1. Δεν νομίζω πως οι άνθρωποι κατανοούν αυτά που αισθάνονται ή σκέφτονται οι ίδιοι. Τα αισθήματα και οι σκέψεις, οι εκλάμψεις, συχνά δείχνουν μια (σωστή) κατεύθυνση μα δεν την ακολουθούμε. Από συνήθεια μάλλον μένουμε με τις αντιλήψεις και θεωρίες που κατάκτησαν τον νου μας και η μόνη αλλαγή είναι κάτι μικρολεπτομέρειες ασήμαντες.
Δεν είναι εύκολο να αλλάξεις κατεύθυνση “ριζοσπαστικά”.
Πώς κόβεις το τσιγάρο ή το ποτό αφού πια έγινε μακρόχρονη συνήθεια;
Κάνω τις σκέψεις αυτές έχοντας ξαναδιαβάσει ορισμένα άρθρα που έγραψαν οι ανανεωτικοί/αναθεωρητικοί στο Μαρτυρίες για τον Εμφύλιο επιμ. Στέλιου Κούλογλου, 2005, Εστία. Όλα έχουν θλίψη.
Ξέρουν πως δεν είναι η δημοκρατία, ο σοσιαλισμός, η ελευθερία, το όραμα που τους μάγεψε στη νεότητά τους. Μα δεν ξέρουν τι πραγματικά είναι εκείνο που παρερμηνευμένο τους έκανε κομμουνιστές.
2. Και όμως στο άρθρο της (σ. 83-99) το πλησιάζει η Φώφη Λαζάρου όταν παραθέτει αντάρτικο τραγούδι από τη Ρούμελη:
Βγήκαν αντάρτες στα βουνά,/ τα ρουμελιώτικα παιδιά/…
Δικαιοσύνη λαϊκή,/ ο νόμος να μην αδικεί/
Θέλουνε να βάλουν τάξη/ Η ψευτιά και η κλεψιά να πάψει//
Δικαιοσύνη είναι πάντα και κάθε φορά το ζητούμενο. Εδώ τώρα όμως εγείρεται το ερώτημα: Μπορεί ο σοσιαλισμός ή κομμουνισμός έτσι όπως τον γνωρίζουμε πρακτικά και θεωρητικά, ο αριστερισμός, να την προσφέρει;
Στην πράξη γνωρίζουμε πως πουθενά δεν έφερε δικαιοσύνη, ούτε για λίγο, το αριστερό καθεστώς κι ας λένε όσα λένε οι σταλινικοί. Η Σοβιετία κατέρρευσε και διαλύθηκε ακριβώς γιατί δεν υπήρξε δράμι δικαιοσύνης. Ευθύς εξαρχής ο Λένιν κυνήγησε τους αντιφρονούντες και ίδρυσε την τρομερή Τσέκα με διοικητή τον Ντζερζίνσκι (Πολωνό αριστοκράτη που έγινε κομμουνιστής) τον Δεκ 1917!
3. Η Κατίνα Τέντη-Λατίφη (σ. 153-180) διατείνεται στο άρθρο της, όπως και άλλοι, πως και η Αριστερά είχε μεν ευθύνες, μα “η μεγάλη ευθύνη βάρυνε του Εγγλέζους” (σ. 162). Ωστόσο λίγο παρακάτω γράφοντας για τη Ρουμανία που ακολουθούσε το σοβιετικό μοντέλο οικονομίας λέει:
Από την έλλειψη των τροφίμων και των ρούχων προκλήθηκε με τον χρόνο μια δεύτερη παράνομη οικονομία σε όλη τη χώρα. Όπως τα πάντα ήταν κρατικά, οι κοοπερατίβες πωλούσαν η μια τα λαχανικά, η άλλη το κρέας, η άλλη τα ρούχα κ.ο.κ. Ο υπάλληλος… εκτός από αυτά που κρατούσε για τον εαυτό του κρυφά, έδινε π.χ φρούτα ή αυγά και στον κρεοπώλη για να του δώσει κρέας. Ο κρεοπώλης έδινε κρέας για να πάρει τυρί ή ρούχο… Δεν τους στοίχιζε τίποτα γιατί ανήκαν στο κράτος. Έτσι δικτυώθηκε μια παράλληλη παράνομη οικονομία που δυσχέραινε την κατάσταση κι έκανε πιο δυσεύρετα τα προϊόντα (σ. 177).
Εδώ έχουμε απάτη, ανεντιμότητα, κλεψιά και ψέμα. Όλοι όσοι έζησαν στις κομμουνιστικές χώρες το είδαν αυτό με τα μάτια τους, το βίωναν καθημερινά.
4. Τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα από ό,τι στη φεουδαρχία και στον σύγχρονο καπιταλισμό. Και το καθεστώς κατέρρευσε εξαιτίας αυτής ακριβώς της παρανομίας που τη λέμε “διαφθορά”!
Κι εδώ είναι το θαυμαστό και σχεδόν αδιανόητο. Η θεωρία ισχυριζόταν πως “εδώ στον υπαρκτό σοσιαλισμό δεν υπάρχει ανεντιμότητα, κλεψιά και ψέμα”. Κανένας δεν το πίστευε αφού όλοι βίωναν την κλεψιά και το ψέμα καθημερινά. Μα όλοι παπαγάλιζαν το αδιάλλακτο, αδήριτο δόγμα.
Ακόμα και οι αναθεωρητικοί/ανανεωτικοί δεν θέλουν, παρά τη διστακτική παραδοχή της αλήθειας, να καταλάβουν πως ο κομμουνισμός (ή σοσιαλισμός ή αριστερισμός) ενέχει απάτη και πάντα παντού θα καταλήξει σε διαφθορά, σήψη και θάνατο.
Εκτός κι αν εκπαιδεύσει τους ανθρώπους σε δικαιοσύνη κι εντιμότητα.
5. Ο δόλος, η ανεντιμότητα και η εξαπάτηση είναι σύμφυτες με τον κομμουνισμό, τη λαοκρατία, την ισότητα και τις άλλες αρλούμπες του.
Στηρίζεται στο δόγμα πως οι πολίτες πρέπει να οργανωθούν και να τεθούν κάτω από τη συγκεντρωτική εξουσία ατόμων εξίσου επιρρεπών στη διαφθορά κι άλλα ελαττώματα.
Αλλά ξεκινάει με την πλάνη πως είναι θεμιτό και ηθικό να ανατραπεί το ισχύον σοσιαλδημοκρατικό (“φιλελεύθερο”) καθεστώς δια της βίας και να αφαιρεθεί η περιουσία των ανθρώπων – η οποία συνήθως διανέμεται σε άλλους που συχνά δεν την αξίζουν.
Δόλος, εξαπάτηση, κλεψιά και ψευτιά!
