιος πεθαίνει.
Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, στα όρια του δραματικού, όμως δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Και δυστυχώς, αν δεν γίνει κάτι, για να διορθώσει την πορεία, τότε οι εκλογές που προκηρύσσονται σήμερα θα είναι μία ακόμη από τις πολλές ευκαιρίες που θα πάει χαμένη. Και τέτοιες πολυτέλειες, πλέον, δεν υπάρχουν.
