Α, έχεις ζήσει 50 χρόνια μα ακόμα κοιμάσαι! Γνωρίζεις, άραγε, πώς να χρησιμοποιήσεις τις μέρες που σου απόμειναν; Ως πότε θα κρατήσει ο άνεμος αυτής της αλαζονείας, ο πυρετός αυτής της οργής, ως πότε;
Ντροπή σου! Δεν είσαι τίποτα παραπάνω από λίγο νερό.
Είσαι πια ώριμος μα έμεινες αισθηματικά παιδάκι! Έχεις γεράσει μα κάνεις ακόμα σαν έφηβος. Κάθεσαι και παίζεις ονειροπολώντας ενώ από δεξιά κι αριστερά σου φεύγουν σφυρίζοντας τα βέλη του ουρανού λουσμένα φως.
Όσο απομένουν κάποια πρόβατα απ’ το κοπάδι που είμαστε εμείς οι άνθρωποι, το πεπρωμένο δεν θα πάψει να κάνει τη δουλειά του χασάπη.
Έστησες τον πυρσό σου αναμμένο στον δρόμο του ανέμου. Στέκεσαι τώρα σαν κτήριο στο πέρασμα του χειμάρρου.
Και όμως κι εσύ θα υψωθείς μέχρι τον ουρανό του Κρόνου έχοντας όλη την ομορφιά του ήλιου και του φεγγαριού. Θα ξεπεράσεις με το σθένος σου τη θύελλα, και θα χυθείς λάμποντας σαν αστραπή ορμητική…
Ναι, θα σου επιτραπεί ακόμα να μετασχηματίσεις το ακατέργαστο μάρμαρο σε αριστούργημα και να χαρίζεις τα χρυσάφια αλχημείας.
Μα δεν θα καταφέρεις με όλη την πανουργία της τέχνης σου να ξεφύγεις από το χέρι του άγγελου του θανάτου.
Κάθε τελειότητα καταλήγει σε πτώση και σε παρακμή. Το τριαντάφυλλο στον μίσχο του φυλλορροεί ενώ μόλις πριν λίγο ανθούσε.
Εσύ, λοιπόν, που τώρα γέρνεις το κεφάλι σου ανέμελα στο στήθος της αγάπης σου, κράτα στη μνήμη σου ένα τούβλο που θα έχεις για προσκεφάλι σου τη νύχτα μες στο μνήμα.
Για τον Μοσλέχ Εντίν Σααδί (έζησε τον 13ο αιώνα ΚΕ), μεγάλο Πέρση ποιητή και στοχαστή, ξαναγράψαμε (στο Π219: Ο Σααδί στην Κίνα). Εδώ παρουσιάζω ένα απόσπασμα από το Γκιουλιστάν (= Ροδόκηπος) που μιλάει για την παροδικότητα της ζωής, για την ασυλλόγιστη σπατάλη του χρόνου που μας δίνεται ν’ αναπτύξουμε τις ικανότητές μας και για τις δυνάμεις που έχουμε μα ίσως δεν γνωρίζουμε.
