Τίποτα ουσιαστικό δεν αλλάζει διότι όλοι θέλουν να αλλάξουν οι άλλοι όλοι. Κανείς δεν θέλει να αλλάξει τον δικό του κακό εαυτό.
1. Δεν αλλάζουμε ως χώρα ή έθνος ή κοινωνία, γιατί δεν το θέλουμε.
Α ναι, κι εγώ ακούω τις θρηνωδίες και διαμαρτυρίες και αγωνίες όλων αυτών των ανθρώπων στην τηλεόραση και διαβάζω τα ίδια στις εφημερίδες. Μα αυτές οι φωνασκίες δεν σημαίνουν κάτι ουσιαστικό. Αν όντως θέλαμε να αλλάξουμε θα αλλάζαμε. Πώς άλλαξαν πολύ μικρότερες χώρες όπως η Εσθονία, η Λετονία και η Λιθουανία, μετά από το στυγνό σοβιετικό καθεστώς, σε δημοκρατικές, πολιτισμένες χώρες;
Και για να έρθουμε πιο κοντά, το λιμάνι του Πειραιά άλλαξε, στον βαθμό που άλλαξε, επειδή το ανέλαβαν οι Κινέζοι! Ο κοιμισμένος ΟΤΕ άλλαξε (COSMOTE) μόνο όταν ήρθε ανταγωνισμός από ιδιωτικές εταιρείες!
Φοβάμαι πως όλες αυτές οι κραυγές, κινητοποιήσεις, αναταραχές, είναι πολύ υποκριτικές. Ιδίως οι νέες μεγαλοστομίες των κομματαρχών και των τσιρακιών τους. Και είναι μια μόνιμη εθνική παθογένεια κι αιτία μη αλλαγής.
Τίποτα ουσιαστικό δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Οι σιδηρόδρομοι, τα λεωφορεία, τα κόμματα, η Παιδεία, η Εκκλησία, οι κρατικοί μηχανισμοί, οι πολιτικάντηδες, οι βουλευτές κ.λπ.….
Ο κ. Σαμαράς είχε αναφέρει κάτι για μείωση βουλευτών από 300 σε 200 επί πολύπαθης πρωθυπουργίας του πριν από 10 έτη. Τίποτα δεν έγινε, ούτε μνημονεύτηκε ξανά το θέμα, εκτός από μένα σε αυτό το ιστολόγιο. Το θέμα θάφτηκε βαθιά! Κανένας δεν ενδιαφέρεται για οποιοδήποτε άλλο σοβαρό θέμα στην πραγματικότητα – εκτός αν υπάρχει κάποιο προσωπικό όφελος.
2. Η κ. Γιούλη Επτακοίλη (Καθημερινή 24/3/23) έγραψε –
Μια πρόχειρη αναζήτηση να κάνει κάποιος σε προεκλογικές ομιλίες πρώην πρωθυπουργών θα βρει την «αλλαγή σελίδας» σε πολλές εκδοχές. «Όλοι μαζί για να γυρίσουμε σελίδα», «Τη Δευτέρα οι Έλληνες γυρίζουν σελίδα», «Η Ελλάδα γυρίζει σελίδα», κάθε σύνθημα και πρώην πρωθυπουργός. Αλλά αυτή η σελίδα δεν γυρίζει εύκολα ή δεν γυρίζει ανώδυνα.
Έγραψε στην αρχή του άρθρου της για τις «παθογένειες της χώρας – ανευθυνότητα, σπατάλη, απουσία ελέγχου, κακή διοίκηση». Θα έπρεπε να προσθέσει «χρηματισμός, γενική διαφθορά». (Με αφορμή την πρόσφατη έκθεση του Ελεγκτικού Συμβουλίου του κράτους, την οποία οι κυβερνήσεις δεν ακολουθούν, ίσως και δεν διαβάζουν! Και απορείς γιατί γράφονται τέτοιες εκθέσεις.)
«Διαπιστώθηκαν πολύ μεγάλες καθυστερήσεις κατά την εκτέλεση των δημοσίων έργων. Χορηγήθηκαν παρατάσεις στα 2/3 του συνόλου των έργων (σε 779 από τα 1.162 έργα), ενώ η εκτέλεση των έργων αυτών διήρκεσε κατά μέσο όρο 2,5 φορές περισσότερο από όσο είχε αρχικά εκτιμηθεί. Οι φορείς κατά κανόνα αποδέχονται τα αιτήματα παράτασης των αναδόχων και δεν αναζητούν την τυχόν ευθύνη τους για την επέλευση των καθυστερήσεων και δεν προκύπτει ότι η επίβλεψη των έργων ασκείται με την ενδεδειγμένη επιμέλεια. Η χορήγηση των παρατάσεων δεν αιτιολογείται με επάρκεια, αλλά στερεοτυπικά».
3. Ναι, σίγουρα όλοι, ακόμα και οι κομματάρχες θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα. Ο κ. Μητσοτάκης να αποκτήσει κοινό ψηφοφόρων 38-40%. Ο κ. Τσίπρας να ξαναγίνει πρωθυπουργός στη θέση του «Κούλη». Ο κ. Ανδρουλάκης να βγει από την αφάνεια και ανυπαρξία και να γίνει κόμμα εξουσίας καθώς οι αντίζηλοί του καταποντίζονται.
Όλοι θέλουν να αλλάξει η χώρα και να γεμίσει με υπεύθυνους, ικανούς, έντιμους, δίκαιους ανθρώπους που εργάζονται για το καλό της Πολιτείας.
Τίποτα ουσιαστικό δεν αλλάζει διότι όλοι θέλουν να αλλάξουν οι άλλοι όλοι. Κανείς δεν θέλει να αλλάξει τον δικό του κακό εαυτό.
Να μια ακόμα επισήμανση ενός σχετικά καλού δημοσιογράφου, του Ν. Κωνσταντάρα – Καθημερινή, 24/3/23:
Μισό αιώνα μετά το τέλος της δικτατορίας, πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης εδώ και 42 χρόνια, μπορούμε να πούμε ότι αξιοποιήσαμε τις ευκαιρίες που μας δόθηκαν, ότι εξελίχθηκε η κοινωνία στην κατεύθυνση που οι περισσότεροι θέλουμε; Βλέπουμε να χάνονται δισεκατομμύρια ευρώ χωρίς να εξασφαλίζουν την αντίστοιχη παραγωγικότητα και πρόνοια, ενώ το δημόσιο χρέος μεγαλώνει· ο πολυτιμότερος πόρος μας –οι νέοι με γνώσεις και όρεξη για δουλειά– αναζητεί προκοπή αλλού· φυσικές ομορφιές (όπως και ήσυχες γειτονιές) χάνονται κάτω από μπετόν. Ενώ οι περισσότεροι, όπως σε κάθε κοινωνία, θέλουμε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας, αυτό υπονομεύεται από μια κουλτούρα των μεγίστων απαιτήσεων και της ήσσονος προσπάθειας. Αυτό αφορά και κυβερνήσεις που αρκούνται στο να απολαμβάνουν την εξουσία χωρίς να «προκαλούν αντιδράσεις», και κόμματα της αντιπολίτευσης που πασχίζουν να υπάρξει η μέγιστη αντίσταση σε όποια μεταρρύθμιση, ώστε αυτά να καρπωθούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια όταν γίνονται αλλαγές, ή την οργή όταν η αδράνεια οδηγεί στη χρεοκοπία ή σε άλλη αποτυχία. Το σχήμα επαναλαμβάνεται για δεκαετίες,
Τίποτα ουσιαστικό δεν αλλάζει. Διότι όλοι θέλουμε να αλλάξουν οι άλλοι όλοι. Κανείς δεν θέλει να αλλάξει τον δικό του κακό εαυτό. Κάθε ουσιαστική αλλαγή ξεκινά μ’ εμένα.
