1. Μόνο στην Ελλάδα ο μαρξισμός είναι ακόμα της μόδας στην πολιτική αριστερά, κυρίως στον Σύριζα. Αλλά όπως πολλοί πανεπιστημιακοί εδώ (Λαπαβίτσας, Μπαλτάς κλπ) και λιγότεροι αλλού, οι αριστεροί κομματάνθρωποι είναι μαρξιστές μόνο κατ’ όνομα.
Όλοι αγνοούν τυφλά την βασική επισήμανση του Μαρξ, όπως ανέφερα σε προηγούμενα άρθρα, πως η έγγειος ιδιοκτησία είναι πηγή κάθε μορφής ιδιοκτησίας και το μονοπώλιο (ή ολιγοπώλιο) της γης είναι πηγή κάθε καπιταλιστικού μονοπωλίου.
Ο Λένιν δεν αγνόησε πλήρως αυτή την αρχή στον Μαρξ αλλά την εφάρμοσε πολύ άγαρμπα. Η Ρόζα Λούξεμπεργκ (1871-1919) κριτίκαρε σθεναρά τους Μπολσεβίκους του Λένιν που αντί να εθνικοποιήσουν όλη τη γη, την άρπαξαν όπως-όπως και την ξαναμοίρασαν στους αγρότες (Για τη Ρωσική Επανάσταση). Εκείνοι τότε την κατηγόρησαν (!) ως «κλασική μαρξίστρια» που δεν καταλάβαινε τις συνθήκες στη Ρωσία – ενώ ο Μαρξ είχε γράψει ξεκάθαρα πως ο μετασχηματισμός της Ρωσίας μπορούσε ειρηνικά να γίνει μέσω των κοινοτήτων που είχαν κοινοκτημοσύνη γης!
2. Οι δικοί μας αγνοούν πολύ περισσότερα, όπως δείχνουν τα κύρια χαρακτηριστικά τους.
Το πρώτο και προφανέστερο είναι η εξουσιολαγνεία, που εκδηλώθηκε λυσσαλέα το έτος πριν τις εκλογές 25/1/15. Τότε προπαγάνδιζαν αφειδώς και υβριστικά ενάντια σε κάθε κυβερνητική πρόταση, καταψήφιζαν ακόμα και εποικοδομητικά μέτρα και επιδίδονταν σε απεργίες και καταστροφικές ενέργειες για να ρίξουν την κυβέρνηση.
Τώρα κτίζουν το δικό τους πελατειακό κράτος με (επανα-)προσλήψεις, διορισμούς και αντικαταστάσεις στο Δημόσιο αλλά και τη δημιουργία νέων συμβουλίων, οργανισμών και επιτροπών κλπ. Σταματούν όπου μπορούν ιδιωτικοποιήσεις και προβαίνουν όπου μπορούν σε κρατικοποιήσεις.
Ο κρατισμός είναι το πάθος τους. Περισσότερο κράτος, περισσότερος έλεγχος στην κοινωνία. Η επανασύσταση της ΕΡΤ με πρόσθετες 1.500 επαναπροσλήψεις είναι μια μόνο περίπτωση.
Διόγκωση του κράτους φέρνει, όμως, γιγάντωση γραφειοκρατίας, διαφθορά και ανικανότητα!
Η διαφθορά ξεμύτισε με την υπόθεση Κατρούγκαλου και την κάλυψή της και στις οικογενειακές προσλήψεις στο Δημόσιο.
Η ανικανότητα χαρακτηρίζει όλους τους υπουργούς και τους γύρω τους: αφενός υπάρχει αντιφατικότητα στις εξαγγελίες· αφετέρου η περιβόητη «λίστα μεταρρυθμίσεων» δεν ολοκληρώνεται δυο μήνες τώρα διότι οι συριζίτες «τεχνοκράτες» στο υπ. Οικονομικών δεν ξέρουν πώς να την κάνουν και δεν ακούν ούτε τους Ευρωπαίους ούτε παλαιότερους έμπειρους υπαλλήλους. Απλώς αναπαράγουν τις ιδεοληπτικές σαχλαμάρες τους νομίζοντας πως θα ξεγελάσουν τους Ευρωπαίους.
3. Η απλή αλήθεια είναι πως οι Συριζίτες μας δεν είναι μαρξιστές μα σταλινιστές. Για τον Στάλιν ο μαρξισμός-λενισμός ήταν πρόσχημα για ολοκληρωτική εξουσία.
Όταν ο Λαφαζάνης ομολογούσε «Ξέρουμε από πολιτική, όχι από διοίκηση» ομολογούσε πως δεν ήξερε ούτε από πολιτική και απηχούσε τον Στάλιν. Τώρα υποκλίνεται με δουλοπρέπεια σε κάθε Ρώσο αξιωματούχο διότι προφανώς βλέπει απόγονο του Στάλιν.
Η διοίκηση είναι η εφαρμογή της πολιτικής θεωρίας. Ο Μαρξ διατύπωσε αυτή την αρχή στο Θέσεις για τον Φόϋερμπαχ όπου τόνισε την ενότητα σκέψης, πράξης και πραγματικότητας.
Με την έμφαση του στη μονολιθικότητα της ΔΕΗ, ο Λαφαζάνης δείχνει τον δογματισμό και την άγνοια του. Διότι μόνο η διανομή του ρεύματος (ή νερού, σταθερής τηλεφωνίας κλπ) πρέπει να ανήκει στο κράτος. Η παραγωγή μπορεί κάλλιστα να αφήνεται στον ανταγωνισμό ιδιωτών (ή μέρος της να εισάγεται αν είναι φθηνότερο)! Σε ορισμένες συνθήκες ακόμα και η διανομή μπορεί να αφήνεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία εφόσον δεν είναι ολιγοπώλιο!
4. Μετά την κατάργηση της Νέας Οικονομικής Πολιτικής του Λένιν, ο Στάλιν καινοτόμησε υποτάσσοντας τα πάντα στο Κόμμα (=κράτος) και θυσίασε ανελέητα τον αγροτοκτηνοτροφικό τομέα για γρήγορη εκβιομηχάνιση θανατώνοντας εκατομμύρια.
Σαν συνέπεια, η γραφειοκρατία όντως γιγαντώθηκε γεννώντας μια νέα κυρίαρχη τάξη και ο εξόριστος Τρότσκυ το έκανε βασικό σημείο της κριτικής του (Η Προδομένη Επανάσταση…1937).
Άλλο χαρακτηριστικό του σταλινικού καθεστώτος ήταν διαλαλίστατη διγλωσσία και η προπαγάνδα μιας εικονικής πραγματικότητας. Στο Λενινισμός στη Θεωρία και στην Πράξη ο πατερούλης έγραψε: «Η σοσιαλιστική οικονομία στην ΕΣΣΔ όπου η κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής είναι σε τέλεια συμφωνία με τον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής […] και όπου δεν υπάρχουν κρίσεις […] είναι παράδειγμα τέλειας συμφωνίας σχέσεων παραγωγής και παραγωγικών δυνάμεων» (?!?!).
Άλλη γνώμη όμως εξέφρασε ο Χρουστσόφ στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956) για τον πατερούλη: «Στο όνομα της Κεντρικής Επιτροπής […] επικύρωσε τον πιο κτηνώδη βιασμό της σοσιαλιστικής νομιμότητας».
Παρόμοια «τελειότητα» με της Σοβιετίας είχε επιτευχθεί και στην Ανατολική Γερμανία!!! Οι Ρήμαν και Σβάμπε έγραψαν (Ελευθερία, Δημοκρατία, δικαιώματα… 1976): «Η απουσία κάθε κρίσης, της ανεργίας και του πληθωρισμού είναι αναμφισβήτητα πλεονεκτήματα του σοσιαλιστικού καθεστώτος […] ενός συστήματος όπου ο εργαζόμενος λαός βρίσκεται στην εξουσία» (?!?!).
Κρίμα που η «τελειότητα» ήταν τόσο εύθραυστη, δεν άντεξε στις χοντράδες του κόσμου και καταθρυμματίστηκε. Παρά τα τόσα προγράμματα και το ξεπέρασμα μεταβατικών σταδίων προς την υπερ-τελειότητα του κομμουνισμού, ούτε ο κομμουνισμός ήρθε ούτε ο σοσιαλισμός έμεινε. Όλα κατέρρευσαν το 1989!
5. Αμαθείς, αμετανόητοι και αμετάπειστοι, οι δικοί μας σταλινιστές νομίζουν πως θα τα καταφέρουν καλύτερα!
Δεν καταλαβαίνουν πως η παραμονή τους στην εξουσία και ακριβώς τα μέτρα που προτείνουν θα επιφέρουν τη σταδιακή φθορά και την καταστροφική για το Έθνος πτώση τους. Οι ίδιοι αποτελούν το χειρότερο υφεσιακό μέτρο!
Ο Τσίπρας είναι σταλινιστής. Σαφώς δεν έχει έλεγχο πάνω στο 40% περίπου του συριζικού μορφώματος. Γι’ αυτό μπορούν ακραίοι μπολσεβίκοι όπως ο Λαφαζάνης να ωρύονται κόντρα στις δήθεν φιλοευρωπαϊκές κορόνες του Τσίπρα: τίποτα, είπε, δεν είναι «υπεράνω της λαϊκής βούλησης και της λαϊκής κυριαρχίας» και σάλπισε για σύγκρουση με τη γερμανική Ευρώπη «και τους Εταίρους που επιδεικνύουν συμπεριφορά αδίστακτων ιμπεριαλιστών προς μια μακρινή αποικία τους».
Αυτά είναι λόγια του Λένιν και περισσότερο του Στάλιν. Παρότι ο Μαρξ γνώριζε άριστα τη Βρετανική Αυτοκρατορία πουθενά δεν αναφέρει «αποικισμό» ή «ιμπεριαλισμό».
Αλλά ο Λαφαζάνης νομίζει πως ο δικός του δογματισμός είναι η λαϊκή βούληση και κυριαρχία, αγνοώντας με σταλινική παγερότητα ότι το 80% των πολιτών θέλει την Ελλάδα εντός της Ευρωζώνης πάση θυσία.
Από το πρώτο του σύγγραμμα Κριτική της Χεγκελιανής Φιλοσοφίας του Δικαίου (1843) στο Σχόλια στον Μπακούνιν και στο Κριτική στο Πρόγραμμα Γκότα και Ερφούρτης (1875), ο Μαρξ απαξιώνει τον κρατισμό και τη συνακόλουθη γραφειοκρατία: «Η γραφειοκρατία κατέχει την ουσία του κράτους, την πνευματική ουσία της κοινωνίας ως ιδιωτική της περιουσία»!
Ο συνδυασμός των δύο, κρατισμού και γραφειοκρατίας, μαζί με τον κεντρικό σχεδιασμό (και βέβαια τη βλακεία του ίδιου του Στάλιν), επέφεραν τεράστια δυστυχία τις πρώτες δεκαετίες στη Ρωσία, μετά έφεραν αβελτηρία και βάλτωση στην (ανύπαρκτη) «τελειότητα» και την οριστική κατάρρευση του αθλιότερου καθεστώτος.
Ο Τρότσκυ το είδε και το στηλίτευσε ξεκάθαρα, όπως έγραψα στο Νέοι μαρξιστές (Ε’). Γι’ αυτό εξορίστηκε από κυβέρνηση, κόμμα, πατρίδα και … ζωή!
6. Αυτά όλα είναι ζητήματα νοοτροπίας και καθόλου παραγωγικών δυνάμεων και ταξικών δομών όπως πιστεύουν οι σταλινιστές.
Αν στους πολίτες αναπτυσσόταν ή εμφυτευόταν πλήρως το αίσθημα δικαιοσύνης, τότε θα είχαμε ένα δίκαιο καθεστώς και κανείς δεν θα παραπονιόταν.
Οι άνθρωποι όμως δεν θέλουν να ακολουθήσουν την αυστηρή πειθαρχία που η εκπαίδευση για δικαιοσύνη απαιτεί. Προτιμούν τα συνήθη εκπαιδευτικά και πολιτικο-οικονομικά τερτίπια.
Γι’ αυτό βρισκόμαστε ακριβώς εδώ που βρισκόμαστε.
