1. Στις 17/10/1975 ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ, Γενικός Γραμματέας του ΚΚΣΕ, πήρε μια έκθεση 2 σελίδων που κατέγραφε ένα μεγάλο κρατικό μυστικό: σε όλη τη Σοβιετική περίοδο η χώρα είχε έλλειμμα δημητριακών κάθε χρόνο! Και ο μεν Στάλιν άφησε τον λαό να πεινάει οι δε διάδοχοί του έκαναν εισαγωγές από καπιταλιστικές χώρες που, αντίθετα με την προφητεία του Λένιν, δεν είχαν “καταρρεύσει”!
Τι είχε συμβεί; Ο Λένιν είχε εξοντώσει τα “αρπακτικά των κουλάκων” και όσους δεν μπόρεσε τους φρόντισε ο Στάλιν στα έτη 1929-32. Αλλά το χαρτί έδειχνε με ψυχρή καθαρότητα τα νούμερα: χιλιάδες τόνοι κάθε χρόνο.
Και τα νέα παρθένα εδάφη; Και τα εκατομμύρια μετάλλια που είχαν δοθεί για υπερ-προσπάθειες και υπερ-παραγωγές σε όλους τους τομείς;
Το 1935 σε κάποιο κεντρικό ορυχείο ο Αλ. Σταχάνοβ έπιασε φοβερό ρεκόρ παραγωγής εμπνέοντας, μέσω της κομματικής προπαγάνδας, με ενθουσιασμό εργαζόμενους παντού. Μετά ήταν ο Κριβόνος, ο Μαζάι και άλλοι. Και με αυτή την παρα-οικονομική μέθοδο ηθικής αμοιβής με μετάλλια και τίτλους (Ήρωας των μεταλλωρύχων, Ηρωίδα παραγωγής, Ήρωας της κομμουνιστικής εργασίας κλπ) το καθεστώς νόμιζε πως θα αύξανε ραγδαία την παραγωγή παντού. Έκανε λάθος, βέβαια.
2. Επί Στάλιν, η μεγαλύτερη παραγωγή σιτηρών ήταν το 1952 με 34,7 εκμ τόνους. Στη μετασταλινική περίοδο η παραγωγή έπιανε ορισμένα έτη κι 90 εκμ τόνους. Ο Στάλιν έλυνε το πρόβλημα μειώνοντας την ποσότητα δελτίων, αφήνοντας τους σοβιετικούς να λιμοκτονούν ή τους έστελνε στα στρατόπεδα ως “κλέφτες, σαμποτέρ” κλπ. Το 1947 π.χ στην περιοχή Γκορμπούλιν (Δημοκρατία Τατάρων) 46.000 χρειάζονταν σιτιστική βοήθεια. 22.678 επιπλέον είχαν δικαστεί για κλοπή ή αχρήστευση σιτηρών (διευθυντές των κολχόζ, μεταφορείς κ.α) και μόνο τον Ιούλιο 10.500 τέτοιοι δικάστηκαν στην Ουκρανία! Διαφθορά παντού!
Το έλλειμμα παρέμενε επτασφράγιστο μυστικό. Μα οι διάδοχοι, Χρουστσόφ, Μπρέζνιεφ κλπ, ως γνησιότεροι Λενινιστές έπρεπε να βελτιώσουν την κατάσταση κι έτσι επί Χρουστσόφ, παρότι η παραγωγή αυξήθηκε, άρχισαν οι εισαγωγές – από ΗΠΑ, Καναδά, Αργεντινή, Βραζιλία, Αυστραλία, Γαλλία, Δυτική Γερμανία και σοβιετικούς δορυφόρους.
Το 1975 π.χ στους 50,2 εκμ τόνους ντόπιας παραγωγής προστέθηκαν 39,2 εκμ τόνοι εισαγωγής.
3. Όμως υπάρχουν τρία πολύ παράδοξα στοιχεία που προδίδουν την εγγενή σχιζοφρένεια των σοβιετικών Μπολσεβίκων.
Πρώτον, τέτοιες εισαγωγές, (για το 1975 π.χ κόστιζαν $ 4,9 δις) πληρώνονταν με πολλά εκμ τόνους πετρέλαιού ή 397 τόνους χρυσού από τα μεγάλα αποθέματα που είχαν συσσωρευτεί χάρη στην εργασία των σκλάβων-εργατών στα διάφορα στρατόπεδα. Καθώς μάλιστα χρηματοδοτούσαν κομμουνιστικά κόμματα στη Δύση, τα αποθέματα χρυσού ξοδεύονταν κατά πολλούς τόνους το έτος.
Δεύτερον, οι Σοβιετικοί την ίδια ώρα, παραχωρούσαν ποσότητες από τα εισαγόμενα δημητριακά τους σε κομμουνιστικές χώρες όπως η Κούβα, το Βιετνάμ, η Μογγολία, η Β. Κορέα κλπ!
Τρίτον, όταν το 1946 έπεσε λιμός στη Ρωσική Δημοκρατία, η Αμερική έστειλε ανθρωπιστική βοήθεια στους Σοβιετικούς “συμμάχους” της. Αυτή ήταν η μόνη εισαγωγή σιτηρών που έκανε (δωρεάν) ο Στάλιν. Ταυτόχρονα υπήρχε μεγάλη καχυποψία για τη βοήθεια και τους Αμερικάνους – που παρακολουθούνταν στενά!
4. Και αυτές οι παράξενες πρακτικές πάνε πίσω στον προπάτορα Λένιν και δείχνουν την πλήρη αποτυχία της αγροτικής του “επανάστασης”.
Τον Νοέμβριο,1917, στο 2ο Συνέδριο των Σοβιέτ διακήρυξε όχι πως “ελεύθεροι αγρότες θα δούλευαν ελεύθερη γη”, μα όλη η γη θα γινόταν κρατική περιουσία που θα διανεμόταν από την κεντρική και τοπική αρχή και κατά καιρούς θα γινόταν αναδιανομή ανάλογα με την αύξηση πληθυσμού. Αλλά, τόνισε προειδοποιητικά, “δεν υπάρχει άλλος δρόμος προς τον σοσιαλισμό από τη δικτατορία του προλεταριάτου και την ανηλεή καταπίεση των κυρίαρχων εκμεταλλευτών”.
Όπως έγραψε σε ένα από τα τελευταία του έργα, “Για συνεταιρισμούς”, χρειαζόταν μια επανάσταση κουλτούρας με “την ηγεσία του προλεταριάτου για τους αγρότες”, με “την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής στα χέρια του κράτους” και παρόμοια.
Τον Μάιο, 1918, εξαπέλυσε επίθεση κατά των κουλάκων μιλώντας για “τον ανήλεο, τρομοκρατικό αγώνα κατά των αγροτών και μπουρζουάδων που κατακρατούν πλεονάσματα” ονομάζοντάς τους “εχθρούς του λαού”.
5. Ήρθε ο λιμός του 1921-22. Ακολούθησαν πολλαπλές εξεγέρσεις σε 36 επαρχίες που καταπνίγηκαν με πολυβόλα, δηλητηριώδες αέριο και τον εμπρησμό ολόκληρων χωριών – ιδίως στην περιοχή Ταμπόβ.
Η ερειπωμένη ύπαιθρος με τη θανάτωση και τον εκτοπισμό δεκάδων χιλιάδων αγροτών δεν μπορούσε πια να θρέψει τον πληθυσμό. Ο λιμός εισέβαλε και στις πόλεις όπου οι προλετάριοι έπρεπε να αρκούνται σε μια μίζερη ποσότητα ψωμιού.
Εντούτοις η κυβέρνηση συνέχισε να στέλνει σιτηρά σε άλλες χώρες και χρυσό σε κομμουνιστές αγκιτάτορες στη Δύση – Ουγγαρία, Γερμανία, Αγγλία κλπ, μήνα με μήνα!
Όταν οι Αμερικανοί έστειλαν ανθρωπιστική βοήθεια, η καχυποψία του Λένιν κορυφώθηκε. “Πρέπει να επιτηρούμε τους Αμερικανούς διανεμητές και να έχουμε πλήρη πληροφόρηση”, έγραψε στον Μολότοφ, 23/8/1921.
6. Οι αγρότες, η γη και ο πανάρχαιος θεσμός της κοινοκτημοσύνης (κάτι που ο Μαρξ θαύμαζε στα τελευταία γραπτά του) πέρασαν στην ιδιοκτησία του κράτους σε μια νέα σκλαβιά με “σοσιαλιστικές αρχές” μπολσεβίκων.
Ο Στάλιν αποτελείωσε τη δουλειά περνώντας από τη διακράτηση στην εξόντωση των κουλάκων. Περίπου 8 εκατομμύρια εκτοπίστηκαν σε μακρινά στρατόπεδα με γυναίκες και παιδιά. Περίπου 2 εκμ πέθαναν σε λίγους μήνες κι άλλα 2 σε ένα έτος (Volkogonov Lenin, 1994, σ 358-9).
Με την τερατώδη ιδεοληψία τους οι Μπολσεβίκοι αύξαναν τα αγροτικά εισοδήματα και τα αποθέματα χρυσού των καπιταλιστικών χωρών!
