Από τους μαθητές του Λάου Τζου ο Κενγκ Σανγκ Τσου έφθασε το Τάο του δασκάλου. Πήγε να ζήσει στα βουνά Ουέι Λέι, στον βορρά.
Από τους ακολούθους του έδιωξε όσους εξυπνάκιζαν κι έκαναν τις εθιμοτυπικές φιλανθρωπίες. Κράτησε τους φαινομενικά άχρηστους και τους ανίκανους για να [μάθουν να] υπηρετούν.
Σε 3 χρόνια η επαρχία Ουέι Λέι έδειξε να ωφελείται πολύ.
Οι κάτοικοι έλεγαν: “Όταν πρωτοήρθε ο κ. Κενγκ δεν τον εμπιστευόμασταν. Τι ακριβώς ήταν; Τώρα ό,τι καλό και να πούμε γι’ αυτόν ακόμα και σ’ ένα έτος, θ’ αφήνουμε ανείπωτα πολλά. Γιατί να μην τον λατρέψουμε ως προγονικό πνεύμα ή ως χθόνια θεότητα;”
Όταν ο Κενγκ το έμαθε γύρισε το πρόσωπό του νότια [προς την κατεύθυνση του Λάου Τζου] νιώθοντας ντροπή. Στους έκπληκτους μαθητές του είπε:
“Γιατί παραξενεύεστε; Με την πνοή της άνοιξης ζωντανεύουν τα φυτά και με το φθινόπωρο ωριμάζουν οι μύριοι καρποί. Αν τώρα εδώ δεν φαίνεται κάποια αιτία είναι γιατί ενεργεί το Τάο.
Δεν έχετε ακούσει πως όταν ο τέλειος άνθρωπος [που έχει συνειδητοποιήσει το Τάο] μπορεί να μένει άπραγος, ακίνητος σαν πτώμα σε τάφο, μα οι κοινοί άνθρωποι του λαού χάνουν κάθε επιτήδευση και κάθε έγνοια. Μα τώρα, οι φτωχοί αυτοί άνθρωποι του Ουέι Λέι θέλουν να μ’ εξυψώσουν ανάμεσα στους σοφούς και άξιους της αρχαιότητας. Είμαι λοιπόν ένας ρηχός άνθρωπος και ντρέπομαι για τη διδαχή του Λάο Τζου.”
“Όχι!” είπαν οι μαθητές. “Σε μια γούρνα πέντε μέτρων δεν μπορεί να στριφογυρίζει ένα μεγάλο ψάρι, μα είναι καλός χώρος για ένα χέλι. Σ ΄έναν λοφίσκο 2 ή 5 μέτρων ψηλό δεν βρίσκει καταφύγιο μεγάλο ζώο μα η επιτήδεια αλεπού κάνει φωλιά αρεστή. Είναι συνήθεια από την εποχή των Γιάο και Σουν να τιμώνται οι ενάρετοι, να προωθούνται οι άξιοι και να έχουν τα πρωτεία οι καλοί και χρήσιμοι. Ας είναι το ίδιο και στους κατοίκους του Ουέι Λέι. Δάσκαλε αποδέξου την προσφορά τους.”
“Α παιδιά μου!” είπε ο Κενγκ. “Αν κατέβει από το βουνό, ακόμα κι ένα μεγάλο ζώο, που μπορεί να καταπιεί μια άμαξα θα γλιστρήσει στον πόνο μιας παγίδας. Και αν εξοκείλει στην ακτή ένα κήτος που μπορεί να ρουφήξει μια βάρκα, θα φαγωθεί από μυρμήγκια. Γι’ αυτό πουλιά και ζώα αγαπούν τα ύψη ενώ ψάρια και χελώνες θέλουν τα βαθιά. Έτσι και ο άνθρωπος που εκτιμά τον Εαυτό, κρύβεται μακριά μένοντας απόκρυφος.
Γιατί να επαινούμε τους Γιάο και Σουν; Οι λεπτολόγες διακρίσεις τους είναι σαν ν’ ανοίγουν τρύπες σε τοίχους για να βάζουν βάτα, να χτενίζουν κάθε μεμονωμένη τρίχα ή να μετρούν τα σπυριά ρύζι για το πιλάφι. Πώς ωφέλησαν τον κόσμο; Τιμούσαν τους ενάρετους δήθεν και ήρθε ανταγωνισμός. Προώθησαν τους επιδέξιους και αυξήθηκαν οι κλοπές. Δεν βελτιώνουν τους ανθρώπους αυτά. Έντονος είναι ο πόθος για πλούτο. Παιδιά δολοφονούν γονείς, υπουργοί τον άρχοντα. Ληστές κλέβουν στο καταμεσήμερο. Η ρίζα του κακού είναι στους Γιάο και Σουν και τα κλαδιά απλώθηκαν και θα καρποφορήσουν για χίλιες γενιές στο μέλλον πολύ χειρότερα.”
