Η συνειδησία ή επίγνωση πως “εγώ υπάρχω” είναι μαζί μας από την πρώτη στιγμή που θυμόμαστε ως το τέλος της ζωής.
Οι επιστήμες δεν γνωρίζουν πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος, αυτό το υλικό σύμπαν που προσπαθούν να καταλάβουν, μα ο ορίζοντας της κατανόησης όλο και ξεμακραίνει. Νομίζουν πως ο υλικός κόσμος που είναι μετρήσιμος είναι η μόνη πραγματικότητα και η μόνη βεβαιότητα και ας έχουν ως μια έσχατη αρχή την αρχή της αβεβαιότητας.
Έτσι νομίζουν και διδάσκουν πως η συνειδησία είναι μεταφαινόμενο ηλεκτροχημικών διεργασιών στον εγκέφαλο.
Συνειδησία ή επίγνωση είναι η ενέργεια ή δύναμη δια της οποίας αντιλαμβανόμαστε τα μηνύματα των αισθήσεων (ακοής, αφής κ.λπ.), σκεφτόμαστε, σχεδιάζουμε, μιλάμε, υπολογίζουμε κ.λπ. και πρώτα από όλα γνωρίζουμε πως υπάρχουμε ως όντα με μυαλό ή νου και οργανικό σώμα.
Τη συνειδησία δεν μπορούμε να την παρατηρήσουμε άμεσα όπως το σώμα μας, άλλα σώματα, τον δρόμο, τον ουρανό, τα σύννεφα κ.λπ. κ.λπ.
Το να έχεις συνειδησία ή επίγνωση απαιτεί ένα υποκείμενο κι ένα αντικείμενο, κάτι που αντιλαμβάνεται και αυτό που γίνεται αντιληπτό, ή κάτι που γνωρίζει και το γνωστό, κάτι που θεάται και το θέαμα κ.λπ.
Το σώμα δίχως ζωή και νοημοσύνη που του δίνουν κίνηση και αντίληψη και ικανότητα δράσης, είναι νεκρό, ένα πτώμα. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να γίνει τροφή για άλλα, σαρκοβόρα πλάσματα και λίπασμα στο χώμα.
Το σώμα έχει ζωή και νοημοσύνη ευθύς εξ αρχής στο DNA των πρώτων κυττάρων του κι έτσι αναπτύσσεται μέσα στη μήτρα για 10 περίπου μήνες φεγγαριού. Ζωή και συνειδησία ή νοημοσύνη είναι με το σώμα για όλη τη διάρκεια του βίου ως τον θάνατο.
Η συνειδησία ή επίγνωση πως “εγώ υπάρχω” είναι μαζί μας από την πρώτη στιγμή που θυμόμαστε ως το τέλος της ζωής.
Ο νους και οι αισθήσεις επίσης.
Μα υπάρχει και κάτι άλλο ακόμα λεπτότερο, πιο άυλο, πιο μυστηριώδες.
Ο Εαυτός.
Έχουμε επίγνωση/συνειδησία των λειτουργιών του σώματος, των αισθήσεων και του νου, των σκέψεων και των συναισθημάτων.
Υπάρχει, με άλλα λόγια, κάτι που παρατηρεί όλες αυτές τις λειτουργίες. Παρατηρεί και γνωρίζει και το αίσθημα ύπαρξης και τον εγωιστή εαυτούλη που κινείται στον νου λέγοντας και νιώθοντας “εγώ…εγώ…” και διεκδικεί αγαθά υλικά και άυλα, ακόμα και πρόσωπα οικογένειας ή φίλους ή συναδέλφους.
Γνωρίζουμε πως υπάρχει συνειδησία/επίγνωση/νοημοσύνη, μα δεν μπορούμε να την αντιληφθούμε όπως τα αντικείμενα των αισθήσεων ή σκέψεις και οράματα ή εμπνεύσεις στο νου. Αυτά όλα τα αντιλαμβανόμαστε με την δύναμη που ονομάζουμε συνειδησία/επίγνωση.
Εκείνη όμως δεν την συλλαμβάνουμε με τις αισθήσεις και τον νου.
Εκείνη είναι ιδιότητα, ενέργεια δύναμη του Εαυτού, ο οποίος θεάται τα πάντα μένοντας ο ίδιος πάντα αθέατος.
Καμία επιστήμη δεν εξηγεί πώς μια μάνα τη νύχτα ξυπνά κι έχει επίγνωση του γεγονότος πως ο γιος της στην άλλη άκρη του πλανήτη έπαθε κάτι –κι αυτό επιβεβαιώνεται την επομένη μ΄ ένα τηλεφώνημα.
