Η ζωή, έγραψα στο αμέσως προηγούμενο Ψ249: Παιχνίδι και Σημασία, είναι ένα παιχνίδι. Μα δεν ξέρουμε τι ακριβώς παιχνίδι είναι και πως να το παίξουμε καλά, ξέγνοιαστα, χαρούμενα.
Γεννιόμαστε πλάσματα ενσαρκωμένα σ’ έναν υλικό κόσμο, ζούμε για όσο είναι να ζήσουμε και πεθαίνουμε. Αυτό το γνωρίζουμε, αν και δεν το έχουμε στον νου μας συχνά ή για πολύ.
Μα δεν γνωρίζουμε ούτε από που ακριβώς ήρθαμε, ούτε γιατί, ούτε που θα πάμε όταν πεθάνουμε, αν και υπάρχουν πολλές εικασίες. Μερικοί διδάσκουν πως εξαφανιζόμαστε διά παντός στην ανυπαρξία. Άλλοι μιλάνε για παράδεισο όπου υπάρχει αιώνια ευχαρίστηση ως αμοιβή για καλές πράξεις και για κόλαση με βασανισμό και πόνο ως τιμωρία για κακές πράξεις. Άλλοι πάλι λένε πως ξαναγεννιόμαστε σε καλές ή κακές συνθήκες ανάλογα με το πως ζήσαμε κάνοντας το καλό ή το κακό.
Μια παράδοση, όμως, υποδείχνει πως δεν ζούμε ως αυθύπαρκτα όντα, μεμονωμένα, αυτάρκη. Το παιχνίδι δεν είναι ατομικό, μοναχικό. Ζούμε σ’ έναν μεγάλο κόσμο με πολλούς άλλους ανθρώπους, γνωστούς και άγνωστους. Και ο κόσμος, η γη, τα νερά, ο αέρας, το φως του ήλιου και του φεγγαριού – όλα ενεργούν σύμφωνα με τις δικές τους δυνάμεις, έξω από τον δικό μας έλεγχο.
Η παράδοση λέει πως σε αυτό το περιβάλλον έχουμε 5 σχέσεις που εκ φύσεως δημιουργούν 5 χρέη, 5 καθήκοντα, 5 ρόλους για μας ως παίχτες του παιχνιδιού της ζωής.
Ο πρώτος ρόλος μας είναι ως μέλη μιας οικογένειας, παιδιά των γονιών μας. Χρέος και καθήκον μας είναι να τους σεβόμαστε. Μικρά παιδιά το κάνουμε φυσικά: τους λατρεύουμε, τους αγαπούμε – αν και υπάρχουν εξαιρέσεις. Μετά, τους φροντίζουμε όταν εκείνοι δεν μπορούν πια λόγω ηλικίας κι έτσι ανταποδίδουμε τη δική τους φροντίδα που μας ανέθρεψαν όσο και όπως μπόρεσαν. Μετά, πάλι, συνεχίζουμε στην ίδια γραμμή, αν θέλουμε, κάνοντας δική μας οικογένεια, δικά μας παιδιά.
Ο δεύτερος είναι ως μέλη μιας μεγαλύτερης οικογένειας, της κοινότητας στην οποία μεγαλώνουμε και ζούμε με τους γονείς και άλλους συγγενείς μας. Χρέος και καθήκον μας είναι να συνεισφέρουμε με την εργασία μας και με την πληρωμή των φόρων που μας αναλογούν. Επίσης, να σεβόμαστε τους άλλους συμπολίτες και να βοηθάμε όσο μπορούμε χωρίς να κλέβουμε, να εξαπατούμε, να βλάπτουμε. Και όπου μπορούμε, προσφέρουμε βοήθεια σε όσους τη χρειάζονται – φτωχοί, ορφανά κ.λπ. Έτσι δίνουμε πίσω κάτι από τις ευλογίες που δεχτήκαμε από την ύπαρξη της κοινότητας από την οποία ωφελήθηκε η δική μας οικογένεια.
Ο τρίτος είναι ως μαθητές και αποδέκτες της παράδοσης και των αγαθών που μας κληροδότησαν οι μεγάλοι δάσκαλοι, επιστήμονες, πολιτικοί, καλλιτέχνες και άλλοι που βοήθησαν ώστε να ανυψωθεί το βιοτικό, πολιτισμικό και πνευματικό επίπεδο της κοινωνικής ζωής μας. Μερικούς τους ξέρουμε, άλλους όχι. Χρέος και καθήκον μας είναι, λοιπόν, να τους μοιάσουμε όσο μπορούμε, μαθαίνοντας περισσότερα από τα συνηθισμένα, εκλεπτύνοντας τον νου και τις ικανότητές μας, κάνοντας την εργασία μας όσο καλύτερα μπορούμε, προσφέροντας τον καλύτερο εαυτό μας.
Ο τέταρτος είναι ως πλάσματα ενός μεγάλου φυσικού περιβάλλοντος, ενός οικοσυστήματος της Οργανικής Ζωής του πλανήτη μας, που κυβερνιέται από μεγάλες δυνάμεις, μάλλον άγνωστες σε μας και που στην αρχαιότητα ονομάζονται θεοί – του ήλιου, του αέρα, του κεραυνού, της βροχής και των υδάτων σε τόσες και τόσες μορφές (ποτάμια, λίμνες, θάλασσες) κ.λπ. Δεν χρειάζεται να γίνουμε ειδωλολάτρες, μα χρειάζεται να σεβόμαστε διαδικασίες και διενέργειες με τις οποίες λειτουργεί το οικοσύστημα: να μην το προσεγγίζουμε με απληστία, να μην το ρυπαίνουμε ή εξαντλούμε.
Ο πέμπτος είναι ως πνευματικά όντα με νοημοσύνη και ζωή – όση νοημοσύνη έχουμε, όσα χρόνια και αν ζήσουμε. Χρέος και καθήκον μας είναι να σεβόμαστε, ν’ αγαπούμε και να προστατεύουμε όσο μπορούμε αυτές τις δύο δυνάμεις στον εαυτό μας, στους άλλους ανθρώπους, στα ζώα, στα φυτά, στα χώματα, στα νερά. Η πηγή τους μας είναι άγνωστη. Μα αφού φαίνονται να είναι διάχυτες παντού σε κάποιο βαθμό, πρέπει ν’ ανήκουν στην εσώτερη φύση του σύμπαντος, στην Πρωταρχή, Πρωτουσία και Πρωταιτία του. Ας τη θυμόμαστε 2 ή 3 φορές μέσα στην πολυάσχολη μέρα μας. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε.
Στην παράδοση αυτή η Πρωταρχή λέγεται Μπράχμαν (το Απεριόριστο ή Απόλυτο) ή Παραμάτμαν (ο ύψιστος Εαυτός ή Κύριος). Η παράδοση είναι η Βεδική Παράδοση της Ινδίας.
Είναι παράξενο. Κανένας και τίποτα δεν απαιτεί εξόφληση αυτών των χρεών μας. Όπως κανένας μας δεν ξέρει τι γίνεται με τον θάνατο.
Η θεά της Γνώσης και των Τεχνών, η θεά Sarasvati, λέει: Η Γνώση βοηθάει τον άνθρωπο να βρει προοπτικές εκεί που στην άγνοια έβλεπε μόνο προβλήματα.
Το παιχνίδι έχει πολλή πλάκα!
