Αν ως γονιός μιμείσαι τους νέους, δεν μπορείς να επιδράσεις πάνω τους.
Φίλη της ιστοσελίδας έστειλε άρθρο του πανεπιστημιακού, κ. Βασίλη Καραποστόλη, στα Νέα – «Η ελληνική οικογένεια υπό παραίτηση». Το βρήκα εξαιρετικό και δανείζομαι πολλά αποσπάσματα.
Γράφει ο καθηγητής για την ανατροφή που έδιναν πολλοί γονείς πριν από αρκετά χρόνια, πριν τον 21ο αιώνα.
«Παρά τις ελλείψεις, παρά τις προκαταλήψεις, μάθαιναν στο παιδί τι σημαίνει να τηρεί κανόνες, να πειθαρχεί σε προγράμματα, να ξέρει πότε να μιλά και πότε να κρατά το στόμα του κλειστό. Για μερικούς η αγωγή αυτή αποδείχτηκε καταπιεστική. Και ήταν ως έναν βαθμό. Αλλά τουλάχιστον στις συνειδήσεις των ανηλίκων είχε ριζώσει η ιδέα ότι υφίσταται κανείς τις συνέπειες, αν με μία πράξη του ζημιώνει το κοινωνικό σύνολο. Αυτό ήταν ευεργετικό και αυτό ακριβώς σήμερα πάει να χαθεί….»
Στην πραγματικότητα έχει χαθεί και ας μην κρυβόμαστε πίσω από δυο δάχτυλα. Και ο καθηγητής το αναγνωρίζει γράφοντας:
«Οι καιροί άλλαξαν τόσο πολύ ώστε σήμερα οι γονείς μπροστά στα παιδιά τους μασάνε τα λόγια τους. Φοβούνται μήπως κάνουν κάποιο ασυγχώρητο λάθος. Μήπως προτείνουν κάτι που θα θυμίζει συμβουλές γιαγιάδων. Διστάζουν να πουν στο ανήλικο τι είναι ωφέλιμο και τι βλαβερό, αφού οι ίδιοι αμφιβάλλουν για όλα και αφού βλέπουν πώς στο κάτω κάτω η αμφιβολία είναι εντελώς της μόδας. Κι όταν είσαι με τη μόδα υποτίθεται ότι είσαι με το μέρος της νεότητας.(…) Αν ως γονιός μιμείσαι τους νέους, δεν μπορείς να επιδράσεις πάνω τους.
Εκεί είναι το πρόβλημα. Πασχίζοντας να φανούν ‘ανοικτοί σε όλα’, πολλοί γονείς αφήνουν τελικά την πόρτα του σπιτιού ορθάνοιχτη σε κάθε ρεύμα, σε κάθε σύνθημα απ’ έξω, σε κάθε συγκεχυμένη ιδέα… Είναι τόσες οι δουλειές που τους κυνηγούν – και που τις κυνηγούν επίσης – που δεν προλαβαίνουν να κατασταλάξουν σε μία γνώμη, σε μία υπόδειξη. Στο μεταξύ, τα ανήλικα περιμένουν. Και χωρίς να το αντιληφθούν οι γονείς, καταλαβαίνουν πως εδώ δεν υπάρχει τίποτα για ν’ αντισταθεί στις ορέξεις τους….»
Μετά υποδείχνει ο καθηγητής πως οι γονείς δεν θέλουν να αποδέχονται την ευθύνη να καθοδηγούν και να κρατούν σε πειθαρχία τα παιδιά τους.
«Συνέπεια όλων αυτών είναι οι γονείς ν’ αποσύρονται από τις ευθύνες τους. Από αβεβαιότητα ή και φυγοπονία ψάχνουν να βρουν τον τρόπο να διώξουν το βάρος από τους ώμους τους. Ο τίτλος του καθοδηγητή τους τρομάζει. Είναι ένας τρόμος που το παιδί τον διαβάζει στην όψη και στη συμπεριφορά τους και που αμέσως του δίνει το δικαίωμα να τους απαντήσει με την πιο τυφλή, την πιο πεισματάρικη ανυπακοή….»
Μια πρόσθετη συνέπεια είναι η αντίληψη, απαίτηση πολλές φορές και προσμονή των γονέων ν’ αναλάβει την ορθή νουθεσία των παιδιών το σχολείο. Και πολλοί το επικροτούν (Βλ. άρθρο του Σάκη Μουμτζή στην Καθημερινή 15/12/23).
«Η οικογένεια απαιτεί από το σχολείο να καλύψει εσπευσμένα τα δικά της κενά. Έχει στείλει μέσα στις αίθουσες παιδιά δύστροπα, γαλουχημένα με επιείκειες αδικαιολόγητες, με καπρίτσια που οι μπαμπάδες και οι μαμάδες τα ικανοποιούσαν βιαστικά για να μην μπλέκουν σε καβγάδες. Ήταν μια ειρηνοφιλία για την οποία η οικογένεια δεν ήταν στο βάθος υπερήφανη. Γι’ αυτό και μετακυλίει το βάρος στο σχολείο. Αξιώνει από τους δασκάλους να κουμαντάρουν τα παιδιά που η ίδια τα έθρεψε με ανυπακοή, αλλά και να μην τα ‘τραυματίσουν’, γιατί μετά, στο σπίτι, δεν θα ‘χει την υπομονή να περιποιηθεί τις πληγές τους.
Έτσι ξεσπά ένας υπόγειος συχνά αδιατύπωτος πόλεμος μεταξύ γονέων και δασκάλων και τα παιδιά το βλέπουν ή το νιώθουν και γίνονται ακόμα πιο ανυπάκουα. Έτσι η παραβατικότητα και εγκληματικότητα στους ανήλικους μεγαλώνει.»
Οι γονείς δεν αντιλαμβάνονται πως όπως οι ίδιοι δεν ξέρουν πως να αναθρέψουν τα παιδιά σε ηθική συμπεριφορά, έτσι και οι εκπαιδευτικοί δεν ξέρουν.
Πρώτα έρχεται η ανατροφή και μετά η παιδεία στα σχολεία. Οπότε, οι γονείς πρέπει ν’ αναλάβουν την ευθύνη τους. Αν δεν ξέρουν (και όντως οι περισσότεροι δεν ξέρουν) πώς ν’ αναθρέψουν παιδιά προς ώριμους και υπεύθυνους πολίτες και καλούς ηθικούς ανθρώπους, ας μην κάνουν παιδιά!
Η πρώτη αρχή για νουθεσία είναι πως πρέπει τόσο οι γονείς όσο και οι εκπαιδευτικοί να κάνουν αυτό που συμβουλεύουν τα παιδιά να κάνουν!
Το κακό είναι πως κανείς δεν θέλει να εφαρμόζει αυτήν την αρχή!!!
