«Η πραγματική ελληνική τραγωδία – οι αρπακτικοί ολιγάρχες», είναι ο τίτλος χθεσινού άρθρου του Μίσα Γκλένι στους Financial Times, στο οποίο ο γνωστός συγγραφέας του μπεστ σέλερ McMafia αμφισβητεί τα κίνητρα πίσω από τις επικρίσεις των ελληνικών ΜΜΕ προς τον απερχόμενο πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου. «Τη στιγμή που είχε αποδυθεί σε μια τιτάνια πολιτική μάχη στη χώρα του και το εξωτερικό, ταυτόχρονα προσπαθούσε σιωπηρά να αντιμετωπίσει μία από τις βαθύτερες αιτίες της ελληνικής τραγωδίας: «το έγκλημα και τη διαφθορά».
Ο Γκλένι πιστεύει πως «η νέα ελληνική κυβέρνηση… πρέπει να αποφασίσει αν θα τα βάλει με την πραγματική εγχώρια απειλή για τη σταθερότητα στην Ελλάδα: το δίκτυο των ολιγαρχικών οικογενειών που ελέγχουν μεγάλα κομμάτια των ελληνικών επιχειρήσεων, του χρηματοπιστωτικού τομέα, των ΜΜΕ και εντέλει τους ίδιους τους πολιτικούς». Στην επίπονη εκστρατεία του Παπανδρέου να αντιμετωπίσει αυτά τα συμφέροντα «οι Ελληνες ολιγάρχες απάντησαν με δύο τρόπους. Πρώτον, επιτάχυναν τη συνήθη πρακτική της εξαγωγής καταθέσεων. Τον τελευταίο χρόνο η αγορά ακινήτων στο Λονδίνο σημείωσε άνοδο λόγω της αύξησης των ελληνικών κεφαλαίων. Δεύτερον, κινητοποίησαν υστερικά μέσα ενημέρωσης, τα οποία τους ανήκουν, για να αποκηρύξουν και να υπονομεύσουν τον Ελληνα πρωθυπουργό».
Ο στόχος τους, κατά τον συγγραφέα, είναι σαφής· περιμένουν να αποκτήσουν τα περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού κράτους στο ένα πέμπτο της τιμής τους. Τα κέρδη για το κράτος θα είναι μικρά, αλλά για τους αγοραστές η απόδοση τεράστια σε 5-10 χρόνια, σημειώνει ο Γκλένι, ο οποίος εκτιμά ότι κάποιοι εξ αυτών ενδόμυχα επιθυμούν την έξοδο από το ευρώ για να αγοράσουν ακόμη φτηνότερα, σε δραχμές. «Αν η κρίση στην Ελλάδα και την Ιταλία μας δίδαξε κάτι, είναι πως η Ε.Ε. ανέχθηκε την εκτεταμένη διαφθορά, την εγκληματικότητα και την κακοδιαχείριση όχι μόνο στην ανατολική Ευρώπη, αλλά και σε κάποια κράτη-μέλη στην καρδιά της δυτικής Ευρώπης», είναι η απαισιόδοξη διαπίστωση του συγγραφέα.
Αυτό το δημοσιεύμα πρέπει να διαβαστεί με πολλές επιφυλάξεις. Αναμφίβολα, υπάρχει μεγάλη απληστία τους επιχειρηματικούς και χρηματοπιστωτικούς κύκλους και στις πλείστες χώρες 10 ή 12 οικογένειες ή όμιλοι ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου – και θέλουν ακόμα περισσότερα. Η έντονη διαφθορά, επίσης, η μίζα, το ρουσφέτι και διάφορα διαπλεκόμενα, αποτελούν καθεστώς όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ευηπόληπτες, όπως ίσως θεωρούνται απο πολλούς, χώρες της Ευρώπης.
Αλλά ο κ. Παπανδρέου δεν είναι ο σταυροφόρος κατά των διαπλεκόμενων συμφερόντων, της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής, όπως τον παρουσιάζει το άρθρο, ούτε υπήρξε καμιά συνομωσία εναντίον του, όσο εύχρηστη και δημοφιλής και αν είναι αυτή η θεωρία. Έλεγε ξεδιάντροπα ψέματα στην προεκλογική περίοδο του 2009 (ότι “υπάρχουν λεφτά” για αυξήσεις μισθών και συντάξεων!), έλεγε ψέματα στα δύο χρόνια της πρωθυπουργίας του (ότι δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα λιτότητας και ότι η χώρα θα βγει από την κρίση σε 2-3 χρόνια) και πρόσφατα πάλι έλεγε ψέματα (ότι δήθεν είχε ειδοποιήσει τους Ευρωπαίους Εταίρους για το θρυλικό του δημοψήφισμα ή για το ότι ο κ. Λ. Παπαδήμος είχε θέσει όρους για να αναλάβει ως μεταβατικός πρωθυπουργός). Όσο για την πάταξη της φοροδιαφυγής, δεν έκανε τίποτα το Οικονομικό επιτελείο ωσότου πίεσε ασφυκτικά η Τρόικα των ξένων• αλλά και τότε, παρότι έγινε μια λίστα με άτομα που χρωστούσαν μεγάλα ποσά στο κράτος και με φοροφυγάδες, αυτή έμενε κρυφή και ειπώθηκε μάλιστα πως δεν υπήρχε. Μόλις στα μισά του 2011 άρχισαν να λαμβάνονται μέτρα και μόλις τον Οκτώβριο δημοσιοποιήθηκε η λίστα.
Όχι, η πρωθυπουργία του ΓΠ είναι μια οικτρή αποτυχία.
