1. Όπως έγραψα στο προηγούμενο Νέοι μαρξιστές (Α’) , ο Μαρξισμός έγινε θρησκεία: πίστευε στο δόγμα και μη ερεύνα. Αλλά ποιο είναι το δόγμα;
Οι απανταχού “μαρξιστές” στα διάφορα κόμματα της Αριστεράς (ΚΚΕ, Σύριζα κλπ) είχαν την βασική εκπαίδευσή τους όχι μελετώντας τα γραπτά του Μαρξ (κι Ένγκελς και Λένιν) αλλά τα εγχειρίδια και τις μπροσούρες προπαγάνδας που τύπωναν τα ΚΚ σε κάθε χώρα. Αυτά ως επί το πλείστον ήταν εκλαϊκεύσεις των αντιλήψεων του Στάλιν που είχε προσθέσει και το δικό του όνομα στην πρώτη Αγία Τριάδα Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν (+Στάλιν).
Πρόσφατα ο νυν υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς παραδέχθηκε πως όταν ήταν στέλεχος του ΚΚΕ “έγραψα κατ’ εντολή του κόμματός μου πράγματα που ήταν ανοησίες”. Όταν γράφεις ανοησίες κατ’ εντολή του κόμματος παίρνεις την ονομασία που χρησιμοποιούσαν οι Σοβιετικοί για τέτοια μέλη – “απαρατσίκ”.
Δεν ξέρω τι ανοησίες έγραφε ο Κοτζιάς αλλά κυκλοφορούσαν (πριν το 1989) πολλά εγχειρίδια που έδιναν εκλαϊκευμένες συνόψεις των αντιλήψεων της Αγίας Τετράδας –έτσι τουλάχιστον όπως τις πρέσβευε το ΚΚ της Σοβιετικής Ένωσης. Ας μη νομισθεί πως επειδή ο μέγας Πατερούλης Στάλιν είχε καθαιρεθεί ως αντικείμενο λατρείας από τον Χρουστσόφ, οι αντιλήψεις κι ερμηνείες του του μαρξισμού-λενινισμού εξοβελίστηκαν. Έγιναν μερικές διορθώσεις αλλά τίποτα περισσότερο μέχρι τον Γκορμπατσόφ.
Εκτός από εγκόλπια και μπροσούρες υπήρχαν και “μελέτες” (π.χ του Α. Κουτσουλάκη Οι θεμελιωτές του Μαρξισμού Αθήνα, του Ζ Μπαμπύ Οι θεμελιώδεις Νόμοι… Αθήνα) που εκθείαζαν τη μαρξιστική θεώρηση ανυψώνοντας τους θεμελιωτές Μαρξ κι Ένγκελς σε θρόνους αλάνθαστων αγίων.
Σε μερικά από αυτά τα αηδιαστικά συγγράμματα βλέπεις εικόνες, όχι φωτογραφίες, όπου εργάτες σε σιδηρουργεία ή αχυρώνες στην αχανή Ρωσία, ανθρώπους δηλαδή που μάλλον δεν θα μπορούσαν να γράψουν ούτε το όνομά τους, να διαβάζουν με ζήλο Το Κεφάλαιο μειδιώντας με φωτισμένη ευδαιμονία!
2. Από τέτοια εγχειρίδια και τους Ινστρούχτορες που τα έγραψαν (όπως ίσως ο Κοτζιάς) διδάχθηκαν τον μαρξισμό οι διάφοροι σύγχρονοι αριστεροί – και οι τωρινοί κυβερνήτες μας. Μερικοί μάλιστα δεν θα έκαναν τον κόπο καν να τα διαβάσουν: απλώς παπαγάλιζαν την πάνσοφη συνθηματολογία υπέρ των εργαζομένων κι ενάντια στην άρχουσα τάξη του καπιταλιστικού κατεστημένου που δινόταν απλόχερα σε κατηχητικές συναντήσεις.
Οι πιο διανοούμενοι (και οι ακαδημαϊκοί μάλλον) πρέπει να μάθαιναν απ’ έξω – και ανακατωτά- τη βασική θεωρία για τον “ιστορικό, διαλεκτικό υλισμό” ή την “υλιστική, εξελικτική διαλεκτική” της Ιστορίας που βρίσκει πρώτη διατύπωση στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο (1848), μετά σε άλλα γραπτά, στο Κριτική του Προγράμματος Γκότα και Ερφούρτης (1875) και στον Πρόλογο στο Συμβολή στην Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας (1859). Σε αυτόν τον “Πρόλογο” βρίσκεται η πιο εκτεταμένη αναλυτική περιγραφή, την οποία όμως εγώ πρέπει να συντομεύσω:
Στην κοινωνική παραγωγή της ύπαρξης τους οι άνθρωποι έρχονται σε καθορισμένες σχέσεις, αναγκαίες και ανεξάρτητες απ’ την θέλησή τους· πρόκειται για τις σχέσεις παραγωγής που ανταποκρίνονται σ’ ένα ειδικό στάδιο ανάπτυξης των υλικών παραγωγικών δυνάμεων […]. Δεν είναι η συνείδηση των ανθρώπων που καθορίζει την ύπαρξή τους· αντίθετα είναι η κοινωνική τους ύπαρξη που καθορίζει τη συνείδησή τους. Οι όποιες σχέσεις μεταβάλλονται κάποια στιγμή από μορφές ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων σε εμπόδιο τους.. […] Οι αστικές σχέσεις παραγωγής είναι η τελευταία ανταγωνιστική μορφή […]. Την ίδια στιγμή οι παραγωγικές δυνάμεις στους κόλπους της αστικής κοινωνίας δημιουργούν υλικές συνθήκες για την επίλυση αυτού του ανταγωνισμού. Με αυτόν τον κοινωνικό σχηματισμό η προϊστορία της ανθρώπινης κοινωνίας φθάνει στο τέλος της. Τότε αρχίζει μια εποχή κοινωνικής επανάστασης.
Εδώ δίνεται η βάση για την ταξική πάλη και την επανάσταση. Οι “αστικές σχέσεις” και η αστική κοινωνία είναι το τελευταίο στάδιο του υλιστικού προτσέσου (εξελικτικής διαδικασίας), στη μαρξική θεωρία. Με την επανάσταση των προλετάριων (= εργατικής τάξης) και την ανατροπή της άρχουσας τάξης των καπιταλιστών εδραιώνεται η αταξική κοινωνία του κομμουνισμού!
3. Εδώ συνήθως σταματά η όποια γνώση του μαρξισμού στους οπαδούς. Διότι ακολουθούν μετά πολύ περίπλοκες και αντιφατικές αντιλήψεις του ίδιου του άστατου Μαρξ!
Αλλά η βασική αυτή θεωρία μαζί με την προσωπική επιθυμία για ελευθεριότητα (δηλαδή, γιατί μην κάνω ό,τι θέλω….) αρκούν για να εμφυτεύσουν τον αθεϊσμό και μια θεοπάλαβη αριστερή ηθική που αγνοεί τον πόνο των θυμάτων και δικαιολογεί τις ακρότητες του θύτη.
Αυτή την ηθική έχουν υιοθετήσει όλοι οι κεντροαριστεροί και, φυσικά, οι συριζίτες κυβερνώντες.
Πάρτε δύο πρόσφατα παραδείγματα: (α) τις πρόσφατες ταραχές των κουκουλοφόρων και (β) την πολιτική της κυβέρνησης αναφορικά με τους λαθρομετανάστες.
(α) Η αστυνομία είχε διαταγή να “παρακολουθεί διακριτικά” και, βέβαια, εξ ασφαλούς αποστάσεως, τους βίαιους ταραχοποιούς. Δεν επενέβησαν τα δήθεν “όργανα της τάξεως” ούτε όταν οι ταραχοποιοί άρχισαν να σπάνε βιτρίνες μαγαζιών και να καίνε παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Με τη δειλία της, η κυβέρνηση ουσιαστικά ενθαρρύνει αυτές τις εγκληματικές συμπεριφορές.
Ποιος θα πληρώσει τις ζημιές;… Οι Συριζίτες καταφανώς δεν νοιάζονται.
(β) Ξαμολύονται εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες στους δρόμους. Μπορεί πολλοί από αυτούς να οργανωθούν σε διάφορες συμμορίες που θα κάνουν λαθρεμπόριο ή θα ληστεύουν. Η κυβέρνηση αδιαφορεί γι’ αυτά.
Η ελευθερία αυτή θα ενθαρρύνει χιλιάδες άλλους να εισέρχονται στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας. Η κυβέρνηση αδιαφορεί γι’ αυτό.
Όλα τα επιχειρήματα που αραδιάζουν οι αρμόδιοι υπουργοί είναι κούφια.
Προέχει η ασφάλεια των πολιτών και η ομαλή κοινωνική ζωή. Κανείς μας δεν προσκάλεσε τους λαθρομετανάστες. Έτσι θα αναλάβει δράση πάλι η Χρυσή Αυγή. Ούτε αυτό προφανώς ενδιαφέρει τους κουφιοκέφαλους κυβερνώντες.
4. Ανέφερα πως μετά από τη βασική θεωρία εμφανίζονται περιπλοκές και αντιφάσεις. Εδώ ας κοιτάξουμε την πιο κραυγαλέα, σκανδαλώδη αντίφαση.
Ο Μαρξ πέθανε Μάρτιο 1883. Όλα του τα έργα γράφτηκαν τα προηγούμενα 38 χρόνια, από το 1844 που ήταν στο Παρίσι. Ο (ημιτελής) τρίτος τόμος για Το Κεφάλαιο γράφτηκε το 1867 αλλά έμεινε ημιτελής και αδιόρθωτος, ενώ η Συμβολή στην Κριτική…το 1859. Έχουν δηλαδή περάσει 150 χρόνια από τότε.
Γεγονός πρώτον: σήμερα ζούμε ακόμα στις “αστικές σχέσεις παραγωγής”, δηλ το “νεοφιλελεύθερο” ή “καπιταλιστικό” σύστημα. Εδώ (Αγγλία, Αυστραλία, Γαλλία, Γερμανία, ΗΠΑ, Καναδάς) δεν έγινε καμιά επανάσταση και ανατροπή. Ανατροπές έγιναν στη Ρωσία πρώτα και 30 έτη αργότερα στην Κίνα – δύο χώρες αγροτοκτηνοτροφικές δίχως αξιόλογη βιομηχανία και δίχως καπιταλισμό όπως στη Δύση.
Γεγονός δεύτερο: 70 έτη αργότερα η Ρωσία επέστρεψε στο καπιταλιστικό καθεστώς και η Κίνα ακολούθησε 50 έτη μετά τη δική της επανάσταση.
Τα δύο αυτά γεγονότα δείχνουν περίτρανα κι εμπειρικά πλέον πως η Θεωρία είναι λανθασμένη.
Πώς εθελοτυφλούν, λοιπόν, οι νέοι μαρξιστές μας και καταταλαιπωρούν τους πάντες;…
Η απλή αλήθεια είναι πως σήμερα οι αυτοαπολακούμενοι «μαρξιστές», και οι δικοί μας συριζίτες, δεν είναι μαρξιστές, δηλ οπαδοί που ακολουθούν τις ιδέες του Μαρξ. Είναι στην πραγματικότητα σταλινιστές και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η κατάληψη της εξουσίας, όπως θα δείξω στη συνέχεια.
