1. Θα πρέπει να είναι φανερό στον προσεκτικό αναγνώστη αυτών των άρθρων πως ο Λένιν που παρίστανε τον παθιασμένο ηγέτη του Λαού, δεν έδινε καμιά σημασία στις απλές δημοκρατικές αξίες. Για κείνον «δημοκρατία» ήταν μόνο ό,τι συμφωνούσε με τις δικές του αντιλήψεις για την επανάσταση. Η δημοκρατία σήμαινε πάνω από όλα μια μορφή βίας κι επιβολής τρόμου στον πολυαγαπημένο του λαό!
Στο βιβλίο του Κράτος κι Επανάσταση εκφράζει την αγανάκτησή του που τόσοι σοσιαλιστές βλέπουν το κράτος «ως ένα όργανο που συμφιλιώνει τις τάξεις». Πώς παραγνωρίζουν, αναρωτιέται, το γεγονός ότι «όλος ο κοινωνικός πολιτισμός διαιρείται σε εχθρικές κι επομένως ασυμβίβαστες τάξεις;»
Η σωτηρία της ανθρωπότητας ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου. Οι κομμουνιστές έπρεπε να κάνουν τα πάντα ώστε η μπουρζουαζία κλπ. να μην καταπιέζει τους προλετάριους, μα να γίνεται το αντίθετο!
2. Μετά την επανάσταση, είπε στη Γερμανίδα κομμουνίστρια Κλάρα Ζέτκιν: «Η τέχνη ανήκει στο λαό: οι μάζες πρέπει να την κατανοούν και να την αγαπούν.»
Μα βέβαια ποτέ δεν ρώτησε τις μάζες του λαού. Αυτά που δεν άρεσαν στον ίδιο φυσικά δεν άρεσαν και στο λαό. Αφού ο ίδιος δεν καταλάβαινε το «φουτουρισμό» π.χ. ή άλλες μοντέρνες τάσεις, πώς θα τις καταλάβαιναν οι μάζες; Έτσι ο ίδιος αποφάσισε να τις απαγορεύσει για τις μάζες!
Η Ζέτκιν σχολίασε τότε: «Σύντροφε Λένιν, μην παραπονιέσαι για την αγραμματοσύνη των μαζών. Αυτή το έκανε πιο εύκολο να πετύχει η επανάσταση.»
Η δικτατορική νοοτροπία κάλυψε τα πάντα. Έτσι για δεκαετίες αργότερα, ένας αγρότης θα τουφεκιζόταν επειδή λόγω πείνας θα έκλεβε μια φούχτα σιτάρι από την κολχόζ όπου δούλευε. Ένας προλετάριος θα πήγαινε φυλακή επειδή άργησε 15 λεπτά στη δουλειά το ή επειδή δεν «έπιανε τον στόχο».
3. Ο Λένιν έμαθε πρώτα από τον θάνατο του μεγαλύτερου αδελφού του Αλέξανδρου ο οποίος απαγχονίστηκε αφού αιχμαλωτίστηκε μετά την απόπειρά του να ανατινάξει τον Τσάρο. Ως τρομοκράτης το θεώρησε ανέντιμο να ζητήσει και να πάρει χάρη!
«Δεν θα ακολουθήσω αυτό το μονοπάτι» είπε ο νεαρός τότε Λένιν. Ποτέ δεν επιδόθηκε στην κατασκευή αυτοσχέδιων μπομπών ή μπήκε στα οδοφράγματα κι στην πρώτη γραμμή πυρός. Έγινε ο σχεδιαστής επαναστάτης της πολυθρόνας.
Έμαθε μετά, από την επαναστατική λογοτεχνία. Πρέπει να μελέτησε τους συγγραφείς όλους που μελετούσαν οι νεαροί Ρώσοι – Νεκράσοφ, Τουργκένιεφ, Ουσπένσκι, Σαλτίκοφ, Σέντριν κλπ. Μα διάβασε και Δαρβίνο, Ρικάρντο, Ντομπρολιούμποφ και τον φιλόσοφο της βίας Νικολάι Τσερνισέβσκι καθώς και το Κεφάλαιο του Μαρξ.
Στο δικό του βιβλίο, που θεωρήθηκε «έργο ιδιοφυίας», Υλισμός κι Εμπειριοκριτική, δεν παρουσιάζεται κανένας από τους μεγάλους συγγραφείς της Ρωσίας που έγιναν παγκοσμίως γνωστοί. Μόνο ο Τσερνισέβσκι, ο ριζοσπαστικός υλιστής που πρέσβευε την επανάσταση.
4. Οι μορφωμένοι Ρώσοι γνώριζαν τα έργα λογοτεχνών, ιστορικών, πολιτικών και άλλων στοχαστών. Υπήρξαν οι Τολστόι, Ντοστογιέφσκι, Τσέχοφ, Λερμόντοφ κλπ· οι ποιητές Φετ, Νάντσον, Μπαλμόν, Σεβεργιάνιν κλπ· οι στοχαστές Σολοβίεφ, Τρουμπετσκόι, Μπερντάγιεφ (πολύ σημαντικός), Μπουλγκάκοφ, Φεοντόροφ κλπ.
Ακόμα και σήμερα 100 με 150 χρόνια από εκείνη την εποχή, μας κάνει έκπληξη ο πλούτος της στόχασης που ξεκίνησε με τον μεγάλο Πούσκιν και άνθησε σε όλον τον 19ο αιώνα, θυμίζοντας την ελισαβετιανή εποχή στην Αγγλία ή το χρυσό αιώνα του Περικλή στην αρχαία Αθήνα.
Για τον Λένιν όλοι αυτοί οι συγγραφείς έμειναν απροσπέλαστοι.
Ο Ντοστογιέφσκι ήταν ο «πιο βρωμερός από όλους». Ο Τολστόι ήταν ένας «πύρινος» που ξεμπρόστιασε τα κακά του τσαρικού καθεστώτος μα σίγουρα δεν ήταν «η μεγάλη συνείδηση» της Ρωσίας: αυτό ήταν μια κενή φράση, ένα ψέμα! Ο Τολστόι δεν είπε τίποτα, κατά του Λένιν, που δεν είχαν πει άλλοι πριν από αυτόν!
Και αναρωτιέμαι αν είχε διαβάσει καν τον Τολστόι και τους άλλους.
Ο Μπερντάγιεφ έγραψε μόνο «φιλοσοφικές σκοτεινιές», πολιτικές γελοιότητες και λογοτεχνικά γαυγίσματα!
5. Είναι φυσικό ένας συνωμοτικός επαναστάτης σαν τον Λένιν, που το έβαζε στα πόδια και κρυβόταν ακόμα και όταν κανείς δεν τον κυνηγούσε, να έχει αυτές τις απόψεις του ακατέργαστου, ακαλλιέργητου προλετάριου – κι ας ανήκε στη μεσαία τάξη και ας ζούσε πρώτα από το αγρόκτημα και τη σύνταξη της μητέρας του και αργότερα από τους τόκους τραπεζικής κατάθεσης όταν πουλήθηκε το αγρόκτημα.
Αυτός ο μέγας επαναστάτης, όπως θεωρήθηκε και θεωρείται από τους αμετανόητους λενινιστές, ο μέγας γνώστης της ανθρώπινης ψυχολογίας και των κοινωνικών δυνάμεων, είχε ως πρωτόβγαλτος δικηγόρος ασχοληθεί με 5 μόνο υποθέσεις κλοπής τις οποίες έχασε.
Το 1916 στη Συνδιάσκεψη των Σοσιαλιστών στο Zimmerwald (Ελβετία, όπου ζούσε για μεγάλες περιόδους) ο Λένιν παρότρυνε τους συντρόφους να επιστρέψουν στις χώρες τους και να οργανώσουν απεργίες και διαδηλώσεις. Ο Γερμανός Καρλ Λύντεμπουρ είπε: «και θα πας κι εσύ στη Ρωσία να οργανώσεις απεργίες κατά του πολέμου;» Ο Λένιν άλλαξε θέμα.
Το μόνο που κατόρθωσε τελικά ήταν να αφήσει μια πελώρια ουλή στο πρόσωπο της Ρωσίας.
