1. Κάθε περιπέτεια έχει τον ήρωά της – ή πολλούς ήρωες – και τους κακούς που εναντιώνονται. Στο Η Μεγάλη Περιπέτεια του Μαρξισμού (2η αναθεωρημένη έκδοση, 1999 Αθήνα) ο πρώτος ήρωας είναι ο ίδιος ο συγγραφέας, Βασίλης Ραφαηλίδης σαν επαρχιώτης που θέλει να εντυπωσιάσει με την πολυμάθειά του τους πρωτευουσιάνους, την διανθίζει σχεδόν σε κάθε σελίδα (530 κειμένου) με τις δικές του γνώμες και κρίσεις που είναι ξέχειλες με εξυπνακισμό. Έτσι στη σελίδα 21, π.χ., «Τελικά τη σκυτάλη [στη Ρωσία] θα την πάρει ο Γιέλτσιν και θα τη βάλει εκεί που ξέρετε, το καθίκι». Και στη σελίδα 494 γράφει πάλι για τον γερό πότη Γιέλτσιν «τη μεθυσμένη αυτονομία [της Ρωσίας από την πρότερη Σοβιετική Ένωση] την αποφάσισε… ο αλκοολικός Μπόρις Γιέλτσιν [που έφερε] αντί πνεύματος, οινόπνευμα στην κρίση [του 1990-91]».
Δεύτερος κεντρικός ήρωας είναι η θεολογία του μαρξισμού έτσι όπως την αντιλαμβάνεται ο Β. Ραφαηλίδης με διαφοροποιήσεις και αποχρώσεις που ξεπερνούν τα κλαδιά και παρακλάδια του χριστιανισμού.
Ο τρίτος είναι ο Λένιν, ο μέγας επαναστάτης!
2. Το ενδιαφέρον του Β. Ραφαηλίδη για τον μαρξισμό, για τη δικαιοσύνη, για την ανύψωση των φτωχών και στερημένων (που τους ονομάζει «κολασμένοι της γης») μπορεί κάποτε να ήταν ειλικρινές, αλλά στη γραφή του βιβλίου αυτού έχει μείνει μόνο ως πόζα και προσποίηση.
Η παρουσίαση του Λένιν είναι γεμάτη ψεύδη. Δεν μιλάω για αβλεψίες ή τυχαίες παραλήψεις αλλά για εσκεμμένες στρεβλώσεις και αποκρύψεις. Μόνο έτσι μπορεί ο Λένιν, ένας μίζερος συνωμότης, που ποτέ δεν πήρε μέρος σε μια διαδήλωση παρά μόνο μια φορά και τότε το έβαλε στα πόδια, να παρουσιαστεί ως αποφασιστικός, οξυδερκής μέγας επαναστάτης.
Στις σελίδες 198-9 ο Λένιν αποφαίνεται πως ο λαός θέλει επανάσταση όχι εκλογές το 1907 – μετά την εξέγερση του 1905 και τις επαναληπτικές εκλογές που τελικά ανέδειξαν τον Στολίπιν. Αυτό επαναλαμβάνεται ποικιλότροπα στις επόμενες σελίδες ως και 206, όπου «στην Ελβετία ο Λένιν παραμονεύει»!
Ο Β. Ραφαηλίδης κάνει προπαγάνδα λενινιστική ψευδόμενος ασύστολα.
Τον Ιανουάριο 1917 ο Λένιν έκανε μια ομιλία στον Οίκο του Λαού στη Ζυρίχη. Η επανάσταση του 1905 απέτυχε, είπε, διότι δεν υπήρξε πολλή βία: οι χωρικοί έκαψαν μόνο 2.000 τσιφλίκια αντί 30.000! Εκείνη ήταν πρόλογος στη μεγάλη Επανάσταση που όμως θα αργούσε κι «εμείς οι παλιοί δεν θα ζήσουμε να τη δούμε». Ενώ τον επόμενο μήνα ο Τσάρος αναγκάστηκε σε παραίτηση. Τόση οξυδέρκεια είχε!
3. Ως τον Απρίλιο 1917 οι Μπολσεβίκοι είχαν 23.000 οπαδούς.
Τον Απρίλιο ο Λένιν έφθασε στην Πετρούπολη (με το σφραγισμένο τρένο των Γερμανών από Ελβετία ως Δανία μέσω Γερμανίας και από κει ως Σουηδία και μετά, μέσω Φινλανδίας, στη Ρωσία).
Αρχές Ιουλίου οι οπαδοί έγιναν 300.000 και οι μπολσεβίκοι ξεσήκωσαν στις 17/7 σχεδόν 1 εκατομμύριο. Μα ο Λένιν και οι ανίκανοι σύντροφοι δεν είχαν κανένα σχέδιο κατάληψης της εξουσίας και το όλο κίνημα κατέρρευσε μετά από μια ασυνάρτητη ομιλία του Λένιν από το μπαλκόνι του – η οποία δεν συμπεριλήφθηκε στα ένδοξα Άπαντα!
Οι Μπολσεβίκοι προσέλκυαν κόσμο διότι έταζαν ειρήνη, ελεύθερη γη, ελεύθερη εργασία, πολιτική ελευθερία και ευημερία! Ήδη τον Μάϊο στο Πανρωσικό Συνέδριο των Εκπροσώπων ο Λένιν είχε υποσχεθεί μια ειρηνεμένη Ρωσία όπου «ελεύθερη εργασία θα δούλευε την ελεύθερη γη.» Και με τον κυνικότατο λαϊκισμό εξαπάτησης υποσχέθηκε στους χωρικούς τη δική τους γη δίχως δάνεια και υποθήκες. Μα μετά άρπαξε και την κοινοτική γη που είχαν!
Πώς κατάφεραν να διαχύσουν την προπαγάνδα τους;
4. Αυτό το σημείο ο Β. Ραφαηλίδης το αποσιωπά πλήρως διότι δείχνει τον Λένιν να είναι προδότης της πατρίδας του. Αναφέρει μόνο πως ταξίδεψε κρυφά από τη Ζυρίχη «καλά κρυμμένος μέσα σ’ ένα φορτηγό τρένο» (σ 207).
Τον Απρίλιο υπήρχε μόνο ένα πιεστήριο για την Πράβντα και την καχεκτική της διανομή _ λίγες χιλιάδες τη βδομάδα. Η χρηματοδότησή της γινόταν με εράνους. Τον Ιούλιο είχαν αγοραστεί πολλά πιεστήρια και τυπώνονταν 320.000 φύλλα ημερησίως. Και ακόμα τυπώθηκαν 350.000 μπροσούρες και φυλλάδια προπαγάνδας που διανεμήθηκαν στην Πετρούπολη και τη Μόσχα. Επίσης, για πρώτη φορά οι μπολσεβίκοι αξιωματούχοι, που ζούσαν από ληστείες τραπεζών (ο Στάλιν, γνωστός τότε ως «Κόμπα», ήταν ειδικός σ’ αυτές), εράνους κι ελεημοσύνες (ο Λένιν συχνά έπαιρνε επίδομα από τον Μαξίμ Γκόρκι), αρχίσαν να παίρνουν υψηλούς μισθούς!
Που βρέθηκαν τόσα χρήματα ξαφνικά;
Άκρα σιγή από τους Μπολσεβίκους. Όταν κατηγορήθηκαν ότι τα έπαιρναν κανονικότατα και πλουσιοπάροχα από τους Γερμανούς, ο Λένιν αφρισμένος καταφέρθηκε κατά των «βρόμικων κόλπων» των εχθρών του!
5. Σε έγγραφο του υπουργείου Εξωτερικών στο Βερολίνο αναφέρεται 3/12/1917 «Μόνον όταν οι Μπολσεβίκοι εξασφάλισαν από μας [τους Γερμανούς] σταθερή ροή χρημάτων μέσω διαφορετικών μεσαζόντων κατάφεραν να μετατρέψουν … την Πράβντα σε δραστήριο προπαγανδιστικό μηχανισμό και να διευρύνουν τη στενότατη βάση του κόμματός τους».
Άλλο έγγραφο του ίδιου υπουργείου (5/2/1918) δηλώνει πως διατέθηκαν στους Μπολσεβίκους «40.581.000 χρυσά μάρκα για προπαγάνδα και ειδικούς σκοπούς». Αυτά είναι δισεκατομμύρια τωρινά Ευρώ.
Μάρτιος 1918. Στο Μπρεστ-Λιτόφσκ οι Γερμανοί και οι Μπολσεβίκοι υπογράφουν μια Συνθήκη δια της οποίας οι Ρώσοι αποσύρονται από τον πόλεμο (κι έτσι οι Γερμανοί μεταφέρουν τα στρατεύματά τους στο δυτικό μέτωπο), παραχωρούν 1 εκμ τετραγωνικά χλμ. της νοτιοδυτικής Ρωσίας (Ουκρανία) ως τον Καύκασο, με εκατομμύρια Ρώσους πολίτες υπό γερμανική κατοχή τώρα και δίνουν πάνω από 200 τόνους χρυσού.
Έτσι κέρδισε τη «μαρξιστική» του επανάσταση ο Λένιν, μα οι νεότεροι ψευτομαρξιστές, όπως ο Β. Ραφαηλίδης, τυρβάζουν περί πολλών άλλων παραμυθιών.
Δυστυχώς είναι πολλά τα παραμύθια των αναρχοαριστερών: όχι μόνο το «ηθικό πλεονέκτημα» των τσιπριστών ή ο ηρωισμός των σταλινιστών μα πολλά άλλα.
