του Γιώργου Κύρτσου
Υποτίθεται ότι η κυβέρνηση Καραμανλή προχώρησε στην “επανίδρυση” του κράτους και πως η εφαρμογή της περιοριστικής πολιτικής του μνημονίου οδηγεί σε ένα μικρότερο και πιο ευέλικτο κράτος. Αυτή είναι η θεωρία, γιατί η πραγματικότητα εξελίσσεται σε άλλη κατεύθυνση.
Το κράτος ασκεί σήμερα μεγαλύτερη πίεση στις επιχειρήσεις, τα νοικοκυριά και τους φορολογούμενους απ’ ό,τι κατά το παρελθόν. Εξαιτίας των επιλογών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ το Δημόσιο, με τη στενή και την ευρεία έννοια του όρου, εξακολουθεί να έχει τις ίδιες διαστάσεις και τις ίδιες ή μεγαλύτερες οικονομικές απαιτήσεις, ενώ οι δυνατότητες της πραγματικής οικονομίας, των νοικοκυριών και των φορολογούμενων έχουν περιοριστεί δραστικά.
Ο συνδυασμός των τεράστιων οικονομικών απαιτήσεων του Δημοσίου και των περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων του παραγωγικού ιδιωτικού τομέα προετοιμάζει την κλιμάκωση της κρίσης. Εάν δεν υπάρξει μια πολιτική ανατροπή –η οποία πάντως δεν διακρίνεται στον πολιτικό ορίζοντα– η Ελλάδα θα βρεθεί σύντομα σε πλήρες δημοσιονομικό και οικονομικό αδιέξοδο και εκτός της ζώνης του ευρώ.
Δεν υπάρχει καμία σοβαρή πρόταση για μείωση των δημοσίων δαπανών. Το 2011 οι δημόσιες δαπάνες αυξήθηκαν σε σχέση με το 2010 και το ίδιο πιθανότατα θα συμβεί και το 2012.
Οι οριζόντιες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις δεν οδηγούν στον περιορισμό των δημοσίων δαπανών, αλλά είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας ελέγχου τους.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να απαιτεί το Δημόσιο από τις επιχειρήσεις την απόδοση χρημάτων τα οποία τους οφείλουν κρατικές υπηρεσίες, οργανισμοί και επιχειρήσεις. Η τεράστια γραφειοκρατία στέκεται εμπόδιο σε κάθε επενδυτική πρωτοβουλία, ακόμη και στην προσπάθεια των επιχειρήσεων που
λειτουργούν στη χώρα μας να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους σε ένα δυσμενές οικονομικό και επιχειρηματικό περιβάλλον. Οι πολιτικοί μας δημιούργησαν τον κομματικό – κρατικό Λεβιάθαν και επιχειρηματολογούν υπέρ του περιορισμού του ενώ δίνουν μάχη υπέρ της μονιμότητας των δημοσίων
υπαλλήλων και για τη διατήρηση των δημόσιων δαπανών στα επίπεδα που εξυπηρετεί την κομματική νομή της εξουσίας. Δεν ενδιαφέρονται για τις 200.000-250.000 θέσεις εργασίας που χάνονται σε ετήσια βάση στον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα, αλλά θέτουν βέτο σε οποιαδήποτε απόλυση στο Δημόσιο, ακόμα κι αν οι προσλήψεις πραγματοποιήθηκαν την περίοδο της ΟΝΕ, με παράκαμψη του ΑΣΕΠ και ενώ ήταν γνωστοί σε όλους οι κανόνες του ευρωπαϊκού παιχνιδιού.
